Evliliginizde mutlu olursunuz insallah cocugunuzu ezdirmezsiniz. Bende de anksiyete var, evhamlı kuruntulu endiseli bi tipim. Psikiyatriste gidecegim insallah faydasını gorurum
Cok haklısınız, uzak durmak en iyisi ama ben onlara karsı stockholm sendromu benzeri bi sey yasıyorum. Atıyorum annem kredi kartını odedi babama soylemeden, bi anda butun kinim sıfırlanıyor. Ya da egitimin konusunda minik bi iyiliklerini gorunce aynı sekilde oluyorum. Ama cocukluk geri gelmiyor inanın. Annem copu atmasa bas bas bagırıyorum, ya da babam bi kere soyledigim bi seyi tekrar sorarsa sesimi yukseltip anlatıyorum cunku cocukken haksızlıha ugradım ve aklımca ofkemi boyle cıkarıyorum. Bunu fark edince vicdan azabı duyuyorum. Bana kucukken merhamet etmediler ama kahretsin ki cok merhametliyim. Bide su aglama huyum, ozellikle de onlara kendimi ifade etmeye calısırken aglamam bi bitse cok sevinicem
Hahaha benim annem de cocuk psikolojisi ve pedagojisi masterı yaptı ama teorik bilgisini kendi oz cocuklarında pratige dokemediPsikiyatriste gitme, ilaç verir sadece. Psikoloğa git anlat seni terapiye alsın gerekirse bir kaç seans git. Annem psikolog ordan biliyorum piskiyatr tercih etme önermem. Bak bana annem doktor ve kızı ne halde.... Benim halim çook komik.
Hahaha benim annem de cocuk psikolojisi ve pedagojisi masterı yaptı ama teorik bilgisini kendi oz cocuklarında pratige dokemedi
Diş sıkma bende de var ben bu yaşıma kadar farketmemiştim eşim söylemeseydi. Çocukluktan bahsedince geri geliyor dönem dönem, aynı şeyi iki defa söyleyen insandan soğuyorum, çocuklarım için katlanıyorum lafını her duyduğumda, okuduğumda anlık bir şey batıyor ama acısı hemen geçiyor artık. İyi taraflarından bakmaya zaman geçtikçe çok alıştım, hiç bir gürültülü ortam konsantrasyonumu bozamaz mesela, insan ilişkilerimde sabrım fazladır ama bitirince bir daha arkama bakmam. Kullanıldığımı farketmem hiç uzun sürmez. Haksızlığa ağlamayı hala yaparım ama insan olmanın getirisi o, çocukluğu iyi hatırlamamak, hassas olmaya engel değil ki? Empatim zor yoldan gelişti ama tam gelişti. Kendi düştüğüm durumlara ağlamam sadece, o hakkını bitirdin dostum deyip anında normale geri dönebilirim. Kısacası yaşadığın şeyleri lehine çevirecek şeyleri buldukça daha az canın acıyor.[/QUOTE
Adınıza sevindim. Ben 12 yasındaydım cenem kitlendi bi gun. Doktor bu yasta ne derdim var dislerini sıkmaktan cene eklemlerin asınmıs dedi:)hala gece agrısıyla uyanırım. Eve geldigimden beri kutur kutur ses cıkıyor tekrar doktora gitmem lazım. Sizin lehinize olmus ama ben tam bi zavallı oldum. Sevilmedigim icin herkese taviz veriyorum. Ozguvenim yok, urkegim. Mutsuzum keyifsizim. Kendimi tam ifade edemem, insan kaybetmekten korkarım. Sesim bi perde yukselsin hemen sesim titrer gozum dolar. Anksiyeteden muzdaribim. Huzursuz bi tipim. Elimde tırnak kalmadı yemekten. Hep icim sıkılır vs
Kendi ruh saglıgım icin gitmem lazım cunku intihar etmek uzereyim.cocuklarım konusunda korkuyorum hep dua ederim ailemin evliligi gibi bi evlilik yapacaksam hep bekar kalayım annem gibi bi anne olacaksam cocuk doguramayayımCanım çok üzüldüm inan...senin kesinlikle doktora gitmen gerekiyor ama antidepresan yazıp yollayan bi doktora değil. Uyuşarak hallolacak problemler değil bunlar. Ben birazda pozitif bakmanı istiyorum. Çocukluğunda ağır bir travma geçirmiş sayılmazsın en azından taciz gibi mesela. Tedavi edilemeyecek bir durum değil yani. Geçmişini silemezsin, herşeyi unutup hayat kursanda mutlaka patlak verir. Babanın sana yaşattıklarını istemdışı kendi çocuklarına yaşatabilirsin. Daha çok gençsin hem. Mutlaka işinin ehli bi doktora git erteleme bu durumu.
Gercekten:) terzi kendi sokugunu dikememis aksine iyice sokmüs resmenŞaka gibiyiz :)
Kendi ruh saglıgım icin gitmem lazım cunku intihar etmek uzereyim.cocuklarım konusunda korkuyorum hep dua ederim ailemin evliligi gibi bi evlilik yapacaksam hep bekar kalayım annem gibi bi anne olacaksam cocuk doguramayayım
Gercekten:) terzi kendi sokugunu dikememis aksine iyice sokmüs resmen
Adınıza sevindim. Ben 12 yasındaydım cenem kitlendi bi gun. Doktor bu yasta ne derdim var dislerini sıkmaktan cene eklemlerin asınmıs dedi:)hala gece agrısıyla uyanırım. Eve geldigimden beri kutur kutur ses cıkıyor tekrar doktora gitmem lazım. Sizin lehinize olmus ama ben tam bi zavallı oldum. Sevilmedigim icin herkese taviz veriyorum. Ozguvenim yok, urkegim. Mutsuzum keyifsizim. Kendimi tam ifade edemem, insan kaybetmekten korkarım. Sesim bi perde yukselsin hemen sesim titrer gozum dolar. Anksiyeteden muzdaribim. Huzursuz bi tipim. Elimde tırnak kalmadı yemekten. Hep icim sıkılır vs
Tesekkur ederim size mutluluklar diliyorumAilelerimiz gibi olmayacağımızı çok iyi biliyorsun canım aksine ben bizlerin çok iyi anne babaalr olacağımızı düşünüyorum. Dilerim karşına seni sevecek hak ettiğin değeri verecek birisi çıkar. Ben henüz anne olmayı düşünmesem de ileride bir çocuğum olursa ona kendi yaşadıklarımı yaşatmayacağım.
Cok tesekkur ediyorum siz de cok mutlu olun insallahCanım bende sana benzer durumlar küçükken yaşamıştım şimdi geçti çok şükür ki. Sen güçlü bir kızsın. Bunları yaşadığın için ne kadar kötü olduğunu biliyorsun o yüzden çocuklarına daha iyi bir anne olman gerekli. Eğer ailenin yanında mutlu değilsen ailenin yanına gelme. Sana zarar vermelerine izin verme. Haklarını ödeyemessin ama onlarda sana böyle bir çocukluk yaşattıkları için senin hakkını ödeyemez.. İnşallah ileride çok güzel bir yuvan olur. Çok iyi bir eşin olur çocukluğunu çocuklarınla birlikte yaşarsın canım.. Rabbim sabır versin.. Ne olursa ol yıkılma hiç bir zaman..
Cok tesekkur ederim mesajınız icin guc buldum inanın. İnsallah ben de duzelecegimBen bu yaşımı anlattım sana ama üniversiteye kadar farklı değildim ki, ne zaman başka insanlar tanıdım, herkesin beni kırmayacağını anladım, gün be gün düzeldim, birden bire herşeyin mükemmel olmasını beklemek manasız olur. Hepsi sırayla, zamanla. Bazılarını düzeltebiliyorsun bazıları aynı kalıyor, topluluk önünde yüksek sesle hala konuşamam örneğin yanaklarım kızarır veya mülakat öncesi çok gerilirim ama bu durum hayatımı etkilemedi, sessiz sakin çalışabilmemi gerektirecek işlere yöneldim öyle takdir gördüm. Tırnaklarımı yemeyi korku filmlerine saklarım, iş arkadaşım patronun karşısında sonuna kadar haklı olduğum halde neden ezik gibi sesin titredi demişti bir keresinde, ben de ne bileyim ya yapım böyle doğuştan mağdurum demiştim gülerek, gün sonuna kadar birbirimizle ben daha mağdurum geyik muhabbetine çevirdik sonra işi, at gibi güldük akşama kadar, oluyor bunlar yaniyeter ki çözümsüz olmadığını bil. Patron beni ezik görse ne olacak ki, yaptığım işi tam yapıyordum sonuçta, kovsa ne yazar. Şirket kapandı herkes hakettiği tazminatı aldı çıktı, eziğim diye az para almadım ya.
Acıyorum inan ama ha deyince olmuyor. Mutlu mesut ailemin yanına geliyorum evde her gun kavga, her gun tartısma. Cocukluguma donuyorumPsikologtan önce sen kendini iyileşmeye aç bence
Gerisi çorap söküğü gibi gelir...
Cok haklısınız. Cocuk dogurmadan once gebelikte anne ve baba ruh saglıgı testlerine tabi tutulmalı ve gecemezlerse o cocuk hic dogmamalıİşte bu yüzden başka ülkelerde sosyal hizmetler kavramı oldukça gelişmiş. Her insana o doğurmuş/doğurtmuş olsa bile çocuk emanet edilmemeli.
Ortaokulda hasta olmuştum . Öğle yemek saati arkadaşlar eve ziyarete geldi bende geleceklerini biliyordum . Eve saklandım anneme yok dedirttim çünkü evde yiyecek ikram edecek tek lokma yoktu , bi kere sırtımda sandalye kırıldı sandalyeyle dayak yiyince . 40 sayfa yazsam bitmez . Kaç yaşındasın bilmiyorum . Merak etme kimsenin mükemmel hayatı yok . Bizim gibi çkkk insan var . Hayat adildir . Bir taraftan aldığını farklı taraftan verir . Şimdi herkesten daha güçlü daha dirençliyim . Hayata karşı aşılı gibi . Bu senin elinde sürekli başkalarının hayatlarıyla mukayase edip kendini haksızlığa uğramış hissetme . Önüne bak . Kendi hayatına . Sen öyle olmazsın olur biter . Pskytrilik bir durum değil . Pskytrilerin elinde sihirli değnek yok ...Kamunun ust duzey kadrolarında gorev yapan bir anne babanın cocuguyum. Gelirimiz iyi olmasına ragmen ebeveynlerimin yanlıs para politikaları, borsada kaybettikleri milyarları benden ve abimden cıkarmaları yuzunden ac acıkta kalmadım ama cocuklugum bir pantolonu uc sene giymekle, bir oyuncak icin senelerce yalvarmakla gecti. Her istegim icin aglama huyum cocukluktan gelmekte. Cocuklugumda annemi butun gun iste, isten geldiginde ya basım agrıyor diye yatarken ya eve gelir gelmez bagır bagır bagırırken, ya da bizi doverken hatırlıyorum. Babam da aynı sekilde kucuk seylere bagırır, bizi dovmek icin bahane arardı. Annemle babam sık sık evdeki butun camın cercevenin indigi tartısmalar kavgalar yapardı. Size minik anılarımdan bir kolaj yapmak istiyorum: 10-11 yaslarındaylen annemin akrabaları evimize ziyarete gelmisti, babam mutfaktaki bir esyanın bozuk oldugunu fark edip milletin icinde beni dovmustu. Halbuki ben bozmamıstım, aksine elimi dahi surmemistim. Birkac gun sonra misafirlerin yanında annemle babam evdeki butun tabak canagın kırıldıgı bir tartısma yasadılar. Anladım ki ben o dayagı babamın anneme olan hıncını benden cıkarması yuzunden yemistim. Zaten hep boyleydi, ya birbirleriyle tartısır bize bagırır cagırırlar, ya iste gerilir evde bizi doverlerdi. Annemle babamın sinir topuyduk adeta, her gerildiklerinde butun hınclarını abim ve benden cıkarırlardı. 15 yasındayken bir arkadasım 10 gunlugune yazlıgımıza geldi. 10 gun boyunca babam arkadasımın yanında surekli azarladı, evde surekli bagırdı, dovmekle tehdit etti. Utancımı hala hatırlıyorum. Banyomuzun dus baslıgını kırdı arkadasım, bana soylediginde bi sey olmaz zaten arızalıydı dedim ki oyleydi. İdareten yarım yamalak kullanıyoduk. Aksam babam geldi, biz uyuyoduk. Babam evin alt katından bagırıyodu bana hayvaan okuuz vs. İnip asagı acıklama yaptım ben kırmadım diye, yine guzel bi dayak yedim. O yıl babam beni ve bir arkadasımı dershaneye goturuyordu. Babamdan azcık uzaklastık bi metre kadar one gectik. Babam hısımla gelip senin agzını burnunu kırarım seni cignerim ne uzaklasıyosun diye bagırdı bana. Arkadasımın yanında rezil oldum yine. Bir gece uyurken babamın sesiyle uyandım, odamdaki butun cekmeceleri dolabımı her seyi yere indirdi. Ustune bide bana tokat attı. Gecenin 2si veya 3uydu. Sebep kamerayı bulamamasıydı. Benim alıp odamda bi yere sakladıgımı dusunuyodu. O kamera ertesi gun kilerden cıktı. Ben dayagım ve dagılan odamla kaldım. Tabiki babam benden ozur dilemedi:) bu arada annem ve babam haftanın her gunu tartısır birbirlerini yerdi. Sabaha kadar tartısma dinler, hazırlanıp okula giderdim. Bu tartısmalardan birinde babam kendini vurmaya kalktı, elinden silahı zor aldık. Annem baska bir tartısmada kendini balkondan atacaktı, zor engelledik. Annem zaten her kavga sonunda sinir krizi gecirir hastaneye yatardı. Tartısmalar genelde 20 seneki dandik mevzuşardı. 20 sene once niye boyle dedin, niye soyle dedin vs. 20 yasıma geldim bu tartısmalar hala devam ediyor. 18imden beri dayak yemiyorum haklarını yiyemem. Babam psikiyatriste gidiyor, hasta oldugunu nihayet kabul etti ama kavgalarda azalma olmadı. Gecen hafta yine buyuk bi kavga ettiler. Oncesinde babam bana sudan bi sebeple bagırmıstı, ardından annemle tartısmaya baslayınca dedim yine bir hınc cıkarma girisimi. Babama da soyledim bunu. Cocuklugumu yediniz hala doymadınız diye. Bu tartısma sonunda babam anneme bosanma teklif etti. Annem sanki evliligi cok mutluymus gibi uzuldu, agladı ve konuyu kapattı. Anneme paran var pulun var, cekmek zorunda degilsin bosan diyorum ben yapamam diyor. Cahil bi kadın da degil ama insanın ruhu ezik olmasın. En igrenci de afedersiniz karısına orospu bile dedikten sonra aksama gidip aynı yatakta uyumaya devam etmeleri. Kavgalar beni cok etkiliyor hem psikolojik hem fizyolojik olarak. Bir haftadır aralıksız burnum kanıyor, dislerimi sıkmaktan cenem cıktı. En kotusu bu kavgalar bana her daim kanayan bi burun, cıkık cene olarak donerken Annemin babama hicbi sey olmamıs gibi sırnasması. Universite ogrencisiyim ben bi aylıgına ailemin yanına geldim. Geldigimden beri 100 kere kavga ettiler. Bu evde ruhum sıkılıyor artık. Artık kendimi ifade edebiliyorum, cocuklugumdaki gibi ezdirmiyorum kendimi ama psikolojim cok kotu. Kucuk bi soz soylediklerinde bile anneme babama bagırıyorum, aklımca cocuklugumdaki haksızlıkları telafi ediyorum sanırım. Sonrasında uzuluyorum. Stockholm sendromu sanırım bana yasattıklarına ragmen seviyorum onları. Ama psikolojim bitik. Gece dislerimi sıkmaktan cenem yerinden cıkıyor. Burnum cesme gibi oluyor surekli kanıyor her ailemin yanına geldigimde. Dısarda hicbi acziyetimi kimseye gostermem, bu yasadıklarımı kimseye anlatmadım daha once ama ruhen cok zayıfım, sevilmeye muhtacım. Cocukluk insanı cok etkiliyor. Aile cok onemli. Annemi affetmiyorum sırf elalem ne der, ya da onun tabiriyle ben her allahın gunu bosan diye yalvarırken guya cocukları icin katlandıgını iddia edip bosanmaması, ezikligine eziklik katması, aslında kocasızlıga dayanamayan aciz bir kadın olması, babam bizi doverken odaya dahi ugramaması, kenarda yer silmesi yuzunden. Babamı affetmiyorum sebepsiz yedigim dayaklardan, her kapı calısında babam eve geliyor yine neye bagıracak diye uzulmeme sebep olmasından. Suan her sesim yukseldiginde gozyaslarımı tutamıyorum, surekli aglayan, mutsuz, ozguvensiz, keyifsiz, zayıf bi insanım. ve surekli onlara bagırıp cagırıyorum. Psikolojim cidden kotu ve cocuklugumu hangi psikolog geri verebilir bilmiyorum.
Hayatınızın bundan sonrası cok daha guzel olur umarım. Ben de sizin gibi guclu olmayı diliyorumOrtaokulda hasta olmuştum . Öğle yemek saati arkadaşlar eve ziyarete geldi bende geleceklerini biliyordum . Eve saklandım anneme yok dedirttim çünkü evde yiyecek ikram edecek tek lokma yoktu , bi kere sırtımda sandalye kırıldı sandalyeyle dayak yiyince . 40 sayfa yazsam bitmez . Kaç yaşındasın bilmiyorum . Merak etme kimsenin mükemmel hayatı yok . Bizim gibi çkkk insan var . Hayat adildir . Bir taraftan aldığını farklı taraftan verir . Şimdi herkesten daha güçlü daha dirençliyim . Hayata karşı aşılı gibi . Bu senin elinde sürekli başkalarının hayatlarıyla mukayase edip kendini haksızlığa uğramış hissetme . Önüne bak . Kendi hayatına . Sen öyle olmazsın olur biter . Pskytrilik bir durum değil . Pskytrilerin elinde sihirli değnek yok ... Ben gittim . İntihar teşebbüsü yoğun bakım vs . Herşeyide yaşadım .
Hayat kimse için güzel değildir . Çünkü hayat güzel değildir zordur ! Sürekli aşmanız , dayanmanız gereken zorluklar vardır ve bu hiç bitmez .. Kimse kimseden bir fazla ağlamaz bir eksik gülmez . Şimdi evim , yazlığım , arabam lüks olmasada herşeyim var iyi bir eşim ? Şuan dahamı mutluyum ? O ağladığım kendimi çıkmazda sandığım kötü dediğim zamanlardan dahamı mutluyum sanki ... Farklı endişler , istekler , açmazlar yine kapıda ? Masalsı mutlu bir hayat yok , televizyonlarda o... gerçek yaşamda herkes rolünü oynar , dayanmaya teselli olmaya çalışır . Burası dünya kimse ne bedenini , ne ailesini , nede koşullarını seçerek gelmedi .Hayatınızın bundan sonrası cok daha guzel olur umarım. Ben de sizin gibi guclu olmayı diliyorum
Bence hicbir çocuk dovulemez bu ciddi suc olmali.cocuk bakmaya sabri olmayanlar çocuk yapmasin.cidden bu ulkenin en büyük sorunu bu bence. .avrupada bu konuya karsi cok yasa var.anneme kin duymuyorum canim da tabi aklima gelince sinirleniyorum.ben anne olunca inss bu hataları yapmicam..Dovmese bile bi cocuk her allahın gunu kapının pencerenin indigi bi evde nasıl buyur? Hic mi akıl edemezler bu insanlar universite mezunu, her gun bi kitap bitiren tipler. Peki siz suan annenize karsı nasılsınız? Kin duyuyor musunuz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?