Ben şu dayının çocuğu ile ilgili kısma kadar bunda bir şey yok diye okudum. Dayının çocuğunu okula bırakma meselesinde bir durdum çünkü bana geçmişimi hatırlattı. Evdeki eşine değer vermeyen ama "el iyisi" denilecek türden dışarıdaki herkesin her işine koşan birini... Bu benim kendimi sorgulamama neden oluyordu o zamanlar. Aslında o çok iyi ben mi çok abartıyorum ya da ilgi bekliyorum diye... Ve dışarıdan o herkese iyi olduğu için ben kimseye derdimi de anlatamıyordum. Arkadaşının eşi arayıp pencerelerin kulpu değişecek dediğinde koştura koştura işini gücünü bırakıp giden biri kendi evine gelince yorgunum bahaneleri ile ücretini ben verdiğim halde duşa kabini 5 yıl sonra taktırmıştı. Bunlar zamanla birikiyor, iyi bilirim ve bir süre sonra ben onun gözünde neyim diyorsunuz. Sadece hizmetçi, köle, çocuğunun dadısı, aşçı, ütücü mü? Eşi değildim sanki onun gözünde. Ben bunu ona anlattığımda kıskançlıkla suçlandım. Oysa derdimin kıskançlıkla alakası yoktu, ya anlamak istemiyordu ya da öyle suçlamak daha kolayına geliyordu. Ve bitti. Çocuk bu durumdan etkileniyor mu? İlk zaman evet. Ama onlar bizden daha çabuk toparlanıyor. Hatta anne mutlu ise o daha mutlu.
Geçmiş olsun. Çok mutlu olmanızı dilerim.