Okadar yorgun ve bitkinim ki savaşmaya mecalim kalmadı..bundan 2 sene önce uğruna çok sey verdiğim sevdiğim adamı kaybettim ayrıldım.. yıllarımı verdiğim adamı bırakıp gitmiştim üzülmemek için mutlu olmak için . ve sonra zaman derken tam gülmek için savaşmayı becermeye baslarken hayatıma onu aldım oysa hiç istemedim sadece doğru diye diğerlerinden en azından farklıdır diye hayatıma soktum. ailemle tanıştırdım ve saygı sevgi duydum. bir buçuk yıl bütün üzüntülerinde beraber oldum üniversitesinde destek oldum yeterki üzülmesin çalışssın diye.bütün sorunlarında ben oldm şimdi anlıyorum ki alttan alan taraf hep ben olmuşum bütün zorluklarda yaptıklarında hep susmuşum.. niye çünkü hep yanımda olduğu için kendimden vazgeçmişim deli gibi aşık olmadığım halde sırf seviyorum diye kendmden vazgeçmişim.. kaza geçirdim evime buyur ettim ailemle olan bütün sorunlarımı onunla paylaşttım. ailesine hiç bir zaman samimiyet vermediğim halde çok sevdiler ..bütün kurallarımı yıktım.onun için sanırım gene büyük bir hata yaptım ve gene bir insana faslasıyla güvendim.. ve gene annem haklı cıktı hayatımda duymadığım hakaretleri işittim.uğruma kapımda ağlayan adamın gözyaşların timsah gözyaşları olduğunu farkettim oysa o sadece ark. mutluymuş.. bu gece anladım. bana neler yapan kuzenleriyle 5 aydır konuşmadığını biliyordum.ki konuşmaya basladığını bile itiraf edememş bana resmlerini gördm neden söylemedn sadece bunu isterdm dedm sadece onlarla knouştuğunu bilmek istedm asla sana konuşma demedm ama bana artık yalan demenden yoruldum dedim aldığım cevap çok kısa ve özdü seni istemiyorum artık sevmiyorum evlensemde sana çektiriyor olucam bunaldım boğdun beni demesiydi sakın yanlış anlamayın asla boğmadım kendisinin istemediği hiç birşeyi bu zamana kadar yapmadım ağzına ne geliyorsa saydığnda susdum sanırım kendim ettim kendim buldum oysa bir haftadır annanemin yoğun bakımda olmasını annemin üzüntüsüne dayanmaya çalışırken en kötü günümde arkamdan vurdu şimdi sadece ben nasıl bir daha insanlara güveneceğimi ve bunu atlatıcağımı düşünüyorum