Zaten tam anlamıyla hasta oldum, psikolojim yerle bir oldu. Okadar hayallerim vardı, az yada çok bişeyler başardım bu hayatta, 20 yaşımda başladım ayaklarımın üzerinde durmaya, üniversite okudum, liseli kardeşım yanımda yaşıyor ona destek çıktım, ailem herkez benimle gurur duyuyor… Yani bu çok büyük bir hayal kırıklığı olur herkes için. Ve hayal kuramaz oldum. Yorumlar için teşekkür ederim, bir nebze rahatlatıyor beni ama ailemim karşısına, sevgilimin karşısına geçince aklıma geliyor ve kahroluyorum. Halamla paylaştım o beni asla yargılamadı ve bir tek onun yanında kendimi huzurlu hisseder hale geldim