Hamileliğin başlarında onunla konuşmuştum. Duygusal olarak ona çok daha fazla ihtiyacım olduğunu. O zamanlar biraz farkındalık oluşmuştu ama sonra yine rutine bağladı. Kendi hayat düzeni dışında hiçbir şeyi düşünmüyor.Ben sizin şımarık veya nankör olduğunuzu düşünmüyorum. Hamile bir kadının evet fiziksel yardıma ihtiyacı vardır ama ekstra bir ilgiye sevgiye de ihtiyacı vardır . Ben hamile değilim ama bende eşimden tutku aşk ilgi sevgi ve yumuşaklık bekliyorum tabiki genelimiz böyle. Elinde 1 gül ile gelse veya ise gtmeden yatağın yanına bir güzel not bile bıraksa o yeter zaten . Birazda yapı gerehi erkekler bizim gibi dusunemiyor
Siz de gitseydiniz yürüyüşeDün işten sonra arkadaşlarıyla yemeğe gitti gelince yüzeysel havadan sudan konuştuk ve yattı. Bugün de geldiğinde morali bozuktu yemek yiyip yürüyüşe çıktı. Benim günlerdir evde olduğumu biliyor, demek isteyince yürüyüşe gidilebiliyormuş. Yine kendimi çok yalnız hissediyorum.
Ben de ona üzüldüm zaten. Normalde bana hiç böyle bir teklifle gelmez. hamile olduğum için sürekli yürümek gerekiyor, Yürüyüşüme kendim giderim. Bugün işten morali bozuk üzgün geldi ve yemekten sonra ben yürüyüşe gidiyorum dedi..Siz de gitseydiniz yürüyüşe
Sevgi dilleriniz farkli. Siz yuzdr yuz size odakli zaman gecirmenin sevgi gostermek oldugunu dusunuyorsujuz. Esiniz ise sizin eksiklerinizi tamamlayip size yardim ederek sevdigini gosteriyor. Esimle bizim de farklidir mesela ilk baslarda cok kavgalar etmistik bunun yuzunden. Ben yetistin temali fiziksel temas isterim. Milletin icinde bile sarilsin opsun vs o da onu kasiyayim masaj yapayim ister:))) bikac adjm geldik birbirimize. Acik acik konusmakta fayda var. zira bebek dogunca birbirinize cok ihtiyaciniz olacak..Herkese merhaba,
Yaklaşık 3 senedir evliyim. Hamileliğimin son aylarındayım kendimi evliliğimde çok yalnız hissediyorum. Eşimle sürekli kavga ediyoruz ve sürekli gerginlik hakim. Artık olaylara objektiv olarak dışardan bakamıyorum bu sebeple terapiye başladım ama daha 1 kez gittiğim için tekrar gidene kadar kafayı yemek üzereyim.
Şöyle ki; eşim çok yumuşak huylu genel anlamda iyi bir eş. Ev işlerini birlikte yapıyoruz, (yardım demiyorum gerçekten çok güzel bir iş dağılımımız var bu konuda.) Ama ben daha çok kendimi duygusal anlamda yalnız hissediyorum. Çok fazla ilgi beklediğimi farkettim. Mesela son birkaç haftadır çok geç geliyor ve ben hamilelikten dolayı ağrılı oluyorum, ve gün içinde onu çok özlüyorum ve beklentilerim üst seviyede oluyor. O da telefona kapılıp gidiyor. Gerçekten bir kapıldı mi ben inlesem duymayacak şekilde kafası gidiyor. Bir yandan hak veriyorum bütün gün dışarıda. Ama bir yandan da eşini o hallerde görmek insanın içini burkmaz mı?
Ayrıca elini bebeği hissetmesi için karnıma koyduğumda çok az tutup hemen çekiyor. Buna da ayrı sinir oluyorum. Bu yoğun geç gelmeler sonrasında 4-5 gün evden çalıştığı bir dönem oldu. Öyle bir disiplinle çalışıyor ki yine bütün gün ayrı kalıyoruz. Arada yanına gidip sohbet açmaya çalışıyorum ama o beni duymuyor baştan savma cevaplar veriyor. Bir günün sonunda artık çıldırıp senden sadece 10 dakika istiyorum dedim bana ayiramayacak kadar yoğun musun? Oyun oynamadığını bizim için çalıştığını, bunlarin benim indimde neden değeri olmadığını sordu. Bense bu cevaplardan bıktım.
Bana 10 dakikasını ayırıp ilgi vermek bu kadar zorsa bütün gün kafa patlatmış ne yazar? Ben ağrıdan acıdan ölsem haberi olmayacak öyle bir çalışma şevki. Tabi ki çalışkan olmasını takdir ediyorum ama bana yaptığı işi aşırı ciddiye alıyor gibi geliyor.
Onun dışında su içmeme, vitaminlerime, eksiğime gediğime dikkat eder, ilgilenir. Benim ihtiyacım sadece duygusal olarak karşılanmıyor. Bir türlü benim bu ihtiyaçlarımı göremiyor. Bense hep karşılanmadıkça sinirlenip ağlamalı krizlere giren biriyim. Normalde sessiz kalır kavgalarda artık o da 3 senenin sonunda bağırmaya başladı, beni kıran bazı söylemleri oldu. Şımarık ve nankör olduğumu söyledi. Bir sorunu halledip yenisini çıkarmak için fırsat aradığımı.. halbuki her sorunun temeli duygusal olarak tatmin olmamam. Kendimi bu evlilikte yalnız hissetmem. Siz sevildiğinizden şüphe ediyor musunuz? Ben kararsızım. Çok ilgili gerçekten 5 litrelik suyu kaldirmayayim diye ise gitmeden tezgaha koymayı akıl eder mesela. Ama binlerce kez söylememe rağmen bana beni sevdiğini hissettirecek şeylerde değişiklik yok. Ben mi nankörüm gerçekten? Ya da sorun bende mi.. gerçekten artık göremiyorum ağlamaktan ve kavga etmekten yoruldum.
Bir türlü sevildiğimi hissedemiyorum. Sanki beni çocuğu gibi seviyor, beni benimsedi ve hayat düzenini kurdu. Bir özelliğim eş olarak bir değerim yok gibi.. tam olarak ne demek istediğimi anlatıyorum sanırım. Ama fikirlerinize ihtiyacım var
Haklısın canım haklısın da acaba bizim zavallı analarımız ne yaptı 30-40 sene önce kaynana kayınbaba yanında hiç ilgi gördüklerini zannetmiyorum biraz onları düşünmeliyiz bu şekilde şükredebiliyoruz Ben kendim için ne söylüyorum . Belki de çıtayı çok yükseltmemek lazımHamileliğin başlarında onunla konuşmuştum. Duygusal olarak ona çok daha fazla ihtiyacım olduğunu. O zamanlar biraz farkındalık oluşmuştu ama sonra yine rutine bağladı. Kendi hayat düzeni dışında hiçbir şeyi düşünmüyor.
Dün işten sonra arkadaşlarıyla yemeğe gitti gelince yüzeysel havadan sudan konuştuk ve yattı. Bugün de geldiğinde morali bozuktu yemek yiyip yürüyüşe çıktı. Benim günlerdir evde olduğumu biliyor, demek isteyince yürüyüşe gidilebiliyormuş. Yine kendimi çok yalnız hissediyorum.
Ben sizi anlıyorum insan bazen görmek değil hissetmek istiyor mesela gezmeye gidersin eşin sadece seninle dolaşır sana eşlik etmez yokmuş gibi hissedersinHerkese merhaba,
Yaklaşık 3 senedir evliyim. Hamileliğimin son aylarındayım kendimi evliliğimde çok yalnız hissediyorum. Eşimle sürekli kavga ediyoruz ve sürekli gerginlik hakim. Artık olaylara objektiv olarak dışardan bakamıyorum bu sebeple terapiye başladım ama daha 1 kez gittiğim için tekrar gidene kadar kafayı yemek üzereyim.
Şöyle ki; eşim çok yumuşak huylu genel anlamda iyi bir eş. Ev işlerini birlikte yapıyoruz, (yardım demiyorum gerçekten çok güzel bir iş dağılımımız var bu konuda.) Ama ben daha çok kendimi duygusal anlamda yalnız hissediyorum. Çok fazla ilgi beklediğimi farkettim. Mesela son birkaç haftadır çok geç geliyor ve ben hamilelikten dolayı ağrılı oluyorum, ve gün içinde onu çok özlüyorum ve beklentilerim üst seviyede oluyor. O da telefona kapılıp gidiyor. Gerçekten bir kapıldı mi ben inlesem duymayacak şekilde kafası gidiyor. Bir yandan hak veriyorum bütün gün dışarıda. Ama bir yandan da eşini o hallerde görmek insanın içini burkmaz mı?
Ayrıca elini bebeği hissetmesi için karnıma koyduğumda çok az tutup hemen çekiyor. Buna da ayrı sinir oluyorum. Bu yoğun geç gelmeler sonrasında 4-5 gün evden çalıştığı bir dönem oldu. Öyle bir disiplinle çalışıyor ki yine bütün gün ayrı kalıyoruz. Arada yanına gidip sohbet açmaya çalışıyorum ama o beni duymuyor baştan savma cevaplar veriyor. Bir günün sonunda artık çıldırıp senden sadece 10 dakika istiyorum dedim bana ayiramayacak kadar yoğun musun? Oyun oynamadığını bizim için çalıştığını, bunlarin benim indimde neden değeri olmadığını sordu. Bense bu cevaplardan bıktım.
Bana 10 dakikasını ayırıp ilgi vermek bu kadar zorsa bütün gün kafa patlatmış ne yazar? Ben ağrıdan acıdan ölsem haberi olmayacak öyle bir çalışma şevki. Tabi ki çalışkan olmasını takdir ediyorum ama bana yaptığı işi aşırı ciddiye alıyor gibi geliyor.
Onun dışında su içmeme, vitaminlerime, eksiğime gediğime dikkat eder, ilgilenir. Benim ihtiyacım sadece duygusal olarak karşılanmıyor. Bir türlü benim bu ihtiyaçlarımı göremiyor. Bense hep karşılanmadıkça sinirlenip ağlamalı krizlere giren biriyim. Normalde sessiz kalır kavgalarda artık o da 3 senenin sonunda bağırmaya başladı, beni kıran bazı söylemleri oldu. Şımarık ve nankör olduğumu söyledi. Bir sorunu halledip yenisini çıkarmak için fırsat aradığımı.. halbuki her sorunun temeli duygusal olarak tatmin olmamam. Kendimi bu evlilikte yalnız hissetmem. Siz sevildiğinizden şüphe ediyor musunuz? Ben kararsızım. Çok ilgili gerçekten 5 litrelik suyu kaldirmayayim diye ise gitmeden tezgaha koymayı akıl eder mesela. Ama binlerce kez söylememe rağmen bana beni sevdiğini hissettirecek şeylerde değişiklik yok. Ben mi nankörüm gerçekten? Ya da sorun bende mi.. gerçekten artık göremiyorum ağlamaktan ve kavga etmekten yoruldum.
Bir türlü sevildiğimi hissedemiyorum. Sanki beni çocuğu gibi seviyor, beni benimsedi ve hayat düzenini kurdu. Bir özelliğim eş olarak bir değerim yok gibi.. tam olarak ne demek istediğimi anlatamıyorum sanırım. Ama fikirlerinize ihtiyacım var
Kuzum seni anladım sayılır. Ben de 5 aylık gebeyim. Eşim ciddi anlamda benimle çok ilgileniyor. Anlattığın gibi senin eşinin yaptığı pek çok şeyi o da yapıyor ama ben fark ettim ki bazı şeyler onun karakteri ile alakalı. Bazı insanlar gerçekten kendi kişisel alanına değer veriyor. Bir buçuk seneyi geçti evleneli başlarda bu yanını kabullenmem biraz zor oldu çünkü ben ilgi delisiyim ve çok fazla ilgi gösterir çok fazla etrafında dönerim ve aynı şekilde ondan da beklerim ama onun böyle bir yapısı yok, hala bile duygusal olarak ona aşırı derecede ihtiyacım olduğu zamanlar oluyor tabi bunu hamilelik hormonları da kat kat fazlalaştırıyor bu konuda senin de beni anladığına eminim ama o anlarda onu zorlamadan kendimi de tatmin ederek işin içinden çıkmaya çalışıyorum. Nasıl yani? Şöyle izah edeyim. Benim eşim vardiyalı çalışıyor ve doğrudan insanlarla muhatap oluyor bu bazen sarhoşu oluyor bazen hırsızı oluyor bazen arsızı oluyor ciddi anlamda zor ve stresli bir mesleği var eve geldiği zaman bulmak istediği tek şey huzur. Eve geldiği zaman da benimle ilgilen diye bütün stresini, yorgunluğunu, bende huzur bulma çabasını görmezden gelip mızmızlanırsam ne olacak? İyice boğulacak. Oyun mu oynamak istiyor telefona beraber oynayabileceğimiz oyunlar indirdik o istediğini yapmış oyun oynamış oluyor bende onunla zaman gelirmiş oluyorum. Televizyon mu izlemek istiyor o tv karşısında uzanırken battaniyemi alıp gidip yanına uzanıyorum o çoktan bana sarılmış oluyor ya da onun seveceğini düşündüğüm filmler buluyorum beraber izliyoruz. Gece vardiyasında geldi ve uyuması mı gerekiyor kitabımı alıp onunla beraber yatağa giriyorum o uyurken ben kitap okuyorum ki zaten bana yeni uyandığımı bildiği halde yanıma gelir misin diyen de o. Bende hem onun istediğini yaparken hem de onunla kendi kişisel zamanımı geçirmiş oluyorum. İnan zerre gözüme gelmiyor çünkü benim için durmadan yaptığı fedakarlıkları biliyorum. Görüyorum. Bana seni seviyorum demesine gerek olmuyor uyku arasında uyanıp beni öpüp geri uyuması sıkılmayayım diye ama yanında kalıp kitap okuyayım diye bana durmadan kitap alması ve yaptığı dile getirmek istemediğim bir dünya fedakarlık benim için yeterli oluyor. Bak senin eşin de ne güzel düşünüyor seni ne güzel ince ince hesap ediyor herşeyi. 5 litrelik suyu bile kaldırıp tezgah üzerine koyuyor bunları da gör kuzum senin bunları görmemen bir yerde üzgünüm ama nankörlük oluyor. Sonuçta herkesin gerçekten sadece bir değil birkaç farklı karakteri oluyor. Mesela ben işte farklı bir Gizem evde farklı bir Gizem arkdaş ortamında farklı bir Gizem ailemle farklı bir Gizem eşimle farklı bir Gizem oluyorum bence önemli olan eşimin bu farklı Gizemlerin bilincinde olup bana uyum sağlaması ya da keza aynı şekilde benim ona uyum sağlamam. Sen eşini sadece eşin kimliği ile kabul edip o şekilde görmek istiyorsun ve bu yüzden sürekli ilgi bekliyorsun ama onun iş yerinde de bir karakteri ve bu karakterin getirdiği sorumluluklar var haliyle o karakter yorulunca evde ortaya çıkan başka bir karakter. Lütfen eşini anlamaya ve tanımaya bazı şeyleri kabullenmeye çalış ortak noktalar bulup bazı şeyleri o yapamıyorsa sen kolaylaştır ki daha mutlu olabilesiniz.Herkese merhaba,
Yaklaşık 3 senedir evliyim. Hamileliğimin son aylarındayım kendimi evliliğimde çok yalnız hissediyorum. Eşimle sürekli kavga ediyoruz ve sürekli gerginlik hakim. Artık olaylara objektiv olarak dışardan bakamıyorum bu sebeple terapiye başladım ama daha 1 kez gittiğim için tekrar gidene kadar kafayı yemek üzereyim.
Şöyle ki; eşim çok yumuşak huylu genel anlamda iyi bir eş. Ev işlerini birlikte yapıyoruz, (yardım demiyorum gerçekten çok güzel bir iş dağılımımız var bu konuda.) Ama ben daha çok kendimi duygusal anlamda yalnız hissediyorum. Çok fazla ilgi beklediğimi farkettim. Mesela son birkaç haftadır çok geç geliyor ve ben hamilelikten dolayı ağrılı oluyorum, ve gün içinde onu çok özlüyorum ve beklentilerim üst seviyede oluyor. O da telefona kapılıp gidiyor. Gerçekten bir kapıldı mi ben inlesem duymayacak şekilde kafası gidiyor. Bir yandan hak veriyorum bütün gün dışarıda. Ama bir yandan da eşini o hallerde görmek insanın içini burkmaz mı?
Ayrıca elini bebeği hissetmesi için karnıma koyduğumda çok az tutup hemen çekiyor. Buna da ayrı sinir oluyorum. Bu yoğun geç gelmeler sonrasında 4-5 gün evden çalıştığı bir dönem oldu. Öyle bir disiplinle çalışıyor ki yine bütün gün ayrı kalıyoruz. Arada yanına gidip sohbet açmaya çalışıyorum ama o beni duymuyor baştan savma cevaplar veriyor. Bir günün sonunda artık çıldırıp senden sadece 10 dakika istiyorum dedim bana ayiramayacak kadar yoğun musun? Oyun oynamadığını bizim için çalıştığını, bunlarin benim indimde neden değeri olmadığını sordu. Bense bu cevaplardan bıktım.
Bana 10 dakikasını ayırıp ilgi vermek bu kadar zorsa bütün gün kafa patlatmış ne yazar? Ben ağrıdan acıdan ölsem haberi olmayacak öyle bir çalışma şevki. Tabi ki çalışkan olmasını takdir ediyorum ama bana yaptığı işi aşırı ciddiye alıyor gibi geliyor.
Onun dışında su içmeme, vitaminlerime, eksiğime gediğime dikkat eder, ilgilenir. Benim ihtiyacım sadece duygusal olarak karşılanmıyor. Bir türlü benim bu ihtiyaçlarımı göremiyor. Bense hep karşılanmadıkça sinirlenip ağlamalı krizlere giren biriyim. Normalde sessiz kalır kavgalarda artık o da 3 senenin sonunda bağırmaya başladı, beni kıran bazı söylemleri oldu. Şımarık ve nankör olduğumu söyledi. Bir sorunu halledip yenisini çıkarmak için fırsat aradığımı.. halbuki her sorunun temeli duygusal olarak tatmin olmamam. Kendimi bu evlilikte yalnız hissetmem. Siz sevildiğinizden şüphe ediyor musunuz? Ben kararsızım. Çok ilgili gerçekten 5 litrelik suyu kaldirmayayim diye ise gitmeden tezgaha koymayı akıl eder mesela. Ama binlerce kez söylememe rağmen bana beni sevdiğini hissettirecek şeylerde değişiklik yok. Ben mi nankörüm gerçekten? Ya da sorun bende mi.. gerçekten artık göremiyorum ağlamaktan ve kavga etmekten yoruldum.
Bir türlü sevildiğimi hissedemiyorum. Sanki beni çocuğu gibi seviyor, beni benimsedi ve hayat düzenini kurdu. Bir özelliğim eş olarak bir değerim yok gibi.. tam olarak ne demek istediğimi anlatamıyorum sanırım. Ama fikirlerinize ihtiyacım var
Morali bozuktu diyorsunuz neden diye sormadınız mı?Dün işten sonra arkadaşlarıyla yemeğe gitti gelince yüzeysel havadan sudan konuştuk ve yattı. Bugün de geldiğinde morali bozuktu yemek yiyip yürüyüşe çıktı. Benim günlerdir evde olduğumu biliyor, demek isteyince yürüyüşe gidilebiliyormuş. Yine kendimi çok yalnız hissediyorum.
Bu akşama kadar eşimi özlüyorum muhabbetleri bir beni mi bayıyor?
Siz akşama kadar kafanızda bir sürü şey kuracak zamana sahip olabilirsiniz ama yoğun, geç saatlere çalışan biri için yaptığınız bencillik, şımarıklık gibi gelir. Eşinizin elini karnınıza koyma süresine bile takılmışsiniz. Hamilelikte duygusal iniş çıkışlar oluyor tamam ama hayat bunun etrafında dönmüyor.
Doğumla beraber bunları düşünecek vaktiniz de kalmaz zaten.
Neden ben de geleyim seninle cok bunaldim demediniz. Kari kocasiniz siz en basit iletisimi bile kurmuyor musunuz?Ben de ona üzüldüm zaten. Normalde bana hiç böyle bir teklifle gelmez. hamile olduğum için sürekli yürümek gerekiyor, Yürüyüşüme kendim giderim. Bugün işten morali bozuk üzgün geldi ve yemekten sonra ben yürüyüşe gidiyorum dedi..
Merhaba, öncelikle yavrunuzu sağ salim kucağınıza alırsınız inşallah.Herkese merhaba,
Yaklaşık 3 senedir evliyim. Hamileliğimin son aylarındayım kendimi evliliğimde çok yalnız hissediyorum. Eşimle sürekli kavga ediyoruz ve sürekli gerginlik hakim. Artık olaylara objektiv olarak dışardan bakamıyorum bu sebeple terapiye başladım ama daha 1 kez gittiğim için tekrar gidene kadar kafayı yemek üzereyim.
Şöyle ki; eşim çok yumuşak huylu genel anlamda iyi bir eş. Ev işlerini birlikte yapıyoruz, (yardım demiyorum gerçekten çok güzel bir iş dağılımımız var bu konuda.) Ama ben daha çok kendimi duygusal anlamda yalnız hissediyorum. Çok fazla ilgi beklediğimi farkettim. Mesela son birkaç haftadır çok geç geliyor ve ben hamilelikten dolayı ağrılı oluyorum, ve gün içinde onu çok özlüyorum ve beklentilerim üst seviyede oluyor. O da telefona kapılıp gidiyor. Gerçekten bir kapıldı mi ben inlesem duymayacak şekilde kafası gidiyor. Bir yandan hak veriyorum bütün gün dışarıda. Ama bir yandan da eşini o hallerde görmek insanın içini burkmaz mı?
Ayrıca elini bebeği hissetmesi için karnıma koyduğumda çok az tutup hemen çekiyor. Buna da ayrı sinir oluyorum. Bu yoğun geç gelmeler sonrasında 4-5 gün evden çalıştığı bir dönem oldu. Öyle bir disiplinle çalışıyor ki yine bütün gün ayrı kalıyoruz. Arada yanına gidip sohbet açmaya çalışıyorum ama o beni duymuyor baştan savma cevaplar veriyor. Bir günün sonunda artık çıldırıp senden sadece 10 dakika istiyorum dedim bana ayiramayacak kadar yoğun musun? Oyun oynamadığını bizim için çalıştığını, bunlarin benim indimde neden değeri olmadığını sordu. Bense bu cevaplardan bıktım.
Bana 10 dakikasını ayırıp ilgi vermek bu kadar zorsa bütün gün kafa patlatmış ne yazar? Ben ağrıdan acıdan ölsem haberi olmayacak öyle bir çalışma şevki. Tabi ki çalışkan olmasını takdir ediyorum ama bana yaptığı işi aşırı ciddiye alıyor gibi geliyor.
Onun dışında su içmeme, vitaminlerime, eksiğime gediğime dikkat eder, ilgilenir. Benim ihtiyacım sadece duygusal olarak karşılanmıyor. Bir türlü benim bu ihtiyaçlarımı göremiyor. Bense hep karşılanmadıkça sinirlenip ağlamalı krizlere giren biriyim. Normalde sessiz kalır kavgalarda artık o da 3 senenin sonunda bağırmaya başladı, beni kıran bazı söylemleri oldu. Şımarık ve nankör olduğumu söyledi. Bir sorunu halledip yenisini çıkarmak için fırsat aradığımı.. halbuki her sorunun temeli duygusal olarak tatmin olmamam. Kendimi bu evlilikte yalnız hissetmem. Siz sevildiğinizden şüphe ediyor musunuz? Ben kararsızım. Çok ilgili gerçekten 5 litrelik suyu kaldirmayayim diye ise gitmeden tezgaha koymayı akıl eder mesela. Ama binlerce kez söylememe rağmen bana beni sevdiğini hissettirecek şeylerde değişiklik yok. Ben mi nankörüm gerçekten? Ya da sorun bende mi.. gerçekten artık göremiyorum ağlamaktan ve kavga etmekten yoruldum.
Bir türlü sevildiğimi hissedemiyorum. Sanki beni çocuğu gibi seviyor, beni benimsedi ve hayat düzenini kurdu. Bir özelliğim eş olarak bir değerim yok gibi.. tam olarak ne demek istediğimi anlatamıyorum sanırım. Ama fikirlerinize ihtiyacım var
Hamilelik depresyonu aaaahhhhh yaşamayan bilmez. Emin olun sorun ettiğiniz şey eşinizin ilgisi değil hormonlar. Bilenkişi olarak söylüyorum sağlam aklınızı yitiriyorsunuz. Hamilelik depresyonu normal depresyondan çok farklı ben çocuğuma bile soğuklaştım bu depresyon öyle birşey. Sizi bencillikle şımarıklıkla suçlayanlara katılamıyorum. Onlarında sizi anlaması için aynı hormonel durumları yaşaması lazım.Herkese merhaba,
Yaklaşık 3 senedir evliyim. Hamileliğimin son aylarındayım kendimi evliliğimde çok yalnız hissediyorum. Eşimle sürekli kavga ediyoruz ve sürekli gerginlik hakim. Artık olaylara objektiv olarak dışardan bakamıyorum bu sebeple terapiye başladım ama daha 1 kez gittiğim için tekrar gidene kadar kafayı yemek üzereyim.
Şöyle ki; eşim çok yumuşak huylu genel anlamda iyi bir eş. Ev işlerini birlikte yapıyoruz, (yardım demiyorum gerçekten çok güzel bir iş dağılımımız var bu konuda.) Ama ben daha çok kendimi duygusal anlamda yalnız hissediyorum. Çok fazla ilgi beklediğimi farkettim. Mesela son birkaç haftadır çok geç geliyor ve ben hamilelikten dolayı ağrılı oluyorum, ve gün içinde onu çok özlüyorum ve beklentilerim üst seviyede oluyor. O da telefona kapılıp gidiyor. Gerçekten bir kapıldı mi ben inlesem duymayacak şekilde kafası gidiyor. Bir yandan hak veriyorum bütün gün dışarıda. Ama bir yandan da eşini o hallerde görmek insanın içini burkmaz mı?
Ayrıca elini bebeği hissetmesi için karnıma koyduğumda çok az tutup hemen çekiyor. Buna da ayrı sinir oluyorum. Bu yoğun geç gelmeler sonrasında 4-5 gün evden çalıştığı bir dönem oldu. Öyle bir disiplinle çalışıyor ki yine bütün gün ayrı kalıyoruz. Arada yanına gidip sohbet açmaya çalışıyorum ama o beni duymuyor baştan savma cevaplar veriyor. Bir günün sonunda artık çıldırıp senden sadece 10 dakika istiyorum dedim bana ayiramayacak kadar yoğun musun? Oyun oynamadığını bizim için çalıştığını, bunlarin benim indimde neden değeri olmadığını sordu. Bense bu cevaplardan bıktım.
Bana 10 dakikasını ayırıp ilgi vermek bu kadar zorsa bütün gün kafa patlatmış ne yazar? Ben ağrıdan acıdan ölsem haberi olmayacak öyle bir çalışma şevki. Tabi ki çalışkan olmasını takdir ediyorum ama bana yaptığı işi aşırı ciddiye alıyor gibi geliyor.
Onun dışında su içmeme, vitaminlerime, eksiğime gediğime dikkat eder, ilgilenir. Benim ihtiyacım sadece duygusal olarak karşılanmıyor. Bir türlü benim bu ihtiyaçlarımı göremiyor. Bense hep karşılanmadıkça sinirlenip ağlamalı krizlere giren biriyim. Normalde sessiz kalır kavgalarda artık o da 3 senenin sonunda bağırmaya başladı, beni kıran bazı söylemleri oldu. Şımarık ve nankör olduğumu söyledi. Bir sorunu halledip yenisini çıkarmak için fırsat aradığımı.. halbuki her sorunun temeli duygusal olarak tatmin olmamam. Kendimi bu evlilikte yalnız hissetmem. Siz sevildiğinizden şüphe ediyor musunuz? Ben kararsızım. Çok ilgili gerçekten 5 litrelik suyu kaldirmayayim diye ise gitmeden tezgaha koymayı akıl eder mesela. Ama binlerce kez söylememe rağmen bana beni sevdiğini hissettirecek şeylerde değişiklik yok. Ben mi nankörüm gerçekten? Ya da sorun bende mi.. gerçekten artık göremiyorum ağlamaktan ve kavga etmekten yoruldum.
Bir türlü sevildiğimi hissedemiyorum. Sanki beni çocuğu gibi seviyor, beni benimsedi ve hayat düzenini kurdu. Bir özelliğim eş olarak bir değerim yok gibi.. tam olarak ne demek istediğimi anlatamıyorum sanırım. Ama fikirlerinize ihtiyacım var
Merak ettim evli misiniz veya çocuk var mı :) ??Şımarıklık degil de biraz şey gibi, bencil.
Büyümemişssiniz gibi.
Bebekte olacak, vah o eş'e
Neden adama hayatını aklını size adamak zorunda olan bir makine gözüyle bakıyorsunuz?Dün işten sonra arkadaşlarıyla yemeğe gitti gelince yüzeysel havadan sudan konuştuk ve yattı. Bugün de geldiğinde morali bozuktu yemek yiyip yürüyüşe çıktı. Benim günlerdir evde olduğumu biliyor, demek isteyince yürüyüşe gidilebiliyormuş. Yine kendimi çok yalnız hissediyorum.