- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.594
Gecmis olsun,cok uzuldum sizin icin.
Bekarliginizdan beri biliyorum sizi burada.
Yasadiklariniz icin cok üzgünüm,fakat cocugunuzla ilgilenemediginiz icin uzulmeyin,iyilesin,onun en degerlisi sizsiniz,daha ne guzel gunleriniz olacak.
Boyle badireler atlatmis bir anne cocuk herşeyi geride birakti,okullarda kosup oynuyor,annesine simsiki sariliyor,benim tatlı tatli annem diye.
Anneleriniz de varolsun,cok sevindim yardimci olduklari icin❤
Çok teşekkür ederim böyle eski bir tanıdıkla karşılaşmış gibi oluyor.
Simdi nasilsiniz,konu acilali epey olmus
Henüz ameliyat olmadım onu bekliyorum inşallah ondan sonra toparlarım biraz daha umuyorum.
Yaşadığınız sıkıntıların kaynağının bilgi düzeyiniz ve mükemmellik algınızla ilgili olduğunu düşünüyorum. Herhangi bir konuda bilgi düzeyimiz arttıkça ve o konuyla ilgili çokça mükemmel örnekler gördükçe kendimizi yetersiz, beceriksiz hissetmemiz çok normal. Son yıllarda kişisel gelişime, anneliğe, iş yaşamına ilişkin ulaşılabilir kaynaklar ve örnekler arttıkça pek çoğumuz pek çok konuda bunu yaşıyoruz aslında. Sürekli mükemmel olma baskısı, "senden daha kötü şartlarda başarıya ulaşmış örnekler var" baskısı kriterlerimizi, sorumluluklarımızı ve kaygılarımızı oldukça artırdı. Herhangi bir sosyal medyadan sizi "motive" edeceğini düşündüğünüz kişileri takip etmeye başlıyorsunuz, videolarını izliyorsunuz ve kendinizin ne kadar boş olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. Aynı şekilde "mükemmel anne" örnekleri bizi ne yönde etkiliyor? Kocaman, tertemiz, çeşit çeşit yemek, kurabiyeler pişen, dekorasyon dergisinden çıkmış gibi her detayı birbiriyle uyumlu ve konforlu evlerde "çocuk da yaparım kariyer de" diyen ve çocuğuna sonsuz şefkat, sevgi, ilgi ve sabır gösterebilen,, onları daima eğlendiren, bilgilendiren anneler, üstelik hiçbir konuda destek almadığını söylerken bizi dibe çekmiyorlar mı? Sokakta ayakkabı boyarken "çok çalıştım holding sahibi oldum" diyen adamlar kariyerimizde neden bu hızda ileri ilerleyemediğimizi düşünmemize sebep olmuyorlar mı? Tüm bu örnekler, mükemmel birey olma baskısı, "sen yeter ki iste..." ile başlayan motivasyon hileleri bizi bitiriyor. Mükemmele o kadar çok odaklanıyoruz ki gerçeklik algımızı yitiriyoruz artık. Bunca şeyi tek başına başarabilen bir kadın/anne ya da iş adamı gerçek olabilir mi diye düşünmek yerine neden onlar gibi olamadığımızı sorguluyoruz.
Sözün özü, bebeğinizin mükemmel anneye ihtiyacı yok. Sizin de mükemmel bir "ben"e ihtiyacınız yok. Önceliğimiz eksik, kusurlu ve yetersiz yönlerimizle mutlu olmak olmalı. Bebeğiniz 15 dakika göz iletişimi kurmadığında ne kaybedecek? Aranızdaki bağ mı kopacak? Sevgisi mi bitecek? Dünya mı yıkılacak? Annesi yanında, huzurlu ve güvenli bir ortamda, karnı tok, altı temiz... Yeterli değil mi?
Aslında ne kadar kendim eğitimci de olsam, çok fazla okusam da kendime gebelik sürecinde kendimi en çok mükemmellik algısı ile ilgili törpüledim.
Benim sıkıntım aslında bitmeyen sağlık sorunlarım ve peşinden gelen bebeğime yetecek sütün olamaması. Sağlık sorunlarıyla karşılaşmasaydım belki de böyle olmayacaktı. Ama nasibi ne kadarsa o kadar içecek elbet.
Arkadaşlar,
Geçmiş olsun rabbim tez zamanda şifa versin ferahlık versin. Zor zamanlar geçirmişsiniz inşallah bu günlerinizi unutacak huzur ve mutluluğa kavuşursunuz
Amin inşallah. Çok teşekkür ederim.