Anne, yeni bir huy başlattın şimdi de beddua ediyorsun bana haksız yere.
Hayırdır ne bu düşmanlık?
Beni kırmak için yeni yöntemler bulmaya başladın belli ki.
Nasıl bir anne çocuğuna beddua eder anlamıyorum, ya gerçek olursa diye düşünmez mi insan?
Olsa da üzülürsün ama söylüyorsun bir kere.
Sinirden dersin başka zaman ama kötü mü, kötü. Sinirden ne diyeceğini bilemiyorsun resmen.
Bir gün bir şey yaşasam "bak gördün mü" diyeceksin alakasız bile olsa, ama ben hiç bir zaman senin sandığın gibi kötü, durduk yere inatlaşarak falan yaklaşmadım sana, sen ne yaparsan kendi kendine yaptın ne anladıysan kendi kendine kurdun.
Paylaşmama lüksüm olduğu hiç bir şeyi paylaşasım gelmemeye devam edecek belli ki, özellikle bir gün evler ayrılınca, takmamayı başarabilirsem anca.
Neyse Allah biliyor ama kalbim kırılıyor gerçekten ama umurunda mı? Öyle olsa bir gün dururdun heralde.
Hiç anlamadın kırıklarımı.
Kötü şeyler yaşadın ettin belki ama ben de kırılmayı hiç haketmedim.
Bazen buralara böyle yazmaktan pişmanlık hissi yaşıyorum ama ben de böyle içimi dökebiliyorum, sen bize püskürtüyorsun ya içini hasta olmamak için.
Ben nasıl hasta olmadım zaten hayret ediyorum, Allah korusun tabi.