Ben pek umitlenemiyorum artik. Cok mu sabirsizim bilmiyorum. Siz ne zamandir istiyorsunuz.
Bende de pko vardı. ilk bebeğime bir yılda, ikincisine de bebek olsa mı acaba derken hemen hamile kaldım. Hatta ikincisi kimyasal oldu düştü, bir sonraki ay yine hamileydim. Şimdi 3 yaşında bir kızım var ve tekrar ikinci kızımı doğurmak üzereyim.
mesajını okudum. çok üzüldüm. pko olman bir şey ifade etmiyor. çalışıyor musun bilmiyorum ama evde oturup sadece bebeği düşünmeye devam edersen hem kendine hem eşine haksızlık etmiş olursun. sen çocukla anlam kazanmıyorsun. evet evliliğin güzel bir sonucu. ama kendini bu şekilde harap etmen kendine yapmış olduğun en büyük eziyet olur.
sana verebileceğim en güzel tavsiye (ki ne hissettiğini iyi anlayarak yazıyorum bu mesajı) kaldı ki yaşın da çok genç, bu en verimli çağlarında bu gençlik elindeyken, gez dolaş, kendini geliştir, kurslara git, hayatını yaşa, dil öğren, mesleğin yoksa meslek edin, varsa ilerle yüksek lisans yap, kendini donat, spor yap ve pkonun en büyük düşmanı olan yüzmeye git. her kasın çalışır, psikolojik olarak rahatlarsın ve bedenin anında bu rahatlamaya tepki gösterir ve ne kilo kalır ne pko.
ama lütfen kendin için bir şeyler yap. ablam 5 sene çocuk için gözyaşı döktü. en son vazgeçti, kpss çalıştı, kazandı, öğretmen oldu ve iki ay sonra pat hamile...
bizler çocuğumuz olsa da olmasa da çok değerliyiz. ben de 19 ay olmasa da 12 ay yaşadım. ve üstelik yaşım da senden büyüktü. ilk çocuğumu 28 yaşında doğurdum. ona rağmen erkenmiş diyorum iyi ki olmadı diyorum.
sevdiğin şeyleri yap. hayat o kadar güzel ki.. sonra her şey kendi kendine oluyor zaten. hayırlı zamanda kucağına alırsın sen de yavrunu inşallah.