Kızlar Merhaba,
Yeni üye oldum. Kendi kendime düşünmekten o kadar yoruldum ki. Sonunda hemcinslerimin fikirlerini almak istediğimi farkederek burada buldum kendimi. Benim hikayem şöyle :
Ben sevgilimle 8 yıl önce tanıştım ve arkadaş olduk. Fakat hayat bizi farklı şehirlere gönderdi ve görüşemedik. 3 yıl önce tekrar konuşmaya başladık. Ve ilişkimiz başladı. Her şey masal gibiydi. Her sabah şiirlerle uyanıyordum. Farklı şehirlerdeydik , haliyle özlem hat safhadaydı. Ayda bir bazen haftada 2 , anlıcağınız fırsat buldukça görüşmeye çalışıyorduk. Okadar yoğun bir aşk yaşıyorduk ki karşılıklı, 1 sene sonra hayatımın aşkı dediğim adam bana evlenme teklifi etti. tabiki de evet dedim. Ama asıl her şey o zaman başladı. Benim babam pek sıcak yaklaşmadı. Aile yapılarımız uyuşmuyordu, aynı zamanda tahsillerimizde. O çocuk yaşta anne babasını kaybettiği için çalışmak zorunda kalmış, okulunu dışardan bitirmiş, ve dünyaca ünlü bir grupla çalışıyordu. Benim için insan olması bana olan sevgisi herseyden önemliydi. Velasıl onunda işini değiştirmesi gerekiyordu. Çünkü sürekli yurtdışında olarak bir evlilik yürümezdi. Oda bunun bilincindeydi. Uzun uğraşlar sonucu ben babamı ikna ettim ve oda işini bırakıp istanbul a yerleşti. Nişanlandık. Çok mutluyduk. O burda kendi branşında iş buldu. Öncekinden 2 kat fazla maaş alıyordu ve dahada fazla alıcaktı daha sonrasında. Tek sıkıntısı çok yol yapıyordu, istanbul trafiğini biliyorsunuz. Düğün yerimizi tuttuk, kına gecesi için yerler ayarlandı. Sonraları
ekstra işe gitmeye başladı bizimki. Borçlanmadan kimseye minnet etmeden herşeyimi yapmak istiyorum dedi. Tamam dedim. Ama zaten borçlanmamıştık hiç ve benim ceyizim mobilyalar her sey hazırdı. Ve görüşememeye başladık. Doğal olarak kavga etmeye başladık. İlişkimizin basından beri kavga ediyorduk zaten ama ben önemsemiyordum. Çünkü ya kıskançlık oluyordu sebep yada görüşememe. En sonunda oda artık tahammülsüzleşti. Ve benimle görüşecegi zamanlarda bile ekstra işe gitmeyi tercih etti. Kavgalarımız arttı.
şiddetlendi. Her tartışmamızda yapamıyorum , olmuyo, bittim, yoruldum diyordu. Gelinligimi aldıktan 2 hafta sonra yine tartıştık ve ayrıldık herkese ailelerimize bitti dedi. 3 hafta boyunca agladım zırladım onu aradım yapma bak biz birbirimizi seviyoruz dedim. Okadar acımasız davrandı ki bana hayal kırıklımı anlatamam. Rahatladım ben dedi, kaldıramıcagım bi yükün altına girmisim dedi. Mutluyum dedi. Kafamda da kalbimde de bitirdim dedi. 10 haziranda nikahımız vardı. nikahımıza 1 ay kala bunu yaptı. zaten son 2,5 ayımız hep böleydi. ben hep peşinden koşar olmuştum. Şimdi ben istemiyorum. Ama o her gece arıyor. Aglıyor. Özlüyorum seviyorum ben bi hata yaptım. Bunalımdaydım diyor. Ne yapıcagımı bilemedim
