Anne, bana laf sokma çaban neden..
Burçları okuyup imalı imalı vay be ne kinciymişsiniz diye gülmenin amacı nedir?
Ben öyle biri değilim deyince de "sana öyle geliyor" deyip bir daha gülmene ne diyeyim?
Beni daima yanlış anlayan sen mi beni çok iyi biliyorsun? Kafanda kurduklarını doğru gören sen mi?
Ne gerek vardı şimdi?
Sonra ben kötüyüm, ben sinirliyim falan filan.
Eminim sohbet ya da laf olsun diye demediğine...
Valla çevrendekilerin hıncını benden, evden çıkarıyorsun.
Son olarak da şunu ekleyeyim; ben kinci biri değilim, çok kırılgan, önemseyen biri olduğum için bu duruma karşı çok temkinli olmaya çalıştığımdan kırıldığım, üzüldüğüm zamanları o kişiye onlarca kez şans versem de unutmuyorum, ne zaman tüketirse beni bıçak gibi kesiyorum iletişimimi, üzerimde anca ağırlık yapıyor bu insanlar çünkü enerjimi toparlayamıyorum. Zamanla bu durumu daha erkene de alıyorum farkedersem, bazen büyük şeyler değilse yine duygularımı öne alıp deniyorum. Bunun adı kin değil.
Ömür boyu bilenmiyorum kimseye, intikam da almıyorum, hayatımdan çıksın yeter diyorum ama yaşadığım hiç bir tecrübeyi, dersi unutmuyorum çünkü duygularımı yoğun yaşıyor ve önemsiyorum.
Şimdi sana birebir anlatmaya kalksam bunları konu ne olursa olsun sana zıt bir fikir söylediğimde kavga çıkarıyorsun, konu çok uzuyor, canım sıkılıyor, "anayım ben, kalp hastasıyım ben!" e bağlanıyor konu, zaten 5. snde amaann sus diye bağırmaya başlarsın, buraya yazıyorum napalım. Yine dayanamıyorum çoğu zaman ama...
Bazen yürürken falan sıkılır elini bırakırdım ya söz geldiğinde bunalmayacağım. Zaten düğün yaklaştı, artık sabahları istemediğin kadar kahvaltı edeceğiz evimizde sen merak etme inşallah o zaman bu sözleri sana hatırlatmak zorunda kalmam. Hadi bakalım göreceğüükkk. 
