Hayata adapte olamamak

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Namutenahii .!.:

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Yani bence hepimizde aynı sıkıntılar var. Ama siz anladığım kadarıyla karantina öncesinde de çok sosyal değildiniz. O nedenle olmuş olabilir

Namutenahii .!.:

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bende öyleyim sanki bu dünyada değilim,bazen bitsin artık bu hayat deyip sinir krizi geçirecek noktaya geliyorum,3 aydan beri böyleyim,bende hep evdeydim daha önceleri Almanca kursuna gidiyordum yarıda bıraktım,hep ev işleri yemek derken asosyal oldum sanırım.

erayim .!.:

Bende öyleyim sanki bu dünyada değilim,bazen bitsin artık bu hayat deyip sinir krizi geçirecek noktaya geliyorum,3 aydan beri böyleyim,bende hep evdeydim daha önceleri Almanca kursuna gidiyordum yarıda bıraktım,hep ev işleri yemek derken asosyal oldum sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Geri dönüşü var mı sizce bu yolun? Hayata hep böyle bakmaktan korkuyorum ama aksi de çok anlamsız geliyor

Namutenahii .!.:

Geri dönüşü var mı sizce bu yolun? Hayata hep böyle bakmaktan korkuyorum ama aksi de çok anlamsız geliyor

Genişletmek için tıkla...

Psikolojik destek alıyormusunuz?tam olarak benimde hissettiğim tükenmişlik sendromuna benziyor ve özgüven eksikliği,sanırım sizde de bu durum başlamış,ağır depresyona girmeden hemen psikoterapi ve ilaç tedavisine başlayın bence.

Ben de aynıyım eve okadar alıştım ki bütünleştim resmen. Ertesi gün biyere gitmem gerekiyorsa gece uyku tutmuyor. Arada kendimi zorlayıp çıkıyorum ama hiç keyif almıyorum.

Beni yazmışsınız ciddi anlamda ... hayatımı balkonumda sallanarak sonsuza kadar geçirebilirim gibiMe geliyor ,tek başıma olup sessizliği çok seviyorum ...dışarı çıkma fobisi oldu evimin hemen önünde market var oraya bile gitmek istemiyorum sebebi kesinlikle virüs değil bildiğin ev kuşu oldum ve Bu durum beni ciddi anlamda rahatsız etmeye başladı . Depresyonda mıyım acaba

Şuan çıkmak istemiyorsunuz bir zaman sonra çıkmak isticeksiniz merak etmeyin bazen salmaya da ihtiyacımız var bu dmeek değildir ki hemen depresyona giriyorum aman Allahım gibi düşüncelere kapılalım. Her zaman canımız iş yapmak istemiyor yatmak istiyorsa canınız yatın kalkmak istediğinde kalkın akışına bırakın bir zmaan sonra geçecek ama hemen kötüyüm deyip ilaca yönelmeyin eğer devam ederse terapi alın şu koronadan sonra çoğu kişide aynı durumlar var

Namutenahii .!.:

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

aslında yapmanız gereken şey çok basit. yardım almalısınız depresyona doğru gidiyorsunuz bence

Namutenahii .!.:

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

çok geçmiş olsun

Mutlaka yardım almalısınız,bu dönem ile birlikte ciddi bunalım oluyor insan hayatında, geçmiş yıllarda bende bu tür sorunlar yaşadım ama inan geçecektir.

Sinem_8787 .!.:

Mutlaka yardım almalısınız,bu dönem ile birlikte ciddi bunalım oluyor insan hayatında, geçmiş yıllarda bende bu tür sorunlar yaşadım ama inan geçecektir.

Genişletmek için tıkla...

evet katılıyorum

bende böyleyim dışarı çıkmak istemiyorum
ama bazende çok istiyorum hemen çıkıyorum
sonuç tat almıyorum uzaylı gibiyim

Mutluluki .!.:

bende böyleyim dışarı çıkmak istemiyorum
ama bazende çok istiyorum hemen çıkıyorum
sonuç tat almıyorum uzaylı gibiyim

Genişletmek için tıkla...

off ya ben de... ben de kendimi artık uzaylı gibi hissetmeye başladım... hiçbişeyden zevk almıorum gbi

adventurerpassenger .!.:

off ya ben de... ben de kendimi artık uzaylı gibi hissetmeye başladım... hiçbişeyden zevk almıorum gbi

Genişletmek için tıkla...

kendimden memnun değilim ondan böyleyim ben biliyorum

Mutluluki .!.:

bende böyleyim dışarı çıkmak istemiyorum
ama bazende çok istiyorum hemen çıkıyorum
sonuç tat almıyorum uzaylı gibiyim

Genişletmek için tıkla...

bunlar yardım almadan geçmiyor hanımlar. panik atak yaşadım ben ve iyi biliyorum o tat almama durumlarını. gerçekten yardım almaktan başka çare kalmıyor

nesrinerturk .!.:

bunlar yardım almadan geçmiyor hanımlar. panik atak yaşadım ben ve iyi biliyorum o tat almama durumlarını. gerçekten yardım almaktan başka çare kalmıyor

Genişletmek için tıkla...

Nasıl bir yardım acaba terapi gibi mi zaten alıyorum ama tık yok
Ama ilaç kullanmıyorum ben kullanmak istemiyorum da belki ilaç kullansam olurdu terapiyle beraber ama ilaç kafasını hiç sevmiyorum insan bambaşka biri oluyor onun bile farkında olmuyor

bende senin gibiyim. 2 seneden fazladır tükenmişlik sendromu yaşıyorum. çocukluğum ve üniversite hayatım asosyallıkle geçti, tüm gün evde/yurtta oturur kimseyle konışmazdım dışarı çıkmazdım yıllarım böyle geçti. sonra yüksek lisansa yurtdışına gittim, bana çok iyi geldi yeni arkadaşlıklar edinip gezdim tozdum hem özgüvenimi de kazanıyordum taaki mezuniyete 3-4 ay kala ben gelecekte ne yapacagım tekrar memlekete eski hayatıma dönüp ne yapacagım diye depresyona girmiştim. tez dönemim hep depresyonla mücadele ederek geçti. mezun oldum şuan memlekette bi işte çalışıyorum ve resmen tü-ken-dim.. burda hiç arkadaşım bile yok, aile desen ayrı, işte hergün mobbing (aşağılanma) yiyorum. çok kötüyüm çok. (

aman dikkat edin aniden patlak verir bi yerden . bence o ruh hali biriktirmekten kaynaklı

chix .!.:

bende senin gibiyim. 2 seneden fazladır tükenmişlik sendromu yaşıyorum. çocukluğum ve üniversite hayatım asosyallıkle geçti, tüm gün evde/yurtta oturur kimseyle konışmazdım dışarı çıkmazdım yıllarım böyle geçti. sonra yüksek lisansa yurtdışına gittim, bana çok iyi geldi yeni arkadaşlıklar edinip gezdim tozdum hem özgüvenimi de kazanıyordum taaki mezuniyete 3-4 ay kala ben gelecekte ne yapacagım tekrar memlekete eski hayatıma dönüp ne yapacagım diye depresyona girmiştim. tez dönemim hep depresyonla mücadele ederek geçti. mezun oldum şuan memlekette bi işte çalışıyorum ve resmen tü-ken-dim.. burda hiç arkadaşım bile yok, aile desen ayrı, işte hergün mobbing (aşağılanma) yiyorum. çok kötüyüm çok. (

Genişletmek için tıkla...

Beni anlatmıssınız biraz. Tek farkımız ben yurt dışına gitmedim. Ben de asosyal bir insanım kimse benimle konuşmazsa bütün gün susup oturuyorum. Üniversite hayatımın kisa bir dönemi güzel geçti sadece. Geri kalanı asosyallikle gecti. Sevmediğim bir işte çalışıp mobbing görüyorum. 1 yıldır bu durumdayım. Bıraksalar evden hiç çıkmadan yaşarım heralde. Hangi sehirdesiniz?