gittin ama estirdiğin fırtına dinmiyor meleğim

Premete .!.:

Başın sağ olsun. Seni çok çok iyi anlıyorum çünkü ben de 5 gün önce oğlumu kaybettim. 71 gün yoğun bakımda mücadele verdi yavrum. 48 günlükken ameliyat oldu, diyalize girdi, kafası kolları damar yollarından, sırtı yatmaktan yara oldu. Ölümü içimi yakıyor ama diyorum ki "Allah'ım madem oğlumu alacaktın bari bu kadar acı çekmeseydi"

Genişletmek için tıkla...

atesedonen .!.:

herkesler gitti meleğim; kaldık babanla bu bomboş evde.
11 nisan hayatımın en karanlık günü. O gün babanla gülerek uyandık, bir cumartesi sabahıydı. önce seni öptü, sonra beni. Artık sen vardın herşeyden evveldin, sen herşeydin herşey sen... Işlerimizi tamamladıktan sonra seni görmeye gidecektik doktorumuza, erkendi ama anneannen şans, bense şanssızlık diyorum. Doktorumuz 2 hafta evvel çağırdı bizi. Seni görüp beşiklerini almaya gidecektik idilim, evet beşiklerini birini başucumuza ötekini odana. Baban geceleri başucunda uyumanı istiyordu. Uyandığında hemen sarılacaktı korkmayasın diye. Sakınırdı seni benden bile. Sonra bu fırtına başladı, doktorun suyumun kalmadığını bunun imkansız olduğunu söyledi.alamam ben dedi üniversiteye koşun...
Koştuk! Tarih 11 nisan saat 23.00 ben hala umutluyum senden, belki suyum tekrar artıcaktı. Evimize dönüp bekleyecektik yine. 12 nisan saat 3.40 doktorlar düşünüp taşınmış gelmene karar vermiş, 5 hafta erken gelicektin ama olsundu..saat 7 suları gözyaşları içinde giydim yeşil önlüğü istemeye istemeye gittik ameliyathaneye. önce senin sesini duydum sonra doktorun " kızın canavar gibi" sonra bağıra bağıra ağlamaya başladım. Ve en son yoğun bakımda açtım gözlerimi, anneler bebeklerine ilk görüşte aşık olurlarmış, ben aşkların en büyüğünü o sabah yaşadım. Sonra kabus başladı sen idrarını yapamıyordun.
Kucağıma verdiler seni ısıtayım seni diye 2 saat, ömrümün en güzel 2 saati dertleştik seninle, sonra sözleştik ya meleğim herşey iyi olacak diye. Olmadı aldılar seni kucağımdan savurdular ordan oraya. Başka bir çocuk hastanesine gönderdiler seni sonra ben acı neymiş anladım o gün, öğrendim ki dönüşün biraz zor olacakmış eve. Hastanede yeni doğum yapanların kapılarından geçerken bebeğini emziren bir anneyle gözgöze geldik, acı neymiş illk o an anladım.
Ama asıl acı senindi bebeğim, kısacık ömrünün 3. Gününde katater taktılar karnına. Baban yüzünde kahır dolu iyi olacağını söyledi bana, anlamazdan geldim, içimdeki sese küfrettim. Ama kaçınılmazdı işte sonumuz kaçınılmazdı,
seni ilk hastaneye görmeye geldiğimde yaralar içinde bir bebeğe çarptı gözüm, içimden tüm benclliğimle noolur dedim! O sen olma noolur! Ama sendin ,28 nisan; her yanından kablolar sarkıyordu. Başından damar yolu açmışlardı yarasız birtek yüzün kalmıştı onu da sen çizmiştin can havli ile. Sonra dualarım başladı acıların dinsin diye. 3 nisan saat 11.30 suları; balkondan dışarı baktım o sabah. Dışarıda tüm güzelliği ile bir bahar içimde ise karr boran bir kış,bebeğini gezdiren bir sürü anne vardı. Yarım saat daldım gittim sonra bir huzur kapladı içimi. Odaya gittim sütümü sağmaya babanın yüzünde bir umutsuzluk, boşuna der gibi.. Sonra telefon...
Haziran 19;seni gene çok özledim bitanem, günler sıradan geceler ağrılı ve hasretinle geçiyor. Zaman öylece geçiyor, içimden, etrafımdan, seni kaybedeli çok olmadı ama içimdeki ağrı hiç geçmeyecek bir nasır gibi, bir dosta verilmiş söz gibi, bir kenarda saklanacak sevgiliden kalma hatıra gibi. çektiğin onca acıdan sonra meleğim, gidişin bir armağan gibi. Armağan dediysem mazoşizmin gerçek alamını tanımlayan bir armağan. Olsun senin canın acımasın yeterki, ben seni düşlerimde büyütürüm, rüyalarımda dizimde sallar, sütümü rüyalarımda içiririm.
Hiçbirşey avutmuyor beni kuzum. Herşey diken gibi batıyor kalbime, acıtıyor annem. çok özledim çook, kimselere anlatamam, kimseler anlamaz beni, dedim ya işte yarımım şimdi. Hayat yarım yamalak işte. Zaten melankolikti annen şimdi hepten fırtına hayat. Rüyalarıma gel bari annesinin kuzusu, gel birkere sarılda gündüz kanayan yaralarım gece derman bulsun. Sana aldığım her bir nesneyi okşayarak sevdayla almıştım annem, atsam atamam, gözucuylada olsa bakamam. Herkes kendi derdinde ben senin özleminde çok özlüyorum annem çoook.

Genişletmek için tıkla...

vvuslat .!.:

acı neymiş o gün anladım...ben dedim ben olmalıydım senin yerinde..benim karnımı delmeliydiler,bana takmalıydılar o kataterleri,benim belimden sıvı olmalıydılar hiç uyuşturmadan bağırta bağırta,ağlamaktan katıla katıla...ben can çekişmeliydim senin yerine...benim boynumdan fışkırmalıydı kanlar..mazoşizm evet ama istemiştik değil mi biz bunları...nasıl anlatırım ki son üç gününü...nasıl!!!!!bilincini kaybetmeden önce bir babana bir bana kurtarın beni der gibi bakışını...nasıl tarif edilir ki bu ölümlerin en sadistçesini isteten yürek yangını...
Yoğun bakımın önünde gözlerim kan çanağı beklerken doktor çıkmıştı dışarı...biliyordum evet sonunu ama bir umuttu işte kabus diyordum kendi kendime bütün bunlar koca bir kabus.şimdi oğlum gülerek doktorun kucağında çıkıp gelecek...anneciğine en tatlı gülümsemesiyle gülecek..anneciği onu koklayacak yine bağrına basacak..bunları düşünürken doktor çıktı kapıdan ben yanına koştum hemen durumun nasıl diye...yanımıza görevli geldi içerden doktor bey dedi ...benim annesi olduğumu bilmiyor..bebek dedi..bebeğin boynundan kanlar fışkırıyor...durduramıyoruz...benim bebeğimdi o benim bebeğim...bağırmak geldi içimden yıkmak ortalığı...belki de o an atmak kendimi pencereden aşağı...içimden bunlar geçiyordu ama ağzımı bile açamıyordum acıdan.acıdan konuşamamak neymiş o gün anladım...bilincin yerinde değildi artık annem...acı bile çekmiyor artık dediler ama inanır mı ana yüreği.... Yanına soktular babanla bizi..o sen miydin allahım...nasıl da şişmişti nazik bedenin...bin türlü çürük bin türlü müdahale yaraları her yerinde....allahım al artık diye dua ettim...öldüğünü anlamak için gece 12 de komisyon toplandı...beynine baktılar ultrasonda ..ölmemiştin daha beyninde kan akışı varmış hala...baban bana bakmaktan korkar oldu gözlerimim karası görünmüyormuş kan çanağı derler ya 3 gün gece gündüz ağlamışım kendimi bilmeden...gece 3 te girdiler yine yanına bu sefer ölmüşsündür diye...nasıl bi şeydi o allahım ,nasıl bi yangın...meleğimi benden koparıyorlardı artık...gidiyordun işte bebeğim...bir kez bile anne diyemeden...doktor geldi yanıma başı önde...baktı sadece bana...anladım...bebeğimmmmmmmm diyebildim sadece...bebeğimmmmmmm.!!!!!!!!!!!!seni morga götürmüşler son kez bile göremedim...yazamıyorum daha fazla....halim kalmadı yine ayakta durmaya....güç ver allahım bize güç ver...ateşedöndük biz...yangın ne yazar bize.................

Genişletmek için tıkla...