- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.594
Arkadaşlar,
Sadece çok daraldım. Kimseye anlatamadığımı buraya yazıyorum. Upuzun olacak belki ama çöküş halinde kalbim.
2,5 ay önce bebeğimi kucağıma aniden aldım. İyi ki de aldım. Çünkü gebeliğim çok zor geçiyordu. Doğum çok büyük ferahlıktı. Ama gelin görün ki öyle zor şeyler yaşandı ki.
Hamilelik boyunca çok kustum çok. Öyle abarttığımı düşünmeyin 1 lokma ekmek, 1 yudum sudan bile tiksindim. Hiç bir şey yemeden sadece safra kustum. Günde 10-15. Belki daha fazla. Sadece serumla besledim 6 ay boyunca. Tiksinmem 7.ayda azaldı. Canımın çektiği bazı şeyler oldu işte makarna,tatlı,muz,domates falan yiyebildim. Son bir kaç sefer de kuzu şiş yiyebilmiştim mucize gibi gelmişti. Hala aklıma geldikçe ağlayasım geliyor. Açlıktan ağladım defalarca çünkü...
32.hafta covid oldum maalesef. O kadar korunduk korunduk ama geldi buldu. İşler iyice sarpa sardı. Bu sefer yeni ye içmeye başladığım suyu bile çıkardım. Bi anormallik vardı ama anlayamadık. Karantina biter bitmez kontrole gittim bebeğim büyümemişti. Normalde kilosu falan çok iyi idi. Doktor bir hafta sonra tekrar gel tekrar değerlendirelim dedi. Bu süreçte ben aşırı şişmeye başladım. Zannediyorum ki son aya gireceğiz artık normal. Meğerse gebelik zehirlenmesi başlamış. Aniden doğuma alındım 36.haftanın ilk günü. Bebeğimi kucağıma aldığımda küçücük bir mucize idi. Ama ben kokusunu bile alamıyordum.gerçi hala almadım 2,5 ay oldu duyamadım çocuğumun kokusunu. O kadar üzülüyorum ki. Eşimden başka kimse anlamıyor bile o konuda. Mis kokulum diye çocuğumu sevdiklerinde içime ok gibi batıyor.
Covid kalbimde bir hastalığa sebep oldu o da tansiyon yapmış işte erken doğumun sebebi de o oldu. İlk 40 gün hastanede sürekli onlarla uğraştım. Kaç kez annelerimize bıraktık çocuğumuzu küçücük haliyle. Bir de garip bir ağrı çekiyordum sürekli onda da safra kesesi için acil ameliyat olmam gerektiğini öğrendik, riskli bir alanda imiş.Yakın zamanda ameliyatım da olacak. Hala hiç bir şey yiyemiyorum. Ağrı yapıyor. Sütüm ilk başta iyi idi. Ama bebek büyüdükçe yetmemeye de başladı. Yumurta vs her şey yasak. Üst üste hastalık hastalık hiç bitmedi öyle kötüyüm ki. Yaşlılar gibiyim resmen
Bu süreçte kızımda hastalandı üşüttük işte getirip götürmek durumunda kaldığımız için oldu hep. Hastanede kaldık bir sürü makineye bağladılar. Prematüre doğduğu için doktor evde tedaviye müsaade etmedi.
Bunca sıkıntı içinde bazı duygularımı çok örtbas etmiştim. Güçlü durmak için... Ama artık takatim kalmadı. Eşim ilk zamanlarda hep yanımda idi. O da daraldı arkadaşları ile normalde çıksa asla bir şey demezdim şimdi bir iki saatliğine çıksa bile surat yapmaya başladım. Seneler geçti hiç trip atmayan, küsmeyen, kavga çıkarmayan ben sürekli huysuzluk yapıyorum. Çok yalnız hissediyorum. Yanımda herkes var başka misafir kabul etmiyorum ama annelerimiz geliyorlar ne zaman ihtiyacımız olsa. Sırf uyumam için bile geldikleri oluyor. Bir kahve için gelin eşinle diye geliyorlar. Çıktık bir iki kez öyle de.
Arkadaşlarım sürekli arıyorlar ama olmuyor. içimin daralmasına hiç bir şey iyi gelmiyor.
Çocuğumu çok seviyorum çok ama bazen sanki erken olmuş gibi hissediyorum bazense ona yetmediğini düşünüyorum. Yetememekten kastettiğim şey ise şu kızımla sohbet ediyorum gün içinde uyanıkken. Ama bazen o kadar yoruluyorum ki ana kucağına koyuyorum ayağımla hafifçe sallıyorum ama kendim koltuğa uzanmış oluyorum göz teması kurmaya, konuşmaya halim olmadığında onu eksik bırakıyor gibi hissediyorum ben böyle bir insan değildim bir kaç gündür iyice bastı bu duygular ne yapacağım ben çok çaresiz hissediyorum.
Sadece çok daraldım. Kimseye anlatamadığımı buraya yazıyorum. Upuzun olacak belki ama çöküş halinde kalbim.
2,5 ay önce bebeğimi kucağıma aniden aldım. İyi ki de aldım. Çünkü gebeliğim çok zor geçiyordu. Doğum çok büyük ferahlıktı. Ama gelin görün ki öyle zor şeyler yaşandı ki.
Hamilelik boyunca çok kustum çok. Öyle abarttığımı düşünmeyin 1 lokma ekmek, 1 yudum sudan bile tiksindim. Hiç bir şey yemeden sadece safra kustum. Günde 10-15. Belki daha fazla. Sadece serumla besledim 6 ay boyunca. Tiksinmem 7.ayda azaldı. Canımın çektiği bazı şeyler oldu işte makarna,tatlı,muz,domates falan yiyebildim. Son bir kaç sefer de kuzu şiş yiyebilmiştim mucize gibi gelmişti. Hala aklıma geldikçe ağlayasım geliyor. Açlıktan ağladım defalarca çünkü...
32.hafta covid oldum maalesef. O kadar korunduk korunduk ama geldi buldu. İşler iyice sarpa sardı. Bu sefer yeni ye içmeye başladığım suyu bile çıkardım. Bi anormallik vardı ama anlayamadık. Karantina biter bitmez kontrole gittim bebeğim büyümemişti. Normalde kilosu falan çok iyi idi. Doktor bir hafta sonra tekrar gel tekrar değerlendirelim dedi. Bu süreçte ben aşırı şişmeye başladım. Zannediyorum ki son aya gireceğiz artık normal. Meğerse gebelik zehirlenmesi başlamış. Aniden doğuma alındım 36.haftanın ilk günü. Bebeğimi kucağıma aldığımda küçücük bir mucize idi. Ama ben kokusunu bile alamıyordum.gerçi hala almadım 2,5 ay oldu duyamadım çocuğumun kokusunu. O kadar üzülüyorum ki. Eşimden başka kimse anlamıyor bile o konuda. Mis kokulum diye çocuğumu sevdiklerinde içime ok gibi batıyor.
Covid kalbimde bir hastalığa sebep oldu o da tansiyon yapmış işte erken doğumun sebebi de o oldu. İlk 40 gün hastanede sürekli onlarla uğraştım. Kaç kez annelerimize bıraktık çocuğumuzu küçücük haliyle. Bir de garip bir ağrı çekiyordum sürekli onda da safra kesesi için acil ameliyat olmam gerektiğini öğrendik, riskli bir alanda imiş.Yakın zamanda ameliyatım da olacak. Hala hiç bir şey yiyemiyorum. Ağrı yapıyor. Sütüm ilk başta iyi idi. Ama bebek büyüdükçe yetmemeye de başladı. Yumurta vs her şey yasak. Üst üste hastalık hastalık hiç bitmedi öyle kötüyüm ki. Yaşlılar gibiyim resmen
Bu süreçte kızımda hastalandı üşüttük işte getirip götürmek durumunda kaldığımız için oldu hep. Hastanede kaldık bir sürü makineye bağladılar. Prematüre doğduğu için doktor evde tedaviye müsaade etmedi.
Bunca sıkıntı içinde bazı duygularımı çok örtbas etmiştim. Güçlü durmak için... Ama artık takatim kalmadı. Eşim ilk zamanlarda hep yanımda idi. O da daraldı arkadaşları ile normalde çıksa asla bir şey demezdim şimdi bir iki saatliğine çıksa bile surat yapmaya başladım. Seneler geçti hiç trip atmayan, küsmeyen, kavga çıkarmayan ben sürekli huysuzluk yapıyorum. Çok yalnız hissediyorum. Yanımda herkes var başka misafir kabul etmiyorum ama annelerimiz geliyorlar ne zaman ihtiyacımız olsa. Sırf uyumam için bile geldikleri oluyor. Bir kahve için gelin eşinle diye geliyorlar. Çıktık bir iki kez öyle de.
Arkadaşlarım sürekli arıyorlar ama olmuyor.
içimin daralmasına hiç bir şey iyi gelmiyor.Çocuğumu çok seviyorum çok ama bazen sanki erken olmuş gibi hissediyorum bazense ona yetmediğini düşünüyorum. Yetememekten kastettiğim şey ise şu kızımla sohbet ediyorum gün içinde uyanıkken. Ama bazen o kadar yoruluyorum ki ana kucağına koyuyorum ayağımla hafifçe sallıyorum ama kendim koltuğa uzanmış oluyorum göz teması kurmaya, konuşmaya halim olmadığında onu eksik bırakıyor gibi hissediyorum
ben böyle bir insan değildim bir kaç gündür iyice bastı bu duygular ne yapacağım ben çok çaresiz hissediyorum.
Önce siz sağlıklı ve mutlu olacaksınız ki bebeğinize aynısını verebilesiniz.
