- 3 Ekim 2019
- 42
- 67
- 18
Selam herkese
Ben uc yillik evliyim, esimle cok severek evlendim. Ilk baslarda cok iyi anlasirdik ki hatta en son kavgamiza kadar bile cok iyi anlasirdik. Cok rahat ve uyumlu, disardan bakanlarin imrendigi bir evliligimiz var. Siddet, hakaret saygisizlik kotu aliskanlik vs gibi problemler hic olmadi aramizda. Fakat o kadar incir cekirdegini doldurmayan sebeplerden tartisma cikiyor ki ben her seferinde sasip kaliyorum. Sanki o sirada baska bir boyuta geciyoruz ve birbirimize giriyoruz tabiri caizse.
Kendisi ile ilgili hayal kirikligina ugradigi cok fazla konu var, bazi sebeplerden henuz gerceklestiremedigi hayalleri var ve bir yanda ben ilerlemeye hayatta bir seyler basarmaya devam ettikce o, o kendi karanligina, kendi umutsuzluguna daha cok gomuldu sanirim. O her o karanliga gomuldugunde her kendini yetersiz her kendini kotu ve basarisiz hissettiginde biz kavga ettik. Ufacik meselelerden yanginlar cikti. Ve ben kendimi artik o kadar yorgun hissediyorum ki.. En son tartismamizda "adamsan adamsindir, baskalarinin ne dedigi mi belirliyor" cumlemi sen adam degilsin olarak algiladi, o an yuzundeki o ifadeyi gordugumde ben senin anladigin seyi soylemek istemedim dedim. Yine de takildi ona, ben aciklmak istedim konusmaya calistim, kavga cikmadan once banyo hazirligi yapiyordu banyoya giremesin diye buyuk bir ofkeyle banyo perdesini indirdim. Normalde boyle fevri hareketlerde bulunmam fakat ben o kadar kizgin kirgin yorgun caresiz ve mutsuz hissediyorum ki her seferinde sebebini bile anlayamadigim sekilde kavga etmekten, her seferinde anlamsiz sekilde ustume gelmesinden.. Sonra o dusa girdi yine de ben ciktim evden uzerinden bir kac saat gectikten sonra mesajlasmaya basladik.. bizim evlilikte tek bir sorunumuz oldugunu onun da onun kompleksleri oldugunu, her seferinde kendisiyle birlikte beni de asagi cektigini soyledim. bunu duymasi gerekiyordu ya da benim bunu ona soylmeye ihtiyacim vardi. Fakat onda yine film koptu.. ne adamligini biraktigimi ne yetiskinligini soyledi.. onu yaralarindan vurdugumu, bana guvenerek anlattigi her seyi ona karsi kullandigimi bilerek ve isteyerek canini yaktigimi, bana olan tum guveninin yikilidigni bana artik hic bir sey istese de anlatamayacagini soyledi. Dunden beri yuzume bos bos olu gibi bakiyor. Terapiste gidelim olmazsa bosanalim dedi en son orada da ben yikildim sanirim. Ne yapacagim bilmiyorum, cok uzgunum. Surekli kendimi sucluyorum aramizdaki sorunun ne oldugunu soyledigim icin bu kadar buyuk tepki vermekte hakli mi kestiremiyorum..
En son yatmadan once tum kendi haksizliga ugramis hisseden beni bir kenara biraktim yanina gittim. Ona onu cok sevdigimi, onu sadece o oldugu icin sevdigimi her seyden bagimsiz kendi dusuncelerinden bagimsiz hayallerinden bagimsiz onu bir butun olarak sevdigimi soyledim. Ona dedim ki, evliligimizdeki problemler neyse ben onu cozmeye hazirim. Umarim sen de sana soyledigim seyleri senin esin olarak iliskimiz icin samimi bir niyetle soyledigimi seni kirmak, seni yaralarindan vurmak gibi bir niyetimin asla olmadigini gorebilir ve anlayabilirsin dedim. Hic cevap vermedi ben uyumaya gittim. Simdi ne olacak bilmiyorum ne yapmaliyim bilmiyorum, gidip ikna mi etmeye mi calismaliyim kendi haline mi birakmaliyim.. bana o bakisi seni sildim der gibiydi.. sildi mi gercekten.. her sey bitti mi? eskisi gibi olabilecek miyiz yine, ben yanlis mi yaptim? icimi dokmek istedim sizlere, tesekkur ederim..
Ben uc yillik evliyim, esimle cok severek evlendim. Ilk baslarda cok iyi anlasirdik ki hatta en son kavgamiza kadar bile cok iyi anlasirdik. Cok rahat ve uyumlu, disardan bakanlarin imrendigi bir evliligimiz var. Siddet, hakaret saygisizlik kotu aliskanlik vs gibi problemler hic olmadi aramizda. Fakat o kadar incir cekirdegini doldurmayan sebeplerden tartisma cikiyor ki ben her seferinde sasip kaliyorum. Sanki o sirada baska bir boyuta geciyoruz ve birbirimize giriyoruz tabiri caizse.
Kendisi ile ilgili hayal kirikligina ugradigi cok fazla konu var, bazi sebeplerden henuz gerceklestiremedigi hayalleri var ve bir yanda ben ilerlemeye hayatta bir seyler basarmaya devam ettikce o, o kendi karanligina, kendi umutsuzluguna daha cok gomuldu sanirim. O her o karanliga gomuldugunde her kendini yetersiz her kendini kotu ve basarisiz hissettiginde biz kavga ettik. Ufacik meselelerden yanginlar cikti. Ve ben kendimi artik o kadar yorgun hissediyorum ki.. En son tartismamizda "adamsan adamsindir, baskalarinin ne dedigi mi belirliyor" cumlemi sen adam degilsin olarak algiladi, o an yuzundeki o ifadeyi gordugumde ben senin anladigin seyi soylemek istemedim dedim. Yine de takildi ona, ben aciklmak istedim konusmaya calistim, kavga cikmadan once banyo hazirligi yapiyordu banyoya giremesin diye buyuk bir ofkeyle banyo perdesini indirdim. Normalde boyle fevri hareketlerde bulunmam fakat ben o kadar kizgin kirgin yorgun caresiz ve mutsuz hissediyorum ki her seferinde sebebini bile anlayamadigim sekilde kavga etmekten, her seferinde anlamsiz sekilde ustume gelmesinden.. Sonra o dusa girdi yine de ben ciktim evden uzerinden bir kac saat gectikten sonra mesajlasmaya basladik.. bizim evlilikte tek bir sorunumuz oldugunu onun da onun kompleksleri oldugunu, her seferinde kendisiyle birlikte beni de asagi cektigini soyledim. bunu duymasi gerekiyordu ya da benim bunu ona soylmeye ihtiyacim vardi. Fakat onda yine film koptu.. ne adamligini biraktigimi ne yetiskinligini soyledi.. onu yaralarindan vurdugumu, bana guvenerek anlattigi her seyi ona karsi kullandigimi bilerek ve isteyerek canini yaktigimi, bana olan tum guveninin yikilidigni bana artik hic bir sey istese de anlatamayacagini soyledi. Dunden beri yuzume bos bos olu gibi bakiyor. Terapiste gidelim olmazsa bosanalim dedi en son orada da ben yikildim sanirim. Ne yapacagim bilmiyorum, cok uzgunum. Surekli kendimi sucluyorum aramizdaki sorunun ne oldugunu soyledigim icin bu kadar buyuk tepki vermekte hakli mi kestiremiyorum..
En son yatmadan once tum kendi haksizliga ugramis hisseden beni bir kenara biraktim yanina gittim. Ona onu cok sevdigimi, onu sadece o oldugu icin sevdigimi her seyden bagimsiz kendi dusuncelerinden bagimsiz hayallerinden bagimsiz onu bir butun olarak sevdigimi soyledim. Ona dedim ki, evliligimizdeki problemler neyse ben onu cozmeye hazirim. Umarim sen de sana soyledigim seyleri senin esin olarak iliskimiz icin samimi bir niyetle soyledigimi seni kirmak, seni yaralarindan vurmak gibi bir niyetimin asla olmadigini gorebilir ve anlayabilirsin dedim. Hic cevap vermedi ben uyumaya gittim. Simdi ne olacak bilmiyorum ne yapmaliyim bilmiyorum, gidip ikna mi etmeye mi calismaliyim kendi haline mi birakmaliyim.. bana o bakisi seni sildim der gibiydi.. sildi mi gercekten.. her sey bitti mi? eskisi gibi olabilecek miyiz yine, ben yanlis mi yaptim? icimi dokmek istedim sizlere, tesekkur ederim..