Yaşıtız, kıllı ve sivilceliyim. 2 sene önce buraya bir konu açmıştım, gidip okuyabilirsiniz kimsenin beni sevmediğini düşündüğüm ve kurdukça kendime zarar verdiğim bir dönemdi. Şimdi taksitle lazere gidiyorum, sivilcelerim için tedavi görüyorum ve hayatı kendime daha az zehir ediyorum. Şunlarım bunlarım diye kendinizi sıkboğaz edebilirsiniz ama bunları dışarı yansıttığınız anda insanlar da sizi öyle görüyor. Dışarıdan yıllarca egoist biri olduğum düşünüldü misal halbuki özgüvensizdim ama bunu yansıtmadım, komplekslerimi insanlar üzerinden soyutlamaya çalışmadım. Ortam nasılsa ona uydum. Bu bukalemun olmak değildir ama, bu benim derdim başkalarını ilgilendirmezdir. Kimsenin enerjisini, mutluluğunu sabote etmeye hakkım olmadığını düşünmemdendir. Şunu şöyle yaparım şu yaşa gelirim, hâlâ evlenmemiş olurum diye plan yapmak sizi daha da yorar zihinsel olarak, inanın hayat zaten bu planların sizin kurduğunuz ölçüde gitmemesi demek. Lazer dediğiniz ayda 1 gittiğiniz, 100-200 arası taksit ödediğiniz bir bakım artık, gözünüzde büyüttüğünüz şeyler o kadar da büyük şeyler değil. Hiç sevmem başkalarına bakıp şükret demeyi ama çillerinizin yalnız siz dert ettiğiniz için başkalarına çirkin gelebileceğini unutmayın, ilginç cilt kusurlarıyla alanlarında öncü olmuş ve kendileriyle barışık mankenleri, oyuncuları görebilirsiniz, onlar kendilerini sevdikleri için bize de hoş görünüyor kusurları.
Ayrıca neden bir şeyi yaparken diğerini yapamayacak olmak zorunda olduğunuzu anlayamıyorum, kpss'ye çalışırken iş bulabilir, evlenecek adam bulurken lazere gidebilir, lazere giderken okuyabilirsiniz ve bir sürü şey yapabilirsiniz, bunlar birbirine engel şeyler değil ki?