Merhaba, lütfen kınayıcı cevaplar yerine beni anlamaya çalışarak yazmanızı rica edicem sizlerden, 3 yıllık evliyim ben 29 eşim 38 yaşında, hiçbir zaman anne olup çocuk bakmanın hayalini kurmadım ama bu konuda nekadar katı olduğumu ve ne kadar istemediğimi evlendikten sonra anladım, çocuk sahibi olmak dertsiz başıma dert almak çok kötü geliyor bana, çocukları seven anaç biri de değilim zaten, bu düşüncedeyken çocuk yapsam sevemeyeceğimden korkuyorum, kendi yiğenlerim için canımı veririm ama onlarla fazla vakit geçirince biraz şımarmaya mızmızlanmaya başlasalar onlar bile gözüme çok itici geliyor, çocuk yap dediklerinde bile tüylerim diken diken oluyor Allah korusun diyesim geliyor okadar istemiyorumki siz anlayın artık, eşim çok dile getirmiyor ama baba olmak istediğini ve çocukları sevdiğini biliyorum, ben de aşırı hayvanseverim yüz tane hayvana bakayım ama çocuk diyince tüylerim havaya kalkıyor, bukadar zor insanı 10 yıl yaşlandıracak birşey bana hiç cazip gelmiyor