Merhaba, babama çok düşkündüm, arkadaşım gibiydi, varlığını hayatım boyunca hissettiren, maddi manevi her anlamda yanımda olan çok iyi bir babaydı ve hayatta en değer verdiğim insandı. 3 yıl önce kanserden kaybettim, 1 yılım onkoloji koridorlarında tiyatro oynamakla geçti, içim kan ağlarken ''-iyi olacaksın'' diye gülümsemekle, onun görmediği yerlerde hüngür hüngür ağlamakla geçti.. En iyi doktorları buldum, özel bir hastanede 2 kere ameliyat ettirdim ama yaşatmayı başaramadım. Gözümün önünde aylarca eridikten sonra bir gece litrelerce kan kusarak gerçekleşen vefatına tanık oldum.. Hemşire dışarı çıkarmak istedi ama çıkmayıp o ana tanık oldum..
Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.
Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.
Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
