kızlar bende varım bu forumda. geçenlerde gazetede okumuştum. kadınladan sorumlu devlet bakanının danışmanın sözleri şu. genç odaları ocukları aileden koparıyo. bu söze katılıyorum. aslında hayatımızda atlatığımız ufak tefek ayrıntılar hayatımızın çoğunu şekillendirebiliyorlur. hep cahil insanları suçlarız, çocuk terbiyesinden uzaklar diye, ama son zamanlarda yaşadığımız olaylarda gördükki, profösör bir annede cani bir çocuk yetiştirebiliyormuş. bence denge her konuda olduğu gibi bu konuddada çok önemli.
çocukla iletişim kurarken, onunla ilgilenirken, ona şefkat gösterirken, ona ebeveyinlik yaparken, onunla arkadaş olurken. hepsinde ayarı çok iyi kurmalıyız. ayrıca çocuk ne yaparsak yapalım ne kadar engel olmaya çalışırsak çalışalım, çok farklı şeyleri örnek alıyor kendisine . benim oğlum zamane çocuklarının çoğu gibi örümcek adam hastası. her şeyde o var.
bide şu var, oğlum 3 senedir kreşe gidiyor. biz hep şiddetten uzak tutmaya çalışıtık. en azından şiddetin kötü oduğunu ona anlamataya çalıştık. ffakat okulundaki her çocuk onun gibi değil. yani aileler sanırım bizim gibi yaklaşmıyolar olaya. ve benim oğlum bi kaç kere buna maruz kaldı. acaba bizmi yanlış yapıyoruz diyorum. bizdemi çocuğa bu tür şeyleri öğretmeliyiz. yada bu konuda nasıl bi yol izleyebiliriz. ben çocuğumun hayattı pısırık bi insan olarak kalmasını sitemiyorum ama aynı zamanda , güce güvenen bi çocuk olmasınıda istemiyorum. Çok üzgünüm çoookyasakkelime:sm_confused: