ama benim annem çok kötü değil,eziyetide yok Allah razı olsun ama zehir zemberek sözleri var:' (((
içim kan ağlıyor.annem çok iyidir aslında ama yok...olmuyor işte...anlaşamıyorum onunla.
bu yüzden vicdan azabı çekiyorum acaba anne hakkına mı giriyorum diye...
şu 7 ay inşallah su gibi akıp geçer.....belki ben gidince annemde rahatlar,huzura kavuşur.
kendimi evde dışlanmış,fazlalık gibi hissediyorum...
arkadaşlar merak ettiğim bi soru var,özelliklede evli bayanlar cevaplarsa çok sevinirim.
aranızda bekarken kendi ailesiyle geçinemeyip fakat evlendiğinde eşiyle arası çok iyi olanlarınız var mı?
yani kendi ailesiyle anlaşamayan,kendi kurduğu yuvada da geçimsiz olur diye birşey var mıdır?
benim ailemle yıldızm pek barışmıyor(iyilerdir sağolsunlar ama pek anlaşamıyoruz...)
yapı olarak sinirli biriyimdir.evlenince bu geçer mi?ya da azalır mı?
nolur bunun mümkün olduğunun örneklerini verin bana...inanın içim içimi yiyor...
nişanlanmak üzereyim ama şu düşünceden kendimi alamıyorum:
'ailenle anlaşamıyorsun,eşinle çocuuklarınla nasıl anlaşacaksın..?'
dediğim gibi sinirli bi yapıya sahibim(çok değil ama ani parlamalarım oluyor bazen).
nişanlım çok iyidir ve ona haksızlık diyormuşum gibi geliyor...
lütfen bana eşimle,çocuklarımla mutlu yaşayabileceğime dair ümit veren yaşantınızı,deneyimlerinizi anlatın: (
inanın buna çok ama çok ihtiyacım var....inanın...
not:nişanlımla aram Allah bozmasın çok iyi.tek sorun ailemle anlaşamamam
ve birşey daha...normal hayatta çok sevilen,cana yakın bi yapım vardır.bu sinir,hırs sadece aieme karşı böyle...bunu nasıl geçirebilirim ben?
canım seni çok iyi anlıyorum üzülme, aileyle güzel anlar da oluyor zor anlarda.kendini çok suçlama , ağlama... ailene de kızma kalplarini kırma 7 ay sonra gideceksin zaten... ben ailemle iyi gibiydim tahammul ediyordum ama evliliğe yakın ya tahammulüm azaldı yada babam gerginliğini benim üstümde attı bilmiyorum evlenrken mutlu mesut çıktım o evden sıkı sıkı bağlandım kocama... belki de evliliğinin kıymetini bilmen içindir bu gelişmeler, allah tarafından...kadınlar kulübü dertleşme anlamında çok iyi ailemi kimseye kötüleyemiyorum suçluluk duyuyorum ..
canım bence son aylarını güzel değerlendir istesende onların bekar küçük kızı olamayacaksın.. sonra ise ( eğer eşin iyi olursa) eşinle kuşak farkı olmuyo, birlikte gezmekten zevk alıyosun, birlikte konuşmaktan, her ey çok güzel oluyo.. ben evliliği çok seviyorum ve herkese tavsiye ediyorum...
tek ümidim bu yazdıkların işte canım...
eşime sımsıkı tutunmak istiyorum...sıkıca...
sağolsun çok iyi ve düşünceli.tek tesellimde o.Allah nasip ederse ömrümü ona adayacağım.
mutluluğuda üzüntüyüde onunla doya doya yaşayacağım...Rabbim inşallah beni eşim ve çocuklarımla sınamaz ve bu günler hatıra olarak kalır..
senin adına çok sevindim çilekli şeker,Allah mutlulunuzu daim etsin
arkadaşlar merak ettiğim bi soru var,özelliklede evli bayanlar cevaplarsa çok sevinirim.
aranızda bekarken kendi ailesiyle geçinemeyip fakat evlendiğinde eşiyle arası çok iyi olanlarınız var mı?
yani kendi ailesiyle anlaşamayan,kendi kurduğu yuvada da geçimsiz olur diye birşey var mıdır?
benim ailemle yıldızm pek barışmıyor(iyilerdir sağolsunlar ama pek anlaşamıyoruz...)
yapı olarak sinirli biriyimdir.evlenince bu geçer mi?ya da azalır mı?
nolur bunun mümkün olduğunun örneklerini verin bana...inanın içim içimi yiyor...
nişanlanmak üzereyim ama şu düşünceden kendimi alamıyorum:
'ailenle anlaşamıyorsun,eşinle çocuuklarınla nasıl anlaşacaksın..?'
dediğim gibi sinirli bi yapıya sahibim(çok değil ama ani parlamalarım oluyor bazen).
nişanlım çok iyidir ve ona haksızlık diyormuşum gibi geliyor...
lütfen bana eşimle,çocuklarımla mutlu yaşayabileceğime dair ümit veren yaşantınızı,deneyimlerinizi anlatın: (
inanın buna çok ama çok ihtiyacım var....inanın...
not:nişanlımla aram Allah bozmasın çok iyi.tek sorun ailemle anlaşamamam
ve birşey daha...normal hayatta çok sevilen,cana yakın bi yapım vardır.bu sinir,hırs sadece aieme karşı böyle...bunu nasıl geçirebilirim ben?
bende aynı sıkıntıları yaşıyordum bir ara
annem babam kendimi bildim bileli kavga ederdi kavgalı bir ailede yetişip büyüdüm yani
bütün aileleri öyle zannederdim, sonra arkadaslarımın aileleriyle muhabbetlerini ilişkilerini gördükçe şaşırırdım falan filan
sonra anladım ki bu marifet benim aileme özel.
bir zaman sonra su an 5 senedir birlikte oldugum insan girdi hayatıma. senin yaşadığın endişeleri yaşadım bende
ben nasıl bir ailede büyüdüm, annemden babamdan ne gördüm ki ona ne verebilirim, nasıl aile olunması gerektiğini bile bilmiyorum der kendimi suçlar geri çekerdim
ama ailemizi seçme şansımız olmadığı gerçeği dank etti kafama ve bir karar verdim
o insanı seviyorum dedim ve onun için herşeyi yapar mıyım diye sordum kendime, evet dedim yaparım
ailen öyleyse kendini geliştirmek senin elinde. ben ailemde gördüklerimi "yapmamam gereken şeyler" olarak düşündüm.
böyle bir aile istemiyorsam dedim tam tersini yapabilmeliyim, bu benim elimde dedim ve öyle de.
şimdi hiç korkmuyorum. çevremi gözlemleyerek arkadaslarımın ailelerini gözlemleyerek neyin nasıl olması gerektiğini, neler yapmam gerektiğini öğreniyorum
isterdim ki annem yol göstersin bana. ondan öğrendiklerimi aktarayım kendi yaşamıma. ama olmadı
ev düzeni, temizliği, yemeği vs vs nasıl olur nasıl yapılır bunları bile hepsini kendim öğrendim. aile içinde nasıl muhabbet edilir nasıl davranılır misafir nasıl ağırlanır, usulü nedir ne değildir kendim öğrendim bunları.
yakın zamanda bizlerde ailelerimize açılmayı düşünüyoruz. tek endişem sevdiğim insanın ailesinin ailem yüzünden beni garip karşılaması ama korkmuyorum. kendime güveniyorum. beni az çok tanıyorlar ama ailemi tam bilmiyorlar. zamanla beni tanıdıkça hakkımda yanlıs bir düşünceleri varsa da düzeltebileceğimi düşünüyorum. kendi ailemle anlaşamıyorsam diyorum onun ailesiyle anlaşırım. yapacak başka bişey yok :)
sen sessiz kal yeterli bnce canım... bi tartısma olunca sus cevap verme boylece içinde rahat olur.. sen gorevlerını yap fazla ortalarda dolanma rahatlarsın eminim... ve bu hassasıyette olan birinin kendi yuvasında cok mutlu huzurlu bır aılesı yuvası olacagınada eminim :)
sana bir büyüğün olarak tavsiyede bulunayım.sakın sakın, ailenle sorunlarını nişanlına ve ailesine yansıtma.şimdi ne kadar iyi anlaşsanda ilerde en küçük bir olayda baş kakıncı olurzaten ailesiyle de anlaşamıyordu denir
her anne kız arasında oluyor o tartışmalar maalesef canım bende 1.5 senelik evliym arada bizde tartışırdık ama evlendm annemle bizden iyisi yok şimdi. benim annemde melek gibidir seninki gibi ama nedense kavga ederdik. evlenince birde anne olunca anladmki annem çok haklıymış daima. olgunlaştm oturaklaştm şimdi annemle habire mesaj.laşırız hatta geçen ay 12bin msj.ı bitirdik:) kimsede annemle msj.laştığıma inanmaz. sende inan evlenince daha iyi anlaşacaksn annenle eşinlede tabi evlilik insanı ister istemez değiştiriyor. ama evliliğin ilk 3 ayı alışma sürecinde kavgalar tartışmalar oluyor o 3 ay çok iyi sabret alttan almaya çalış sonraki aylardada sefasını sürüyosun inan.
gerçekten mi mervemsi...
bende annemle düzelebilir miy,m acaba?
bugünden sonra,evlendikten sonra annemle olabildiğince az görüşme kararı almıştım.zaten farklı bi şehre gelin gidecğim.
unuturuz birbirimizi diye alıştırıyordum kendimi.
keşke dediğin gibi olsa...
Allah size nazar değdirmesin...inşallah hep böyle olursunuz.
canim ben tek cocugum ve ailemle hic mi hic anlasamazdim.
ergenlik donemim inanilmaz sorunlu gecti, dusman gibiydik resmen. hele babamla hic konusmazdim. keske bosansalar derdim. ama annemle de surekli kavga ederdim.18 yasina gelir gelmez gidiyorum bir daha yuzumu goremeyeceksiniz deyip dururdum.
universite sinavi oldu puanlar geldi annem ve babam (bursaliyim bu arada) bursa yazmami istedi, cok uyumsuzmusum har vurup harman savuruyormusum vs vs baska yerde kimse bana katlanamazmis yalniz kalirmisim. resmen bende bir sorun oldugunu dusunmeye baslamistim. aynen sana soylenen laflar bana da soylendi hatta buyuk ihtimal cok daha agirlari..
neyse sirf ailemden uzak olayim diye ankara yazdim zaten puanim da iyiydi bursada kalip universite hayatimi da ailemin yanina berbat gecirmek istememistim.
odtuyu kazanip gittim, yilda 2 kez bursaya geliyordum (o da zorla..). daha geldigim gunun aksami surtusmeler baslardi. tabi ben de cok masum degilim, aileme karsi cok sabirsizdim her laflarina bir cevabim vardi vs. kendimi tutamazdim yani ani cikislarim olurdu. bazen sinirden catlardim resmen, nefret bile ettigimi dusunurdum zaman zaman onlardan.
9 yil boyle gecti okul bitti master is vs derken esimle tanistim. bu arada aramiz kismen duzelmisti ben ergenligi (gec de olsa) atlattiktan sonra. artik biraz daha sabirliydim cevap vermektense umursamaz he deyip gecerdim annem sinirimi bozacak birsey soylese bile :) babamla da sanki yeni tanismis gibi oldum hatta. yillarca konusmadigim icin hic baba-kiz iliskisi de gelisememisti aramizda. o sorunu biraz astik konusmaya birbirimizi tanimaya basladik. yine de yillarca sorun yasadigimiz icin bana birdaha hic guvenemediler. akademik basarim iyiydi yaptigim iste basariliydim vs. ama her firsatta cok gecimsiz oldugumu cok asabi oldugumu kimseyle gecinemeyecegimi yuzume vururlardi. aslinda benim ailem haric kimseyle bu konuda bir sorunum olmamistir. bu da bence cok ilginc. hayat boyu kimseye sesimi bile yukseltmeyen ben, is aileme gelince gercekten de asabilesiyordum. nedenini hala bilmiyorum.
neyse.... esimle tanistik ve de cok cok iyi anlastik, esimin ailesiyle de oyle. kendisi ingiliz bu arada. o aileyle kendi ailemden daha sicak bir iliski kurmustum kisa zamanda. nisanlandik ve de evlendik. tabi ben ingiiltere'ye yerlestim. ben evlendigmden beri de benim ailem sanki gitti yerine yeni bir aile geldi. ben uzaga gidince mi oldu bilmiyorum, veya beni nasil sevdiklerini sahiplendiklerini gorduklerinde mi... bilmiyorum canim. ama benim cok guzel bir aile hayatim var, hem esimle hem de onun ailesiyle cok iyiyim. yillardir boyle. her ailede zaman zaman sorun cikar ama bizim dogru duzgun "sorun"umuz bile olmadi. uafk tefek seyler belki. hatirlamiyorum bile.
annem ve babam ben ingiltereye gelmeden once bile bana hemen hergun tembihliyorlardi kizim sakin onlari da azarlama sesini yukseltme yoksa geri yollarlar bak seni diye. oof of :))) trajikomik.
su an mutlu huzurlu bir ailem var ve benim hic sinir problemim olmadi. hatta bilakis cok anlayisli ve sabirli oldugumu dusunur ve soylerler. etkiye tepki meselesiymis demek ki.
senden baya büyüğüm yaş olarak. ailenin de en büyüğüyüm. ben de tam tersi normalde sinirliyimdir ama ailede her şeyi alttan alırım. ama yine de olmuyor. biz de pek geçinemeyiz.
bakıldığında ne biliyim aynı partiye oy veriyoruz aynı kitapları okuyoruz filan ama olmayınca olmuyor işte
annem misal "sanki senin devletten maaşın mı var" şeklinde konuşabilen bir insandır. nasıl kırdıgını üzdüğünü bilmeden öyle konuşur ortaya. kız kardeşim de öyledir.
ben 15 yaşından beri yurtta kalan bir insanım şimdi aileyle kalmak bana da zor geliyor tabi o da ayrı bir mesele. Ama evlilik için bazen düşünüyorum ki ben bu evde bu kadar insanı idare edebiliyorsam (kalabalığız da) evlenince 1 kocayı hayli hayli ederim
severek evlendiğin adam tabi ki annen kardeşin gibi olmuyor. Olmaz. sen içini ferah tut.
ailenle arandaki sıkıntı da sende kalsın eşine bunları yansıtma hiç gerek yok.
nişan düğün süreci zaten stresli süreçler bi de bunlarla yorma kendini. sen o evden çıktıktan sonra zaten annenle olan ilişkin ister istemez başkalaşacak geçmişi kurcalayıp sorgulayıp durma, eşinle huzurlu bir yuva kurmak ve sürdürmek için önüne bak derim. bekar ama aşiretimsi bir aile ağına sahip oldukça tecrübeli bir ablan olarak.
bende farklı bi şehirdeym ailemden uzaktayım eskiden kavga edince derdim evlenince kurtulursun diye ama şimdiöyle yakınız ki özlüyorum sanırım evden gidince değerleniyo kızlar pek anlamış değilim bu işi açıkçası ama ben birbirinizi özleyeceğinizi arayacağınızı düşünüyorum açıkçası anlattığın kadarıyla annen cazgır herkesle kötü olan biri değilmiş öyle büyük sürtüşmelerinde olmuyormuş sanki bizim gibisin sende inş. bizim gibide olursun bana geçinemz gözüyle baktılar ama biz canciğer kuzu sarmayız maaşallah hatta herkes söyler durur hiç tanımayanlar bile geçen memlekete giderken otobüste kaynanama demişler ne iyi anlaşıyorlar ne çok seviyorlar birbirlerini çok mutlular diye kaynanamda demişki daha 1.5 senelik evliler tabi anlaşacaklar ne alakaysa :)
ne güzel....Allah daim etsin bu mutluluğunuzu canım.inşallah nişanlımla banada nasip olur.
çok istiyorum eşimle mutlu olmayı ve ailemi şaşırtmayı.
geçimsiz,huysuz dedikleri kızlarının nasıl mutlu olduğunu görsünler istiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?