kasım 2008 de işe başladım.Ekibimden kimseyi tanımıyordum. Müdürüm dahil 4 erkek ve ben tek bayan... İlk gün henüz açılmamış olan iş yerimizde buluştuk, hem iş yeri hazırlıkları hemde tanışma için güzel bir başlangç oldu. Hepsi birbirinden tatlı insanlarla tanıştım ama ilk "Selam"dan itibaren farklı şeyler olacağını sezinlediğim bir kişi vardı ki aralarında...
İlk günden başbaşa sohbetlerle başlayan arkadaşlığımız ilerde ya beni mahvedecek yada çok mutlu edecekti. Ona güvenmemekte kararlı olsamda içimden bir ses beni hep ona itiyordu... Açılıştan sonrada aramızdaki elektrik hiç eksilmedi aksine güçlendi. Beraber dışarı çıkmaya başladık, çoğu akşam iş çıkışı binbir nazla olsada benieve kadar bırakıyor "gelme sen" dediğimde "yarın benle alay et dimi" diyordu.. Yollar ve zaman hızla akıyor ve heranımız kahkahalarla doluyordu...
21 Aralık 2008 hayatımın doğumgünü oldu. Onunla Taksimde sabaha kadar beraberdik ve bana benden hoşlandığını ilk kez o gece söyledi. Biraz zamana ihtiyacım vardı. Bekleyeceğini söyledi. Ve bir hafta sonra sonkez beni eve bıraktı. Ayrılırken bir daha ayrılmayalım dercesine sarıldı bana, kokumu sonuna kadar çekti içine. Ben ne olduğunu anlamadım ama ilk defa ona okadar sıkı sarıldım ve beni bırakmayacağı için bukadar sıkı sarıldığnı sandım.
Korktuğum olmuş ve ona güvenmiştim. Ama o an için okadargüzel bir histi ki bu.. Yarın ilk işim ona evet demek olacaktı. Ve ayrılmamak üzere sarılmak... Beni sadece ben olduğumiçin seven adamı her hücremle seviyordum artık. Biliyordum oda beni seviyor sevmek ne kelime hayatının merkezi olarak görüyordu. Onun hayatı olduğumu her cümlede vurgulamasını anımsadım. Gülümsedim. Sabahı zor ettim. Gözlerinin içine bakarak söylemek benimiçin bukadar önemli olmasa o dakka arardım. Ama sabretmeliydim. O benim için çok sabretmişti çünkü.. Herşey çok özel olmalıydı.
Sabahın nasıl olduğunu bilmiyorum ama hiç uyumamış sabahın bir an önce olması için dua etmiştim. Nihayet iş yerine geldim. Ordaydı... Aşık olduğum adam karşımdaydı. Ama bir gariplik vardı suratı çok asıktı. bir sorun olduğu kesindi ama sorun neydi???
Belki neşelenir diye gülümsedim gözlerine bakarak "Günaydın canım" dedim. Duymamazlıktan gelerek arkasını döndü. Sanki aramızda kocaman bir buz dağı vardı. Görünmez dağ ona ulaşmamı engelliyordu. Başka bir şeye morali bozuktur diye düşünüp üzerine gitmedm ama bu soğukluk ertesi gün ve sonraki gün ve haftalarca devam etti. Benle konuşmuyor yüzüme bakmıyor hatta verdiğim selamı bile almıyordu artık.
Cesaretimi toplayıp ona ne olduğunu sorduğumda "hiçbirşey" dedi... "Biz arkadaşız ve tehlikeli bir oyun oynadık. Kimse zarar görmeden bitsin istedim. Sen mutlu ol diye sana senden hoşlandığımı söyledim, yalandı hepsi" dedi ve sustu. Belkide bu onunla son konuşmamız oldu.
Hala aynı işyerindeyiz ama sarhoş olmadığımız sürece konuşmuyoruz. Ve ben hala nasıl ona güvenmek gibi bir aptallık yaptığımı düşünüyorum.
İlk günden başbaşa sohbetlerle başlayan arkadaşlığımız ilerde ya beni mahvedecek yada çok mutlu edecekti. Ona güvenmemekte kararlı olsamda içimden bir ses beni hep ona itiyordu... Açılıştan sonrada aramızdaki elektrik hiç eksilmedi aksine güçlendi. Beraber dışarı çıkmaya başladık, çoğu akşam iş çıkışı binbir nazla olsada benieve kadar bırakıyor "gelme sen" dediğimde "yarın benle alay et dimi" diyordu.. Yollar ve zaman hızla akıyor ve heranımız kahkahalarla doluyordu...
21 Aralık 2008 hayatımın doğumgünü oldu. Onunla Taksimde sabaha kadar beraberdik ve bana benden hoşlandığını ilk kez o gece söyledi. Biraz zamana ihtiyacım vardı. Bekleyeceğini söyledi. Ve bir hafta sonra sonkez beni eve bıraktı. Ayrılırken bir daha ayrılmayalım dercesine sarıldı bana, kokumu sonuna kadar çekti içine. Ben ne olduğunu anlamadım ama ilk defa ona okadar sıkı sarıldım ve beni bırakmayacağı için bukadar sıkı sarıldığnı sandım.
Korktuğum olmuş ve ona güvenmiştim. Ama o an için okadargüzel bir histi ki bu.. Yarın ilk işim ona evet demek olacaktı. Ve ayrılmamak üzere sarılmak... Beni sadece ben olduğumiçin seven adamı her hücremle seviyordum artık. Biliyordum oda beni seviyor sevmek ne kelime hayatının merkezi olarak görüyordu. Onun hayatı olduğumu her cümlede vurgulamasını anımsadım. Gülümsedim. Sabahı zor ettim. Gözlerinin içine bakarak söylemek benimiçin bukadar önemli olmasa o dakka arardım. Ama sabretmeliydim. O benim için çok sabretmişti çünkü.. Herşey çok özel olmalıydı.
Sabahın nasıl olduğunu bilmiyorum ama hiç uyumamış sabahın bir an önce olması için dua etmiştim. Nihayet iş yerine geldim. Ordaydı... Aşık olduğum adam karşımdaydı. Ama bir gariplik vardı suratı çok asıktı. bir sorun olduğu kesindi ama sorun neydi???
Belki neşelenir diye gülümsedim gözlerine bakarak "Günaydın canım" dedim. Duymamazlıktan gelerek arkasını döndü. Sanki aramızda kocaman bir buz dağı vardı. Görünmez dağ ona ulaşmamı engelliyordu. Başka bir şeye morali bozuktur diye düşünüp üzerine gitmedm ama bu soğukluk ertesi gün ve sonraki gün ve haftalarca devam etti. Benle konuşmuyor yüzüme bakmıyor hatta verdiğim selamı bile almıyordu artık.
Cesaretimi toplayıp ona ne olduğunu sorduğumda "hiçbirşey" dedi... "Biz arkadaşız ve tehlikeli bir oyun oynadık. Kimse zarar görmeden bitsin istedim. Sen mutlu ol diye sana senden hoşlandığımı söyledim, yalandı hepsi" dedi ve sustu. Belkide bu onunla son konuşmamız oldu.
Hala aynı işyerindeyiz ama sarhoş olmadığımız sürece konuşmuyoruz. Ve ben hala nasıl ona güvenmek gibi bir aptallık yaptığımı düşünüyorum.