Iyi Geceler Herkese..
Öncelikle sunu dile getirmek isterim ki, türkcem belki cokta kuvvetli olmayabilir, yurtdisindan katiliyorum cünkü (kusuruma bakmayin)..
Gelelim asil konuya.. Problemlerimi cevremdeki kimseyle, yanlis anlasilirim diye paylasamiyorum..
Sizlerden alacagim cevaplar insallah düsüncelerime aciklik getirir..
Ben 21 yasindayim, 2 senedir evliyim, ve evlenmeden önce 3 sene cikmisligim var esimle, yani toplam 5 senedir beraberiz.. Bana ne sözler ne büyükler yeminler verdi evlenmeden önce..
Ve sonuc:HiCBiRiNi TUTMADI, hepsi sözdeymis!!
Evliligimizde "canim cicim" aylarimiz ancak 3 aya yakin sürdü.. Sonrasinda ise esimin acisindan sogukluk demiyim de hafif ilgisizlik basladi, oysa evlenmek icin o cok can atmisti..
Degil benle yalniz, hep beraber, arkadas cevremizle vakit gecirmek istemesi, benimle birlikte aksam yataga yatmamasi, sevgisini gün gectikce daha az dile getirmesi..
bütün bunlar benim cok zoruma gidiyordu, sürekli tartisiyorduk, cünkü bütün bunlari kafamda uydurdugumu vurguluyordu..
6 aylik evliyken, kayin babam amansiz bir hastaliga yakalandi, ve bana hic zaman ayirmaz oldu.. Hafta ici gececilik vardiyesinde full calistigi icin sirf cumartesi günleri bos oluyor du, ve o bos günlerde biz hep onun ailesinin yanindaydik.. Ilk zamanlar sesimi cikarmiyordum, ama bizim de bir özel hayatimiz oldugunu düsünerek, ona hafta ortasi erken kalkip, ailesinin yanina gitmeyi, ve hafta sonunu ikimize ayirmasini rica ettim,
ama nafile.. Benden daha da sogdu, cünkü herseyi yanlis algiladi..
Benim onun ailesine hic gitmek istemedigimi, babasi bu haldeyken kendimi düsündügümü, hic anlayis göstermedigimi, ve sahire..
Halbuki hic alakasi yoktu, ama gel de anlat iste..
Yine de onun istedigi gibi hafta sonlari gittik babasinin yanina..
Bana bu problemlere ragmen, (ki ona göre hic problem yoktu) cocuk istedigini sürekli söylüyordu, ama ben istemiyordum dogal olarak..
Ama nasil olduysa, hamile kaldim, o da aslinda herseyi bile bile yapti..
herneyse nunu gecelim..
hamile oldugumu ögrendigimde depresyona girdim, hic hazir degildim cünkü..
hele de esim böylesine huy degistirdikten sonra hic degildim..
hamilelik dönemi cok zor gecti.. kayinbabam vefat etti.. esimden hic destek görmedim, hersey cok kötüydü..
bu arada cocugumun olacagi düsünceye alismistim, ama ona sevgimi gösteremeyecegimden cok korkuyorudum, ki allaha cok sükür öyle olmadi..
simdi dünyalar tatlisi bir oglumuz var..
hamile oldugumu duydugunda hersey düzelecek, ve daha güzel olacak diye sözler vermisti, ama hersey daha da aci oldu..
ben artik ikinci planda geliyordum oglumuzdan sonra..
bana sevgisini gösterse hic gücüme gitmezdi bile.. bana hic bakmiyordu, cinsel hayatimiz zaten durgundu, tamamen durgunlasti.. kendimi onun yaninda artik bir kadin gibi bile hisstemiyorum..
ve buda dogum sonrasinda kendimden tiksinmemi sagladi.. aynaya bile bakamiyordum..
simdi oglumuz aylik oldu.. kilo verdim kendime bakmaya basladim.. ama nafile..
taristigimiz zaman, beni dinlemiyor, hatalarini anlatiyorum, ama anlamayip tekrar tekrar neymis ki hatalarim, rahat birak beni, seni cekmek zorunda degilim, bosanalim gitsin diyor..
daha cok seyler var ama noktalayayim en iyisi yoksa sabaha bitmeyecek yazacaklarim..
okudugunuz icin cok tesekkür ederim..
arkadaslar sizce bu insanin sorunu mu var..
ne yatabilir bu davranislarin altinda,
ne olur yardimci olun.. cok caresizim..
tesekkürler simdiden..