Geç gelen lohusalık mutsuzluğu

zeynones2 .!.:

Çok teşekkür ederim.
Sezaryenle ilgili hiç sıkıntım yok açıkçası. Öyle olması gerekiyordu sağlık öyle oldu. Mama konusunda da veriyorum günde bir kez de olsa. Çok şükür en azından bunlara imkanımız var.

Genişletmek için tıkla...

atanamayanogretmen .!.:

İlk gebeliğimde- doğum sürecinde ve sonrasında sizinle benzer durumları yaşadım ve aynı şekilde kendimi çok çaresiz güçsüz yetersiz hissettim. Sizi çok iyi anlıyorum.

Kendinize asla yüklenmeyin, bu günler geçecek, sağlıkla güzel mutlu anılar biriktireceğiniz günler gelecek.

Sizi emmiş emmemiş hiç fark etmez, bol bol temas edin, bol bol kucaklayın sevin.


ilk gebeliğimde böbrek taşlarımdan dolayı inanılmaz sancılı sıkıntılı bir gebelik yaşadım, dört kez taş düşürdüm ve gebelikten dolayı çok hafif ağrı kesicilerle idare etmeye çalıştım. Taşlardan dolayı geçmeyen idrar yolları enfeksiyonum oldu.
Doğumum çok uzun zorlu travmalı bir doğum oldu, bebeğime bakıp bakıp ağladım. Her şey yoluna girdi derken bebeğim daha 10 günlükken yüksek enfeksiyondan ateşlenmelerim başladı, üstüne bir de böbrek sancıları eklendi.
Bebeğimi kucağıma alıp sevemedim bile, bir çocuk doğurdum ona da bakamıyorum diye ağlıyordum.

Bebeğim 50 günlükken acil ameliyata alındım, 48 saat bir damla bile idrara çıkamamıştım, taşlar her iki kanalı da tıkamış. Ameliyatta iki böbreğime de stent takıldı, bebeğimi sadece emzirirken kucağıma alabiliyordum çok sancılarım vardı.
İyi dedim bunun sonrası ferahlık artık ama yine olmadı.

Ameliyattan sonra enfeksiyon tüm vücuduma yayıldı ve ben artık kendimden geçercesine ateşleniyordum, en son eşime annemlere haber ver ben ölüyorum galiba dedim. Ve evet tüm bu süreçlerde yanımda olan tek kişi eşimdi.
Ameliyattan bir hafta sonra acil şekilde hastaneye yatışım yapıldı, sekiz gün çok ağır antibiyotik tedavisi aldım, emzirmem yasaktı. 10 gün iki saat aralıklarla sütümü sağıp attım sırf sütüm kesilmesin, hastaneden çıkınca bebeğim tekrar emsin diye.
Bebeğim 58 günlüktü, eşim evde bebeğe baktı, ben hastanede tek kaldım. İki günde bir eşim bebeği getirirdi mamasını benim kucağımda yesin diye.

Tüm bu süreçlerde bir sürü ağrı kesiciler antibiyotikler içtim, defalarca tomografiye girdim. Çok ağladım çocuğuma ilaçlı sütleri radyasyonlu sütleri içiriyorum diye.

Bebeğimde üç aylıkken egzamalı alerji başladı, aylarca doktor doktor gezdik, testler tahliller.. değerinin biri çok yüksek çıkıyordu takibe aldılar, doktor bana çok mu ilaç kullandın dedi, o an neler hissettiğimi anlatamam. Bir buçuk yaşına kadar da alerjiyle egzamayla uğraştık, emzirdiğim için katı diyetler yaptım bebeğim iyi olsun diye.

Tekrar bebeğim olsun yaşayamadığım güzellikleri onda yaşayayım dedim, ikinci gebeliğim çok rahat geçti doğumum çok güzeldi ama bebeğimde solunum sıkıntısı oldu, Doğumdan hemen sonra yoğun bakıma götürdüler, sekiz gün yattı. Yine her şey içimde kaldı.

Ama şimdi hepsi bitti, biri iki buçuk yaşında diğeri 7 aylık iki güzel kızımla kucak kucağa yatıyoruz

Çok uzun yazdım hakkınızı helal edin, ama bakın her şey yoluna girecek ve sizin de çok güzel günleriniz olacak. Kendinizi fazla yıpratmadan biraz akışına bırakın.
Güzel sağlıklı günleriniz olsun inşallah

Genişletmek için tıkla...

zeynones2 .!.:

Ya ne güzel geçmiş gitmiş ama anlatırken tıpkı yaşamış gibi gözümden yaşlar süzüldü. Beni anlayan birinin olması öyle değişik hissettirdi ki. Aileniz de anladığım kadarıyla uzaktaymış. Ne güzel ki eşinizle birbirinize davranmış aşmışsınız. Sizin de çok ağır bir imtihan olmuş. Rabbim evlatlarımıza sağlıklı, mutlu, huzurlu bir şekilde yaşamayı nasip etsin.

Genişletmek için tıkla...

atanamayanogretmen .!.:

ailem uzaktaydı ama gelememelerinin sebebi başka.
İlk gebeliğimin başında babamın dördüncü evre kemik iliği kanseri olduğunu öğrendik. Tedavileri devam ediyordu, kök hücre nakli olması gerekiyordu.

Tam benim hastanede yattığım hafta babam da İstanbul’da hastaneye yattı nakil için, annem de onun yanında kaldı. Hastane odasından arayıp birbirimize moral vermeye çalışıyorduk

Genişletmek için tıkla...

forevermorrenk .!.:

Sen harika bir annesin zeyno
Lütfen kendine kızma ve daha fazla yüklenme.
Bu hayatta hepimizin sınavları var seninki de şuan için bu.
Öyle düşün tatlım

Genişletmek için tıkla...

zeynones2 .!.:

Amin çok teşekkür ederim umarım öyle olur.
Gerçekten bu yıl öyle zor geçti ki. Umarım biter sıkıntılar dertler.

Genişletmek için tıkla...

nefesalnefesver .!.:

yaşadıklarınız hiç kolay şeyler değil ve umarım biterle bitmeyeceğinden emin olabilirsiniz.
post-natal depresyon ille ilk 40 günde olacak diye bir şey yok. başladıktan sonra da yıllarca bunu yaşayanlar biliyorum.
moralinizi bozmak için değil ivedilikle psikolojik destek almanızı önermek için yazıyorum.
öbür türlü buraya yazayım, dur onunla bununla konuşayımla toparlanabileceğini düşünmüyorum zira..

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Şuan kullandığım ilaçlardan ve hamilelik etkisiyle kafam allak bullak o yüzden ayrıntılı bir şey yazamıyorum arkadaşlar çok güzel şeyler yazmış.
Ben çok geçmiş olsun, gerçekten çok güçlüsünüz, her zorluğun ardından bir kolaylik gelir Rabbim yardimciniz olsun demeye geldim

Genişletmek için tıkla...

zeynones2 .!.:

Sağlıkla kolaylıkla yavrunuzu kucağınıza almak nasip olsun inşallah

Genişletmek için tıkla...

Ysmnzgr .!.:

Güclü kadınsiniz güclu annesiniz siz❤
Kolay degil atlattiginiz seyler.
Insallah son ameliyatinizi gecirdikten sonra her sey daha guzel olur.
Yasaklar biraz daha kalkar daha rahat emzirirsiniz.
Hem emziremesenizde mamalar var üzülmeyin
Hayattasiniz ya bebeginiz yaninizda ya bu gunler gelir gecer insallah.
Normalde dogumdan sonra o yetememe hissi zaten oluyorken sizin butun bu yasadiklarinizdan sonra bunu hissetmeniz cok normal geldi bana.
Ailelerin desteginin olmasi da mukemmel .
Cok gecmis olsun tekrar yine yazın olur mu her sey guzel diye sevgiler❤

Genişletmek için tıkla...

zeynones2 .!.:

Arkadaşlar,
Sadece çok daraldım. Kimseye anlatamadığımı buraya yazıyorum. Upuzun olacak belki ama çöküş halinde kalbim.
2,5 ay önce bebeğimi kucağıma aniden aldım. İyi ki de aldım. Çünkü gebeliğim çok zor geçiyordu. Doğum çok büyük ferahlıktı. Ama gelin görün ki öyle zor şeyler yaşandı ki.
Hamilelik boyunca çok kustum çok. Öyle abarttığımı düşünmeyin 1 lokma ekmek, 1 yudum sudan bile tiksindim. Hiç bir şey yemeden sadece safra kustum. Günde 10-15. Belki daha fazla. Sadece serumla besledim 6 ay boyunca. Tiksinmem 7.ayda azaldı. Canımın çektiği bazı şeyler oldu işte makarna,tatlı,muz,domates falan yiyebildim. Son bir kaç sefer de kuzu şiş yiyebilmiştim mucize gibi gelmişti. Hala aklıma geldikçe ağlayasım geliyor. Açlıktan ağladım defalarca çünkü...
32.hafta covid oldum maalesef. O kadar korunduk korunduk ama geldi buldu. İşler iyice sarpa sardı. Bu sefer yeni ye içmeye başladığım suyu bile çıkardım. Bi anormallik vardı ama anlayamadık. Karantina biter bitmez kontrole gittim bebeğim büyümemişti. Normalde kilosu falan çok iyi idi. Doktor bir hafta sonra tekrar gel tekrar değerlendirelim dedi. Bu süreçte ben aşırı şişmeye başladım. Zannediyorum ki son aya gireceğiz artık normal. Meğerse gebelik zehirlenmesi başlamış. Aniden doğuma alındım 36.haftanın ilk günü. Bebeğimi kucağıma aldığımda küçücük bir mucize idi. Ama ben kokusunu bile alamıyordum.gerçi hala almadım 2,5 ay oldu duyamadım çocuğumun kokusunu. O kadar üzülüyorum ki. Eşimden başka kimse anlamıyor bile o konuda. Mis kokulum diye çocuğumu sevdiklerinde içime ok gibi batıyor.
Covid kalbimde bir hastalığa sebep oldu o da tansiyon yapmış işte erken doğumun sebebi de o oldu. İlk 40 gün hastanede sürekli onlarla uğraştım. Kaç kez annelerimize bıraktık çocuğumuzu küçücük haliyle. Bir de garip bir ağrı çekiyordum sürekli onda da safra kesesi için acil ameliyat olmam gerektiğini öğrendik, riskli bir alanda imiş.Yakın zamanda ameliyatım da olacak. Hala hiç bir şey yiyemiyorum. Ağrı yapıyor. Sütüm ilk başta iyi idi. Ama bebek büyüdükçe yetmemeye de başladı. Yumurta vs her şey yasak. Üst üste hastalık hastalık hiç bitmedi öyle kötüyüm ki. Yaşlılar gibiyim resmen
Bu süreçte kızımda hastalandı üşüttük işte getirip götürmek durumunda kaldığımız için oldu hep. Hastanede kaldık bir sürü makineye bağladılar. Prematüre doğduğu için doktor evde tedaviye müsaade etmedi.
Bunca sıkıntı içinde bazı duygularımı çok örtbas etmiştim. Güçlü durmak için... Ama artık takatim kalmadı. Eşim ilk zamanlarda hep yanımda idi. O da daraldı arkadaşları ile normalde çıksa asla bir şey demezdim şimdi bir iki saatliğine çıksa bile surat yapmaya başladım. Seneler geçti hiç trip atmayan, küsmeyen, kavga çıkarmayan ben sürekli huysuzluk yapıyorum. Çok yalnız hissediyorum. Yanımda herkes var başka misafir kabul etmiyorum ama annelerimiz geliyorlar ne zaman ihtiyacımız olsa. Sırf uyumam için bile geldikleri oluyor. Bir kahve için gelin eşinle diye geliyorlar. Çıktık bir iki kez öyle de.
Arkadaşlarım sürekli arıyorlar ama olmuyor. içimin daralmasına hiç bir şey iyi gelmiyor.
Çocuğumu çok seviyorum çok ama bazen sanki erken olmuş gibi hissediyorum bazense ona yetmediğini düşünüyorum. Yetememekten kastettiğim şey ise şu kızımla sohbet ediyorum gün içinde uyanıkken. Ama bazen o kadar yoruluyorum ki ana kucağına koyuyorum ayağımla hafifçe sallıyorum ama kendim koltuğa uzanmış oluyorum göz teması kurmaya, konuşmaya halim olmadığında onu eksik bırakıyor gibi hissediyorum ben böyle bir insan değildim bir kaç gündür iyice bastı bu duygular ne yapacağım ben çok çaresiz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Buz ruhu .!.:

Yaşadığınız sıkıntıların kaynağının bilgi düzeyiniz ve mükemmellik algınızla ilgili olduğunu düşünüyorum. Herhangi bir konuda bilgi düzeyimiz arttıkça ve o konuyla ilgili çokça mükemmel örnekler gördükçe kendimizi yetersiz, beceriksiz hissetmemiz çok normal. Son yıllarda kişisel gelişime, anneliğe, iş yaşamına ilişkin ulaşılabilir kaynaklar ve örnekler arttıkça pek çoğumuz pek çok konuda bunu yaşıyoruz aslında. Sürekli mükemmel olma baskısı, "senden daha kötü şartlarda başarıya ulaşmış örnekler var" baskısı kriterlerimizi, sorumluluklarımızı ve kaygılarımızı oldukça artırdı. Herhangi bir sosyal medyadan sizi "motive" edeceğini düşündüğünüz kişileri takip etmeye başlıyorsunuz, videolarını izliyorsunuz ve kendinizin ne kadar boş olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. Aynı şekilde "mükemmel anne" örnekleri bizi ne yönde etkiliyor? Kocaman, tertemiz, çeşit çeşit yemek, kurabiyeler pişen, dekorasyon dergisinden çıkmış gibi her detayı birbiriyle uyumlu ve konforlu evlerde "çocuk da yaparım kariyer de" diyen ve çocuğuna sonsuz şefkat, sevgi, ilgi ve sabır gösterebilen,, onları daima eğlendiren, bilgilendiren anneler, üstelik hiçbir konuda destek almadığını söylerken bizi dibe çekmiyorlar mı? Sokakta ayakkabı boyarken "çok çalıştım holding sahibi oldum" diyen adamlar kariyerimizde neden bu hızda ileri ilerleyemediğimizi düşünmemize sebep olmuyorlar mı? Tüm bu örnekler, mükemmel birey olma baskısı, "sen yeter ki iste..." ile başlayan motivasyon hileleri bizi bitiriyor. Mükemmele o kadar çok odaklanıyoruz ki gerçeklik algımızı yitiriyoruz artık. Bunca şeyi tek başına başarabilen bir kadın/anne ya da iş adamı gerçek olabilir mi diye düşünmek yerine neden onlar gibi olamadığımızı sorguluyoruz.

Sözün özü, bebeğinizin mükemmel anneye ihtiyacı yok. Sizin de mükemmel bir "ben"e ihtiyacınız yok. Önceliğimiz eksik, kusurlu ve yetersiz yönlerimizle mutlu olmak olmalı. Bebeğiniz 15 dakika göz iletişimi kurmadığında ne kaybedecek? Aranızdaki bağ mı kopacak? Sevgisi mi bitecek? Dünya mı yıkılacak? Annesi yanında, huzurlu ve güvenli bir ortamda, karnı tok, altı temiz... Yeterli değil mi?

Genişletmek için tıkla...

zeynones2 .!.:

Sadece çok daraldım. Kimseye anlatamadığımı buraya yazıyorum. Upuzun olacak belki ama çöküş halinde kalbim.
2,5 ay önce bebeğimi kucağıma aniden aldım. İyi ki de aldım. Çünkü gebeliğim çok zor geçiyordu. Doğum çok büyük ferahlıktı. Ama gelin görün ki öyle zor şeyler yaşandı ki.
Hamilelik boyunca çok kustum çok. Öyle abarttığımı düşünmeyin 1 lokma ekmek, 1 yudum sudan bile tiksindim. Hiç bir şey yemeden sadece safra kustum. Günde 10-15. Belki daha fazla. Sadece serumla besledim 6 ay boyunca. Tiksinmem 7.ayda azaldı. Canımın çektiği bazı şeyler oldu işte makarna,tatlı,muz,domates falan yiyebildim. Son bir kaç sefer de kuzu şiş yiyebilmiştim mucize gibi gelmişti. Hala aklıma geldikçe ağlayasım geliyor. Açlıktan ağladım defalarca çünkü...
32.hafta covid oldum maalesef. O kadar korunduk korunduk ama geldi buldu. İşler iyice sarpa sardı. Bu sefer yeni ye içmeye başladığım suyu bile çıkardım. Bi anormallik vardı ama anlayamadık. Karantina biter bitmez kontrole gittim bebeğim büyümemişti. Normalde kilosu falan çok iyi idi. Doktor bir hafta sonra tekrar gel tekrar değerlendirelim dedi. Bu süreçte ben aşırı şişmeye başladım. Zannediyorum ki son aya gireceğiz artık normal. Meğerse gebelik zehirlenmesi başlamış. Aniden doğuma alındım 36.haftanın ilk günü. Bebeğimi kucağıma aldığımda küçücük bir mucize idi. Ama ben kokusunu bile alamıyordum.gerçi hala almadım 2,5 ay oldu duyamadım çocuğumun kokusunu. O kadar üzülüyorum ki. Eşimden başka kimse anlamıyor bile o konuda. Mis kokulum diye çocuğumu sevdiklerinde içime ok gibi batıyor.
Covid kalbimde bir hastalığa sebep oldu o da tansiyon yapmış işte erken doğumun sebebi de o oldu. İlk 40 gün hastanede sürekli onlarla uğraştım. Kaç kez annelerimize bıraktık çocuğumuzu küçücük haliyle. Bir de garip bir ağrı çekiyordum sürekli onda da safra kesesi için acil ameliyat olmam gerektiğini öğrendik, riskli bir alanda imiş.Yakın zamanda ameliyatım da olacak. Hala hiç bir şey yiyemiyorum. Ağrı yapıyor. Sütüm ilk başta iyi idi. Ama bebek büyüdükçe yetmemeye de başladı. Yumurta vs her şey yasak. Üst üste hastalık hastalık hiç bitmedi öyle kötüyüm ki. Yaşlılar gibiyim resmen
Bu süreçte kızımda hastalandı üşüttük işte getirip götürmek durumunda kaldığımız için oldu hep. Hastanede kaldık bir sürü makineye bağladılar. Prematüre doğduğu için doktor evde tedaviye müsaade etmedi.
Bunca sıkıntı içinde bazı duygularımı çok örtbas etmiştim. Güçlü durmak için... Ama artık takatim kalmadı. Eşim ilk zamanlarda hep yanımda idi. O da daraldı arkadaşları ile normalde çıksa asla bir şey demezdim şimdi bir iki saatliğine çıksa bile surat yapmaya başladım. Seneler geçti hiç trip atmayan, küsmeyen, kavga çıkarmayan ben sürekli huysuzluk yapıyorum. Çok yalnız hissediyorum. Yanımda herkes var başka misafir kabul etmiyorum ama annelerimiz geliyorlar ne zaman ihtiyacımız olsa. Sırf uyumam için bile geldikleri oluyor. Bir kahve için gelin eşinle diye geliyorlar. Çıktık bir iki kez öyle de.
Arkadaşlarım sürekli arıyorlar ama olmuyor. içimin daralmasına hiç bir şey iyi gelmiyor.
Çocuğumu çok seviyorum çok ama bazen sanki erken olmuş gibi hissediyorum bazense ona yetmediğini düşünüyorum. Yetememekten kastettiğim şey ise şu kızımla sohbet ediyorum gün içinde uyanıkken. Ama bazen o kadar yoruluyorum ki ana kucağına koyuyorum ayağımla hafifçe sallıyorum ama kendim koltuğa uzanmış oluyorum göz teması kurmaya, konuşmaya halim olmadığında onu eksik bırakıyor gibi hissediyorum ben böyle bir insan değildim bir kaç gündür iyice bastı bu duygular ne yapacağım ben çok çaresiz hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...