Herkese selam, okudum okudum en sonunda ben de yazmaya karar verdim. Cocuk fikrine direne direne yasi 35 yaptim. Hic cocuk sahibi olma hissi gelmez saniyodum yapmicam diyodum (korkudan) ama resmen bir istek geldi. Yegenime deli oluyorum onun annesiyle olan bagini gordukce eriyodum. Dedimki hayatimda bi bosluk var. Bunu bir evladin dolduracagi hissi resmen icime geldi. Bende endometriozis var kesin olmaz diyodum. Bile isteye yillarca korunduktan sonra zart diye oldu. Bu arada bende teshisi konmus kaygi bozuklugu ve obsesif dusunce rahatsizligi var uzun zamandir da ilac kullaniyorum. Cocuk olsun diye bilincli calisip testi pozitif gorunce bende elektrikler kesildi. Ilaci da kestim hemen tabi. Doktor zart diye kesti daha dogrusu. Haberi aldigimin ertesi gunu nefis bir kaygi atagi yasadim. Onu geceleri carpintiyla uyanmalar takip etti. Telkinle kendimi sakinlestirdim. Butun ailem sevincten cildirmisken ben dedim heralde deliricem. Basladim napicam ben diye kendime sormaya. Ilk once uyuyamicam aylarca diye kafaya taktim. O dusunceyi atlattim ya sevemezsem hissi geldi. Onu atlatir gibi oldum bu sefer kocamla iliskim bozulursa dusuncesi geldi. Onu atlatiyorum ya cildirirsam ilac da alamazsam naparim diyorum. Sonu yok inanilmaz bisey. Beynimi cikarip cekmeceye koymak ve bir amip gibi yasamak istiyorum. Mutlu hamileleri gordukce allahim diyorum ben neden boyle degilim. Anaclik hissi bende cok yuksektir. Iki kedim var onlara insan yavrusu gibi bakip ozen gosteriyorum. Psikolojilerine beslenmelerine herseylerine. Diyorumki kedisine boyle dusunen nasil cocuguna dusunmez hissetmez. Bi de sucluluk duygusu geliyo. Atlatamadigim bazi travmalarim var cocukluguma dair. Bunlari hep onlara bagliyorum. Suan terapi de aliyorum ilk kez hayatimda. Belirsizlige tahammulum yok. Keske gelecekten biri bana kisa bi ozet gecse iyi olacak hersey dese..
