3-4 yıl önce bir otobüs yolculuğunda bir üniversite öğrencisi bir kız ile yan yana oturuyorduk..
konuşkandı..
sohbet etmeye başladık, kendini tanıttıktan sonra bana yolculuk sebebimi sordu.
bende "öğretmen olduğumu, haftasonu için eve gittiğimi söyledim (o sene farklı bir şehirde çalışıyordum, haftasonları eve geliyordum).
Derinden bir "ahhh" çekti..."benim annemde öğretmendi" dedi.
Babasından bahsetti, şu hastanede uzman doktor dedi, iyiden para kazanıyordu, annemin maaşı babamın maaşının yanında çerez parası gibi kaldığı için babam anneme "sen çalışma, istifa et, çocuklarla ilgilen" diye istifa ettirdi dedi....
"Ve bir daha asla annemin değeri babamın yanında eskisi gibi olmadı" dedi....annem çok pişman oldu ama iş işten geçti dedi ....
Tabi annesi bu değersizliği kendine yediremedigi için oğlu ile birlikte okuduğu şehre gitmiş, şimdi annesi ile babası ayrı yaşıyormuş....
Banada " her hafta sonu gidip gelsende, yorulsan da, hiçbir sebeple işini bırakma" diye sıkı sıkı tembihledi...
Bunu neden yazdım biliyor musunuz?
"İstisnalar kaideyi bozmaz" ama Koca (eş) doktorda olsa çalışmayan kadına, çalışıpta parasını harcamaya tasarruflu kadına saygı duymuyor....
Kadınlar saygı görmek istiyorsa çalışmak zorunda... çalışıyorsa parasını harcamayı bilmek zorunda....
Çalışıp parasını harcamayan kadında değer görmüyor...