Ben de kötü bir cocukluk yasadım. Baba yok,annenin psikolojisi bozulmus, 8 kardes, öldürecek derecede dayak yerdik biz de. Ben de 3.yüm. Ablamla ben cok dayak yedik annemden. Babam o sıralar terk etmisti bizi. 8 cocukla ne yiyip ne icecektik. Sonra sonra calısmaya basladık. Yıl boyunca borcla gecinir yazın okullar kapanınca calısır sonra borcumuzu öderdik. 2 ineğimiz vardı. Annem sattığı sütle biriktirdiği parayla çay şekeri,çay vs alırdı. Sakladığı para yorgan döseğin altında olrdu(şimdi yazınca gözlerim doldu). Yeri geldi annem zeytini ikiye bölün yiyin derdi,yeri gelir yoğurdu çok yiyorsunuz derdi, yeri gelirdi kardeşim annemin korkusundan eli ayağı dolanı diye bardakları yere düsürmüstü kırıldı hepsi diye annem sacından tutup yere vurdu kardesimi de ayağı kırılmıstı.Anneme de hak verebilirim. Cünkü hep yokluk gördü. Yarına nasıl cıkacağımızı bilemedik hep. Baba yok baska kadınla evli. Ne yeriz ne iceriz umrunda değil. Cebimdeki 25 kurusla kardesime ekmek almıstım ozamanlar okulda(25 kurusla ekmek alınıyordu o yıllarda :) ). Ben ac değilim derdim. Sabah kahvaltı yapmadan okula giderdik oysaki. Saat 3e kadar okuldaydık. Annem 5 kızla bas edemiyorum diye 3ünü erken yasta verdi. Biri kaçtı sevdiğine(kimsesiz olunca amca gelip en kücük kız kardesmin burnunu kırdı sen biliyordun diye ) Rabbim o kadar büyük ki çalısıp bir yerlere geldim. Diğerleri iyi kötü geciniyor. Daha yazsam buraya roman olur herhalde. Şuan en korktuğum sey de evlenirsem kocamla mutsuz olursam ne yaparım diyorum. Ben ara ara düsünüp ağlıyorum. Üstünden uzun zaman geçti. İçimdeki yaralar hep kanar. Ben yardım almayı düsünüyorum.Siz de alın kesinlikle