Merhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.