- 28 Ekim 2017
- 205
- 302
- 18
Merhaba, konuları biraz arka arkaya açmış olacağım ama yalnızım, yalnız kaldıkça düşünüyorum, düşündükçe daralıyorum.
Kendimi çok geç kalmış hissediyorum. Bu yaşımdayken gelmeyi hedeflediğim noktada değilim. Şöyle ardıma dönüp bakıyorum da, sanki hiçbir şey başaramadım hayatta. Boşa yaşamışım gibi, hiçbir şeyim yok gibi hissediyorum. Hep kardeşimi ben okutacağım diye düşünürdüm, ama hâlâ ailemden destek alıyorum. 24 yaşındayım. İngilizce kimya mühendisliği okuyorum ve bölümümden nefret ediyorum. Üniversiteye 2012 yılında, ÖSS ye ikinci girişimde girmiştim. Çok mutlu olmuştum şehir değiştireceğim, özgür olacağım diye. İzmir'e çok büyük umutlarla geldim. Bölüm derslerimin başladığı ilk sene çok mutluydum, ilk dönemim çok güzel geçti, neredeyse tüm derslerimi verdim. Sonra hayatımda bir çalkalanma oldu, ve ben yarım dönem kadar okuldan uzak kaldım. Bu yüzden de sınıfta kaldım. 1. dönemi önceden verince toplam 2 dönem ve yaz tatili okula gitmemiş oldum. Koptum ben sonra okuldan. Ardarda derslerden kalmaya, okuldan soğumaya başladım, sadece okulumu mu sevmiyorum yoksa bitirince bölümde çalışmak da mı bana göre olmayacak bilmiyorum.
Bildiğim tek şey hayalimin bu olmadığı. Ben sayısalcıyım fakat hayalim psikolog olmaktı, hâlâ öyle. İzmirde olduğum süreçte kiramı babam, kişisel giderlerimi annem karşıladı. Babamla ayda bir kez muhatap olmam gerek ve ondan hoşlanmıyorum. Anneme yük olmak moralimi bozuyor. Özel ders veriyorum ama bütün ihtiyaçlarımı karşılamıyor tabii. Yakında kredi geri ödemem de gelecek. Canım maddi konularda da sıkkın yani.
Diyorum ki, bölümü bırakayım. Başlayalı 5 sene oldu, hâlâ 2. sınıftayım. Bir beş sene daha bununla kaybedeceğime yeniden sınava girip psikoloji yazayım. Bana bu konuda destek olabilecek insanlar erkek arkadaşım ve kardeşim. Babam da annem de muhtemelen köpürür bu habere. Öte yandan da kendimi çok yaşlı, çok geç kalmış hissediyorum. Dostlarım hayatlarını kurmuş, paralarını kazanırken kimileri bebek beklerken hayata yeniden başlama fikri, yeni bir bölüm fikri, ya bunu da beceremez bunda da başarısız olursam ihtimali beni çok korkutuyor.
Psikoloji okuyup, işsiz, parasız kalma ihtimalinden de ayrıca korkuyorum. Üstelik sanki kardeşimin hakkına giriyormuşum gibi geliyor okulu bitiremediğim her gün. Sanki canımı alacaklarını bilsem oturup o termodinamiğe çalışamayacağım öyle tiksindim ya.
Tüm bunların ışığında; ben çok mu geç kaldım? Sizce bölüme devam edip uzun sürecek de olsa bitirip para kazanma olasılığımın yüksek olacağı ama muhtemelen sevmeyeceğim işi mi yapayım, yoksa tüm kaygılarımı bırakıp, nerden dönsek kârdır deyip, bu yaştan sonra becerip beceremeyeceğimi bilmediğim, ama çok ilgili olduğum ve dostlarımın yakışacağını düşündüğü psikoloji bölümü için mi çalışayım? Ve aranızda psikolog hanımlar varsa bana biraz imkanlardan, zorluğundan, çalışma hayatlarından, maaşlarından bahsedebilirse inanın çok memnun olurum. Sevgiler.
Kendimi çok geç kalmış hissediyorum. Bu yaşımdayken gelmeyi hedeflediğim noktada değilim. Şöyle ardıma dönüp bakıyorum da, sanki hiçbir şey başaramadım hayatta. Boşa yaşamışım gibi, hiçbir şeyim yok gibi hissediyorum. Hep kardeşimi ben okutacağım diye düşünürdüm, ama hâlâ ailemden destek alıyorum. 24 yaşındayım. İngilizce kimya mühendisliği okuyorum ve bölümümden nefret ediyorum. Üniversiteye 2012 yılında, ÖSS ye ikinci girişimde girmiştim. Çok mutlu olmuştum şehir değiştireceğim, özgür olacağım diye. İzmir'e çok büyük umutlarla geldim. Bölüm derslerimin başladığı ilk sene çok mutluydum, ilk dönemim çok güzel geçti, neredeyse tüm derslerimi verdim. Sonra hayatımda bir çalkalanma oldu, ve ben yarım dönem kadar okuldan uzak kaldım. Bu yüzden de sınıfta kaldım. 1. dönemi önceden verince toplam 2 dönem ve yaz tatili okula gitmemiş oldum. Koptum ben sonra okuldan. Ardarda derslerden kalmaya, okuldan soğumaya başladım, sadece okulumu mu sevmiyorum yoksa bitirince bölümde çalışmak da mı bana göre olmayacak bilmiyorum.
Bildiğim tek şey hayalimin bu olmadığı. Ben sayısalcıyım fakat hayalim psikolog olmaktı, hâlâ öyle. İzmirde olduğum süreçte kiramı babam, kişisel giderlerimi annem karşıladı. Babamla ayda bir kez muhatap olmam gerek ve ondan hoşlanmıyorum. Anneme yük olmak moralimi bozuyor. Özel ders veriyorum ama bütün ihtiyaçlarımı karşılamıyor tabii. Yakında kredi geri ödemem de gelecek. Canım maddi konularda da sıkkın yani.
Diyorum ki, bölümü bırakayım. Başlayalı 5 sene oldu, hâlâ 2. sınıftayım. Bir beş sene daha bununla kaybedeceğime yeniden sınava girip psikoloji yazayım. Bana bu konuda destek olabilecek insanlar erkek arkadaşım ve kardeşim. Babam da annem de muhtemelen köpürür bu habere. Öte yandan da kendimi çok yaşlı, çok geç kalmış hissediyorum. Dostlarım hayatlarını kurmuş, paralarını kazanırken kimileri bebek beklerken hayata yeniden başlama fikri, yeni bir bölüm fikri, ya bunu da beceremez bunda da başarısız olursam ihtimali beni çok korkutuyor.
Psikoloji okuyup, işsiz, parasız kalma ihtimalinden de ayrıca korkuyorum. Üstelik sanki kardeşimin hakkına giriyormuşum gibi geliyor okulu bitiremediğim her gün. Sanki canımı alacaklarını bilsem oturup o termodinamiğe çalışamayacağım öyle tiksindim ya.
Tüm bunların ışığında; ben çok mu geç kaldım? Sizce bölüme devam edip uzun sürecek de olsa bitirip para kazanma olasılığımın yüksek olacağı ama muhtemelen sevmeyeceğim işi mi yapayım, yoksa tüm kaygılarımı bırakıp, nerden dönsek kârdır deyip, bu yaştan sonra becerip beceremeyeceğimi bilmediğim, ama çok ilgili olduğum ve dostlarımın yakışacağını düşündüğü psikoloji bölümü için mi çalışayım? Ve aranızda psikolog hanımlar varsa bana biraz imkanlardan, zorluğundan, çalışma hayatlarından, maaşlarından bahsedebilirse inanın çok memnun olurum. Sevgiler.