İyi akşamlar kızlar. Umarım iyisinizdir. Ben pek değilim. Uzun süredir kendimi sorgulayıp duruyorum. Tıp 2. sınıf öğrencisiyim. Hayalim hep doktor olmaktı. Zaten sayısala yatkındım. İyi imkanları olan bir devlet üniversitesindeyim şimdi.
Eğitim sistemini kısaca açıklayayım: Birkaç haftalık bloklar oluyor ve o bloklarda bütün bir sistem (örn:solunum dolaşım) işleniyor doku bilimi, ilaç bilimi, anatomisi vs şeklinde , o bloğun teorik ve uygulama sınavları oluyor. Sene sonunda 1 finalimiz oluyor bütün yılı kapsayan ve 1 büt hakkımız var. Not ortalaman barajı geçemezse sınıf tekrarı yapıyorsun alttan ders alma yok. (Bazı üniversitelerde vardır belki)
Geçen sene bütte ucu ucuna geçmiştim bu sene yine büte kaldım.
Ben kendimi hep zeki bilirdim. Dersi hep dikkatle dinlerdim ödevimi yapardım bir de sınav haftasından 3-5 gün önce çalışmayla 90'dan aşağı not almazdım. 12. sınıfta kendimi zorladım sadece ders konusunda.
Şimdi ne yaparsam olmuyor. Çalışmak ve çalışmamak arasında hiçbir fark yok artık. Stres nedir bilmezdim ama şimdi kafamı duvarlara çarpasım geliyor kendime geleyim düzgün düşünebileyim diye. Masa başında çırpınıp duruyorum bütün gün sonra ağlayarak uyuyorum. Ertesi gün yine aynı.
Son zamanlarda matematik ve fizik çalışmaktan keyif aldığım günleri hatırlıyorum. Kendime haksızlık mı ettim acaba? Benim babam da doktor zaten doktorluk birkaç sene öncesine kadar çok saygın bir meslekti ister istemez çevremden çok etkilendiğimi düşünüyorum. Kendimi tanımadan etmeden küçüklükten kodladım sanırım bu mesleği sonra sayısala yatkınlığımla girdim bir fakülteye ama içimde en ufak olumlu bir duygu yok derslere ve geleceğime karşı.
Son bir hafta içinde önce babama sonra anneme aslında tıp fakültesine ait olmadığımı farkettiğimi anlatmaya çalıştım ama beni dinlemeye
-gerçekten dinlemeye- niyetleri yok. Babam "Az sık dişini geçersin sana inanıyorum geçemezsen de sağlık olsun kızım" tarzında konuştu, motivasyon verdi. Annem ise önce bir durdu sindirmeye çalıştı dediklerimi sonra verdiğim kiloları geri aldım dedi.
Onları da anlamaya çalışıyorum. Kendimi kurtardım, istediğim bölümdeyim üstelik iş bulma derdim yok okulumu okurum yolumu bulurum diye düşünüyorlardı. Karakterleri de çok düzgündür anne babadan yana bir yaram yok onları üzmek istemiyorum. Nereye kadar gidebilirim böyle bilmiyorum. Çalışınca da olmazsa ne yapılır bilmiyorum. Şımarıklık mı yapıyorum, başarısızlığı mı kaldıramadım?
Fevri hareket etmek istemem elbette ama cendere içindeyim sanki. Geniş imkanları olan gençlerin eline ekmeğini rahatça alabildiği bir ülkede değilim biliyorum. Sınıfta kalsam da bir şekilde okul biter biliyorum. Tıpta çeşit çeşit uzmanlık var kendime uygun bir bölüm bulamasam katlanabileceğim bir bölüm vardır ya yolum uzun ısınırım bir uzmanlığa diyorum bir yandan. Diğer yandan çok özledim sayısal çalışmayı. Sanırım kafamda bir ütopya yarattım. Bölümümü değiştirirsem tıpa verdiğim emeği bu mesleğe verirsem bana kapıların zaten açılacağına ve yeniden mutlu olacağıma ıslık çalarak ders çalışacağıma falan inanmaya başladım.
Sizden isteğim gerçek dünyada bölümümü değiştirirsem veya değiştirmezsem beni neler bekler gerçekçi bir şekilde yorumlamanız. Lütfen bana bir akıl verin. Gerçeklikten kopmuş hissediyorum. Sağlık çalışanlarına yönelik devletten ve halktan gelen her türlü haksız muameleden de çok etkileniyorum. Hayatımda ilk defa oturup annemle babamla dertleşemedim kendimi yalnız hissediyorum