Nuraycim ben panikatagi yaklasik 6 sene yasadim universitede basladi 2005-2011 surekli agir sekilde yasadim. Annemle babam ayrilmisti ve iflas etmistik.
Ailenin tek cocugu olarak iyi bir hsyst sunulmustu ancak artik hersey bitmisti ve enkaz icindeydim. Kabullenemedim. Ama caktirmadim kimseye. Guclu durmak yapimda var. Az az doktorlara anlatmaya basladim, seansa 400 verdigim dr oldu,kobay gibi uzerimde ilac denediler. Diyordum ki keske fiziki bi hastaligim olsaydi. Demekki ne kadar cekiyormusum... Sonra evlendim 2011 de ve nikahta bile xanax liydim. Esime anlatiyodum ama kaale almiyodu. Bu hastaligi tanimayan "ne zirvaliyo bu, pskolojik yaaaee" der bilirsin.
Ancak ruhunu acip gosteremez kanitlayamazsin.
Neyse evlendim zeldox iciyorum hep uyuyorum tabi alayina.. :)))
Kocam bi sabah "annene git duzelmeden gelme" dedi. Aglayarak terk ettim evi. Sagolsun iyikide yapmis.
Bakirkoyde bi dr buldum,cokta severim konusuruz arada. Eski proflardan,kendi yeri var. Gittim anlattim, evliligim bitiyo dedim uyuyorum hep bi anksiyete. 2 ilac yazdi ve gecti komple. İlaclari biraktigimdan beride cocuk deniyorum.
Cocuk olunca naparim diye kendime sordugumda "öldurmediginden eminim artik hic degilse" diyorum. Telkin cok onemli. Beyinin bir oyunu,yanlis alarmi.. Uzun lafin kisasi sana umut olsun diye hikayeyi kisaltarak anlattim (evet kisa hali) Sunu bil bundan oturu ölen yok.
Ne kadardir var?