Evlendiğime pişmanım ...

Sizinde bu bahanelerle karşılaşmanızı diliyorum .
Sizin için çok geç ama sizin durumunuzda olan genç kızlar icin çok güzel çözümler sunmuş ,Siz bunları düşünecek kapasitede olmayabilirsiniz ,hemen bedduaya gerek yok.....Kendinizi bu berbat evliliğe bağlamaya gerek yok.Doğum yapana kadar birikim yapın,ayrılmak tercihiniz değilse bir daha çocuk yapmayın.Kendinize evladınıza yatırım yapın.Esinizden artık sevgi ilgi beklemeyin ev arkadaşı gibi yaşayın .Nasıl olsa bulur birini yakında gider Çünkü evdekine sevgi ve saygı duymuyor ...
 
Merhaba arkadaşlar. İçim çok daraldı çıkmazdayım içimdekileri sizlerle paylaşmak istedim bir nebze rahatlarım belki... 23 yaşındayım 5 aylık evliyim ve hamileyim eşimle uzun süren Bi ilişkiden sonra evliliğe adım attık şuan yaşadığım sorunlar evlilik öncesi sorunların 5 e katlanmış hali diyebilirim . Eşimin sevgisinden asla emin olamadım değer verdiğini düşünmüyorum diyeceksiniz o zaman niye evlendim ciddi aile problemlerim vardı belki de kaçış olarak düşündüm evliliği kendi sevgimden emindim ama eşimden asla ailesini benden önde tutuyor hep onlar için beni kırıp dökmekten çekinmiyor ve bu zamana kadar en büyük destekçisi bendim yıllarca çalıştım birikimimle düğün yaptık evlendim yine çalıştım yaranamadım ilgisi yok sevgisi yok işten gelip eline telefon kumanda aldıktan sonra dünyadan kopuyor beni görmüyor o kadar pişmanım ki evlenince düzelir diye evlendim olmadı bebek olursa düzelir dedim olmadı hatalarıma hata ekleyerek devam ettim karşımda tabiri caizse ailesine tapan beni ailesine ezdiren bana değer vermeyen beni üzmekten anlatmaktan kaçınmayan bir eş var şu hayatımda sadece sevilmek istedim be bir baba sevgisi ne koca sevgisi gördüm şunun farkına vardım ki önce benim kendimi sevmem gerekiyormuş aslında ben herşeye rağmen babamı da eşimi de sevdim de Bi kendimi sevemedim napıcağım hakkında hiçbir fikrim yok artık düzelmeyeceğini de biliyorum ölmeyi de çok istedim ama yapamadım şuan karnımda Bi bebeğim var ona kıyamam çok yoruldum çok bunaldım benim gibi olan varsa aranızda belki biraz da olsa içimi rahatlatır :)
Ne kadar fedakar ve verici olursanız o kadar kıymetsiz olursunuz.
Lütfen bundan sonra kendiniz için bir şeyler yapın.
Eşinizi umursamayın ya da umursamıyor gibi davranın o zaman kıymetlenirsiniz. (abla tavsiyesi)
 
Merhaba arkadaşlar. İçim çok daraldı çıkmazdayım içimdekileri sizlerle paylaşmak istedim bir nebze rahatlarım belki... 23 yaşındayım 5 aylık evliyim ve hamileyim eşimle uzun süren Bi ilişkiden sonra evliliğe adım attık şuan yaşadığım sorunlar evlilik öncesi sorunların 5 e katlanmış hali diyebilirim . Eşimin sevgisinden asla emin olamadım değer verdiğini düşünmüyorum diyeceksiniz o zaman niye evlendim ciddi aile problemlerim vardı belki de kaçış olarak düşündüm evliliği kendi sevgimden emindim ama eşimden asla ailesini benden önde tutuyor hep onlar için beni kırıp dökmekten çekinmiyor ve bu zamana kadar en büyük destekçisi bendim yıllarca çalıştım birikimimle düğün yaptık evlendim yine çalıştım yaranamadım ilgisi yok sevgisi yok işten gelip eline telefon kumanda aldıktan sonra dünyadan kopuyor beni görmüyor o kadar pişmanım ki evlenince düzelir diye evlendim olmadı bebek olursa düzelir dedim olmadı hatalarıma hata ekleyerek devam ettim karşımda tabiri caizse ailesine tapan beni ailesine ezdiren bana değer vermeyen beni üzmekten anlatmaktan kaçınmayan bir eş var şu hayatımda sadece sevilmek istedim be bir baba sevgisi ne koca sevgisi gördüm şunun farkına vardım ki önce benim kendimi sevmem gerekiyormuş aslında ben herşeye rağmen babamı da eşimi de sevdim de Bi kendimi sevemedim napıcağım hakkında hiçbir fikrim yok artık düzelmeyeceğini de biliyorum ölmeyi de çok istedim ama yapamadım şuan karnımda Bi bebeğim var ona kıyamam çok yoruldum çok bunaldım benim gibi olan varsa aranızda belki biraz da olsa içimi rahatlatır :)
23 yaşındasınız yıllarca çalıştınız, mesleğiniz nedir ?
 
Boşuna acımayın, bir üyeye şöyle yorumlar yazan tiyniyette biri.

İlişkinin çöpünü buraya atıp kocişkosuyla devam edecek 2. Çocuğu da yapar tez zamanda. Kocanın piyasası düşsün diye.

Öyle mağdur biri değil. Sadece kocayı elinde tutamamış çocukla bile ( çocuk olunca düzelir dedim diye yazmış ) ondan teselli bulmaya konu açmış.

23 yaşındasınız yıllarca çalıştınız, mesleğiniz nedir ?
15 yaşında açık liseye geçip çalışmaya başladım garsonluk la daha sonra bir fabrikada çalışmaya başladım
 
Keşke senin annen de koşa koşa üremeseymiş

Söylediklerinizde çok haklısınız sorun şu ki yazdıklarınızın hepsi gerçekleşmiş olan şeyler bundan sonrası için nasıl bir yol izlenir bunu bilmiyorum işte
Tahsilin ne bilmiyorum? Bebek olmadan evvel ücretsiz kurslar var mesela onlara katıl. Hem atmosferin değişir, hem bir şeyler öğrenirsin. 700 saatti sanırım sertifika almak için tamamlaman gereken süre. Sonra bu sertifikalar ile sen de kurs verebilirsin.

Mesleğin yoksa, orda burda rezil olmak yerine daha sakin bir ortamda, iş yerinde bile çocuk büyütebilirsin. Yani kurs verirken durumunu izah etsen (böyle bir adamdan boşanırsın diye düşünüyorum) vicdansız değiller sana ayrıcalık tanırlar. Yani hem mesleğini icra edersin, hem çocuğun yanında olur.

Bak ben kurumda yöneticiyim. Bir temizlik personelimiz böyle bir durum yaşadı. Hani normalde iş yerine çocuk götürmüyoruz. Mesela çocuğunu kreşe götürmesi, alması ve 15:00 te çocuğunu kuruma getirmesine göz yumdum. (Arabası yok uzun sürüyordu) Kadın, bir başınaydı. Bazen görüşme vs. Yoksa benim oda daha sıcak diye odama bırakırdı (ben söyledim, çocuk kendi halinde sehpaya araba sürerdi) Yani Bazen böyle durumlar idare edilir. Hele namusuyla, şerefiyle ekmek derdine düşüp, çocuk büyüten kadına en başta destek olunur.

Ben çocuğumu kuruma götürmem imkanlar dahilinde bakıcısı var ama bu kadın nasıl yetsin?

Siz çaba gösterin, adım atın gerisini kolaylık sağlar bizim toplum.
 
15 yaşında açık liseye geçip çalışmaya başladım garsonluk la daha sonra bir fabrikada çalışmaya başladım

Mesleğiniz yok yani bu durumda çocukla birlikte hayatınızı idame ettirmek imkansız
O yüzden yaş ve adamın sizi umursamama avantajını kullanıp, bir mesleğe yönelmelisiniz, eğitim almalısınız şu an hamilesiniz bu tabi ki zor ama doğum sonrasını çok sıkı planlamanız gerek, bir mesleğiniz olmadan asgari ücretli geçici işlerle bir hayat kuramazsınız
 
Hatalarımın farkındayım düşündüğünüz kadar bilinçsiz biri de değilim düzeltmek inşa etmek için çabalıyorum ayrıca benim gibi sorunları olan kadınlar ben yaşadım çocuğum yaşamasın düşüncesindedirler elimden geldiğince mutlu Bi çocuk yetiştireceğimden emin olmanızı isterim
Çok güzel yazmışsın ama mutlu çocuk aile ortamında anne baba sevgisi ile büyüyen, kıymet gören çocuk oluyor... Kendi basinizi yakmissiniz, evlenir evlenmez kaderinize masum bir bebeği ortak etmek neden?
 
Benim de bok gibi bir ailem vardı ama koşa koşa evlenmedim. Okudum. Mesleğimi elime aldım. Babama tekmeyi bastım. Önüme ilk çıkan çok zengin ve 8 yıl birlikte olduğum bir adam vardı ama onunla evlenmedim çünkü babamın küçük versiyonuydu. Ona da tekmeyi bastım ve eşim karşıma çıkınca doğru insan olduğunu düşünüp evlendim. 1 buçuk yıl oldu evleneli. Yaldır yaldır çocuk yapmadım üstelik eşim de ben de bir firmada yönetici olarak çalışıyoruz. Maddi durumumuz çok şükür iyi. Buna rağmen evliliğim otursun, biraz hayatımızı yaşayalım, zaten bok gibi bir çocukluk geçirdim bari evliliğimde biraz keyifli vakit geçireyim anne olmadan önce diye düşündüm. Hiçbir şey insanın kendi kaderini kendisinin belirlediği gerçeğini değiştirmiyor maalesef.
 
X