Emaz arkadaşım neden özel mesaj gönderemiyorsun anlamadım.Eşim benim girdiğim siteleri,yazdığım mesajları hep takip ediyor.O yüzden çok rahat yazamıyorum.Bu konuyu bile çok çekinerek açtım.Bir akşam çok bunalmıştım ve o sıkıntıyla buraya yazdım.Kaç defa eşim benim bu sitedeki şifremi değiştirdi.Cevap yazan arkadaşlara ayrı ayrı teşekkür ediyorum.Herkesin düşüncesine saygı duyuyorum.Benim şu an boşanmak gibi bir niyetim yok.Çünkü boşanmayı gerektirecek kadar çok büyük sorunlar yok.Alkol,kumar,aldatma,fiziksel şiddet hiçbiri yok.Çocuklarına gerçekten de çok iyi bir babadır.Anneleri gibi herşeyleri ile ilgilenir ve çocuklar babalarına çok düşkün.Bazı bekar arkadaşlar boşan demişler.Beni ancak çocuğu olanlar,anneler anlayabilir.Ayrıca sorumluluklarını bilir.Kendisi de öğretmen.İşten eve evden işe gider.Alınacak,verilecek herşeyi yapar.Ancak daha evvel de dediğim gibi bizim sorunumuz fikren ruhen anlaşamamak.Onunla çok farklı dünyaların insanlarıyız.Bir de eşimin bana senelerce psikolojik şiddet uyguladığını düşünüyorum.Bunu kendisine söylediğimde ben sana ne zaman şiddet uyguladım,ne zaman seni ezdim diyor.Ama benim yüreğim hiç öyle demiyor.İnsanın doğasında vardır.Herkes sevgiye,iltifata ihtiyaç duyar.Ruhum o kadar sevgiye ve şefkate açki çaresizliğimi bilen yok.Herşey aslında iki ucu pis bir değnek gibi.Evliliği yürütüyorsun ama sen mutsuzsun,ayrılıyorsun bu seferde böyle mutsuz ve yalnızsın.Bir de tatardan kaçayım derken daha beterine düşmek var.En önemlisi kıyılamayacak kadar masum 2 çocuk.Üstelik benim büyük kızım 11 yaşında ve çok içli çok hassas bir çocuk.Bizim sesimiz yükselince bile etkileniyor.Hemen ağlıyor.Öyle ayrılık gibi bir durum olsa çok bunalıma girip canına bile kıyabilir.Şu an tam ergenliğe girmek üzere ve iyice problemli oldu.Dedim ya aşağıya tükürsen sakal yukarıya tükürsen bıyık.Aslında etrafıma şöyle bir bakıyorum da kimsede çok fazla bir mutluluk göremiyorum.İmtihan dünyası çünkü.Kimsenin imtihanı kimseye benzemiyor.Depresyona ilk girdiğimde gerçekten de çok kötü olmuştum.Çok şükür şimdi ilaçlarımı alıyorum ve daha iyiyim.Eşim önce inanmadı sonra baktıki gerçekten çok kötüyüm artık üstüme gelmiyor.Hastalandığımda 10 gün rapor aldım okula gitmedim.Çünkü ayakta duracak ders anlatacak halim yoktu,elim kolum kalkmıyordu.10 gün boyunca kimseyle konuşmadan gülmeden sadece ağlayarak hep yattım,canım hiçbirşey istemedi.İçime sürekli hüzün geliyordu.O hüzün hala var.Doktor bana zaman içinde içime atarken atarken bardağın dolup taştığını söyledi.İntiharı ciddi ciddi düşünmedim.Ama tedaviye başlamasaydım daha kötüye gidebilirdim.Tedaviye başlamadan önce kendimi yüksek bir yere çıkıp boşluğa bırakma hissi geliyordu.Kendimden korkuyordum.Bu yazdıklarımın hepsini belki de eşim okuyacak.Ama ben yinede yazdım.Bu hastalığa tutulduktan sonra şiir yazmaya başladım.Bu beni gerçekten daha rahatlattı.Doktor bana kendine zaman ayır,zevk aldığın hoşlandığın meşgaleler bul dedi.Eşim şiir yazdığımı da öğrendi ve bana şükret,dua et sayemde şair oldun dedi.Aşağıya kendi yazdığım şiirimi ekliyorum ve sizlerle paylaşmak istiyorum.Umarım beğenirsiniz.Sevgiyle kalın.
Yalnızlık
--------------------------------------------------------------------------------
Dolaşıyorum yine yapayalnız
Bir başıma sokaklarda
Yollar kucaklıyor beni
Bir dosta sarılırcasına
Böyle avutuyorum belki gönlümü
Böyle atıyorum belki hüznümü
Yalnızım evet her zamanki gibi
Yalnız yapayalnız tek başıma
Yürüyorum ıssız kaldırımlarda
Bir ben kalmış gibiyim
Sanki şu koca dünyada
Önüm yalnızlık arkam yalnızlık
Her yer zifiri karanlık.
Bir dostum yok ki omzunda ağlayayım
Bir sevenim yok ki aşka,sevgiye kanayım
Bir tas su verenim yok ki hastayım diyeyim
Bir bekleyenim yok ki yanına gideyim
Bir dinleyenim yok ki derdimi diyeyim
Bir hayalim yok ki artık umut edeyim
Kalabalık içinde yalnızım
Geceler içinde sessizim
Bir başıma kalmışım
Yalnızım çok yalnızım
Sözün bittiği yerdeyim.
--------------------------------------------------------------------------------