Merhaba Hanımlar
Uzun olduysa affola. Çok daraldığım için yazmak ve duanızı istemek istedim.
8 gün önce ilk kez doğum yaptım. Normal doğum oldu ve alttan dikişlerim var. Oturup yatarken çok zorlanıyorum. Bebeğimle çok rahat bir şekilde ilgilenemiyorum. Bu durum beni çok üzüyor. Bunlar yetmiyormuş gibi eşimin elinde dolama çıktı parmağını neredeyse komple sardı. Tedavi görüyor ama Allah razı olsun elinden geldiğinden fazlasıyla yardım ediyor.
Geleyim sıkıntıma;
Kayınvalidemler doğumumdan 1 ay önce hiç zorunlulukları yokken şehirdışına taşındılar. Eşimin işi ailesinin evine yakın olduğu için öğle yemeklerini onlarda yerdi. Onlar taşınınca ben de 9 aylık hamile halimle bir de üzerine o muhteşem sıcak havada yemek çok yapamaz oldum. Kayınvalidemlere ben de eşim de bu konudan bahsettik ama dinlemeyip gittiler. Neyse doğum yaptım sabaha karşı, öğle civarı hastaneye geldiler. Kayınvalidem odaya girer girmez eşimi kenara çekip 3 yaşında bebekmiş gibi öpüp kokladı (ki hiç anaç bir insan değildir).
Benim annem 12 yıl önce vefat etti. Babam da 2.ye evlendikten sonra elini eteğini çekti üzerimden. Hamileliğim boyunca kendi öz babam bir kere bile aramadı. Doğumumu haber verdim bebeğimi tebrik etti halimi hatrımı sormadı bile. Ben o haldeyken kayınvalidem oğlunu 39 yaşındaki adamı öpüp kokladı. Bana sadece iyi misin diye sordu ki ben o sırada ağlayarak bebeğimi emzirmeye çalışıyordum. Ertesi gün eve döndük. Evimiz dubleks kayınvalidemler alt kattaki yatak odasına yerleşti. Ben zor yürüdüğüm için aşağı pek inemedim doğal olarak. Allah razı olsun eşim taşıdı yemeğimi suyumu yukarı.
Kayınvalidem pek yemekten anlamaz ama yine de 3 gün yemek yaptı. 3. gün kuru fasülye yapmış lohusa bana. Ben de yiyemedim normalde bile gaz yapar bir de emzirirken yiyemem dedim. Bir tencere kuru fasülyeyi çöpe döktü ben yemedim diye. Yukarı yanıma geliyor arada ben bebeğimle uğraşıyorum emzirmeydi gazdı beni kafeste bir maymunmuşum gibi izliyor. Asla konuşma yok destek yok ya da herşeyi geçtim bir sevgi belirtisi yok.
4. gün sabah kalktılar. Eşime demiş ben gidiyorum. Eşim bekleyin dönünce ben sizi bırakırım. O gün bebeğimin kontrolü vardı geç kalıyorduk alel acele çıktık onlar da çıkıp gitmişler. Eve geldik yoklar. Eşimin parmağı şiş canı yanıyor ben yürüyemiyorum dikişler fena bir de üzerine göğsüm şişti yara emzirirken kan geliyor ağlaya ağlaya geziyorum. Bir kap yemek yok evde. Her yer her yerde.
Biz oturduk eşimle başladık ağlamaya. Eşim çok üzüldü hem benim halime hem annesinin yaptığına. O günden beri de kendimize gelemedik. Ben zaten psikolojik olarak çok sıkıntıdayım eşimin halini de kafama takmaya başladım.
Bebeğimin bu zamanları geri gelmeyecek. Böyle yaşamak istemezdim. Kimsesiz kanadı kırık kuşlar gibi hissediyorum. Ve 31 yaşımda anne diye ağlıyorum. Lütfen bana dua edin.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Yanınızda olup size kocaman sarılmak istedim.
kimseye kolay kolay sarılmam ama size istedim. Yazım şeklinizden ne kadar naif olduğunuz belli oluyor. Naif ve hassas insanlar daha çok üzülüyorlar ne yazık ki.
Bu günlerde geçecek.
şimdi zorlanıyorsunuz evet, keşke olmasaydı ama kayınvalide ile ilgili elinizden gelen bir şey yok. O yüzden mevcut şartlarda neler yapabilirsiniz bunları düşünmek lazım. Yardım isteyebileceğiniz kimse yok mu? Maddi durumunuz nasıl? Birkaç haftalığına eve birisini çağırabilir misiniz acaba?
En zoru ilk günler, zamanla bebeğinize alıştıkça rahatlayacaksınız. Ev dandini olsun ne olacak, kenara itekleyin atlayın üstünden. Ev hep ilgi ister ve çok nankördür. Siz şimdi bebeğinize ve kendinize zaman ayırmaya çalışın.
Benim de 9 aylık bebeğim var, doğum sonrası yalnızdık. Eşim de ben de çok zorlandık. sezaryen oldum, bu sefer inanılmaz ağrılarım oldu ve hala da oluyor. Çok aç kaldım, hep uykusuzdum. Çok zorlandım. Ama çok şükür öyle böyle geçti. Hiç ev işi yapmadım, kucağımda bebekle gezdim durdum. Yemek yiyemedim, tek öğünle gezdim hep. Sonra sonra düzene oturttum. Gene aç kaldım ama eskisi kadar değil. Yemek yapıp sıcakken kavanozladık. Yemeği bol yaptık vs. Temizlik ise evi bk götürdü ama umursamadık. Şimdi şimdi eski düzenimize yaklaşıyoruz.
Sizin de bir şekilde yoluna girecektir eminim.
Ek: bu arada bebeğim inanılmaz gazlı bir bebekti. Yememe dikkat etmeme rağmen o gaz bizi çok yordu. Neler denedik de bitmedi. Zamanla azaldı ama. Bu arada lohusalık çok Farklı bir süreç. Tüm hormonlar dengesiz, haliyle ruh haliniz de dengesiz. Farklı bir hayatınız olsaydı ve anneciğiniz yanınızda olsaydı gene ağlayacaktınız emin olun.
annenizin mekanı cennet olsun lohusayken daha da duygusal düşüniyorsunhz içgeçecek bu günler merak etmeyin
boşver kaynanayi bence dünyada en önemli şey eş
ben yerinde olsam sadece bana muhtaç olan bebeğime ve her durumda yanımda olan esime odaklanip bebeğime huzurlu bir süt ile huzur aktarırdım.... siz üçünüz dışındaki hic kimseyi düşünmeden elinden geleni yap sen huzuru bulursan sağlık da güç de sana kendiliğinden gelecek tek yolun var insanlardan bir sey bekleme
