- 1 Ekim 2014
- 516
- 735
- 33
- 35
Kamunun ust duzey kadrolarında gorev yapan bir anne babanın cocuguyum. Gelirimiz iyi olmasına ragmen ebeveynlerimin yanlıs para politikaları, borsada kaybettikleri milyarları benden ve abimden cıkarmaları yuzunden ac acıkta kalmadım ama cocuklugum bir pantolonu uc sene giymekle, bir oyuncak icin senelerce yalvarmakla gecti. Her istegim icin aglama huyum cocukluktan gelmekte. Cocuklugumda annemi butun gun iste, isten geldiginde ya basım agrıyor diye yatarken ya eve gelir gelmez bagır bagır bagırırken, ya da bizi doverken hatırlıyorum. Babam da aynı sekilde kucuk seylere bagırır, bizi dovmek icin bahane arardı. Annemle babam sık sık evdeki butun camın cercevenin indigi tartısmalar kavgalar yapardı. Size minik anılarımdan bir kolaj yapmak istiyorum: 10-11 yaslarındaylen annemin akrabaları evimize ziyarete gelmisti, babam mutfaktaki bir esyanın bozuk oldugunu fark edip milletin icinde beni dovmustu. Halbuki ben bozmamıstım, aksine elimi dahi surmemistim. Birkac gun sonra misafirlerin yanında annemle babam evdeki butun tabak canagın kırıldıgı bir tartısma yasadılar. Anladım ki ben o dayagı babamın anneme olan hıncını benden cıkarması yuzunden yemistim. Zaten hep boyleydi, ya birbirleriyle tartısır bize bagırır cagırırlar, ya iste gerilir evde bizi doverlerdi. Annemle babamın sinir topuyduk adeta, her gerildiklerinde butun hınclarını abim ve benden cıkarırlardı. 15 yasındayken bir arkadasım 10 gunlugune yazlıgımıza geldi. 10 gun boyunca babam arkadasımın yanında surekli azarladı, evde surekli bagırdı, dovmekle tehdit etti. Utancımı hala hatırlıyorum. Banyomuzun dus baslıgını kırdı arkadasım, bana soylediginde bi sey olmaz zaten arızalıydı dedim ki oyleydi. İdareten yarım yamalak kullanıyoduk. Aksam babam geldi, biz uyuyoduk. Babam evin alt katından bagırıyodu bana hayvaan okuuz vs. İnip asagı acıklama yaptım ben kırmadım diye, yine guzel bi dayak yedim. O yıl babam beni ve bir arkadasımı dershaneye goturuyordu. Babamdan azcık uzaklastık bi metre kadar one gectik. Babam hısımla gelip senin agzını burnunu kırarım seni cignerim ne uzaklasıyosun diye bagırdı bana. Arkadasımın yanında rezil oldum yine. Bir gece uyurken babamın sesiyle uyandım, odamdaki butun cekmeceleri dolabımı her seyi yere indirdi. Ustune bide bana tokat attı. Gecenin 2si veya 3uydu. Sebep kamerayı bulamamasıydı. Benim alıp odamda bi yere sakladıgımı dusunuyodu. O kamera ertesi gun kilerden cıktı. Ben dayagım ve dagılan odamla kaldım. Tabiki babam benden ozur dilemedi:) bu arada annem ve babam haftanın her gunu tartısır birbirlerini yerdi. Sabaha kadar tartısma dinler, hazırlanıp okula giderdim. Bu tartısmalardan birinde babam kendini vurmaya kalktı, elinden silahı zor aldık. Annem baska bir tartısmada kendini balkondan atacaktı, zor engelledik. Annem zaten her kavga sonunda sinir krizi gecirir hastaneye yatardı. Tartısmalar genelde 20 seneki dandik mevzuşardı. 20 sene once niye boyle dedin, niye soyle dedin vs. 20 yasıma geldim bu tartısmalar hala devam ediyor. 18imden beri dayak yemiyorum haklarını yiyemem. Babam psikiyatriste gidiyor, hasta oldugunu nihayet kabul etti ama kavgalarda azalma olmadı. Gecen hafta yine buyuk bi kavga ettiler. Oncesinde babam bana sudan bi sebeple bagırmıstı, ardından annemle tartısmaya baslayınca dedim yine bir hınc cıkarma girisimi. Babama da soyledim bunu. Cocuklugumu yediniz hala doymadınız diye. Bu tartısma sonunda babam anneme bosanma teklif etti. Annem sanki evliligi cok mutluymus gibi uzuldu, agladı ve konuyu kapattı. Anneme paran var pulun var, cekmek zorunda degilsin bosan diyorum ben yapamam diyor. Cahil bi kadın da degil ama insanın ruhu ezik olmasın. En igrenci de afedersiniz karısına orospu bile dedikten sonra aksama gidip aynı yatakta uyumaya devam etmeleri. Kavgalar beni cok etkiliyor hem psikolojik hem fizyolojik olarak. Bir haftadır aralıksız burnum kanıyor, dislerimi sıkmaktan cenem cıktı. En kotusu bu kavgalar bana her daim kanayan bi burun, cıkık cene olarak donerken Annemin babama hicbi sey olmamıs gibi sırnasması. Universite ogrencisiyim ben bi aylıgına ailemin yanına geldim. Geldigimden beri 100 kere kavga ettiler. Bu evde ruhum sıkılıyor artık. Artık kendimi ifade edebiliyorum, cocuklugumdaki gibi ezdirmiyorum kendimi ama psikolojim cok kotu. Kucuk bi soz soylediklerinde bile anneme babama bagırıyorum, aklımca cocuklugumdaki haksızlıkları telafi ediyorum sanırım. Sonrasında uzuluyorum. Stockholm sendromu sanırım bana yasattıklarına ragmen seviyorum onları. Ama psikolojim bitik. Gece dislerimi sıkmaktan cenem yerinden cıkıyor. Burnum cesme gibi oluyor surekli kanıyor her ailemin yanına geldigimde. Dısarda hicbi acziyetimi kimseye gostermem, bu yasadıklarımı kimseye anlatmadım daha once ama ruhen cok zayıfım, sevilmeye muhtacım. Cocukluk insanı cok etkiliyor. Aile cok onemli. Annemi affetmiyorum sırf elalem ne der, ya da onun tabiriyle ben her allahın gunu bosan diye yalvarırken guya cocukları icin katlandıgını iddia edip bosanmaması, ezikligine eziklik katması, aslında kocasızlıga dayanamayan aciz bir kadın olması, babam bizi doverken odaya dahi ugramaması, kenarda yer silmesi yuzunden. Babamı affetmiyorum sebepsiz yedigim dayaklardan, her kapı calısında babam eve geliyor yine neye bagıracak diye uzulmeme sebep olmasından. Suan her sesim yukseldiginde gozyaslarımı tutamıyorum, surekli aglayan, mutsuz, ozguvensiz, keyifsiz, zayıf bi insanım. ve surekli onlara bagırıp cagırıyorum. Psikolojim cidden kotu ve cocuklugumu hangi psikolog geri verebilir bilmiyorum.