- 14 Ekim 2012
- 5.702
- 12.327
- 498
Merhaba herkese
Bu konuyu açıyorum ki hem içimi dökeyim istedim. Hem de bir yol yöntem gösterirsiniz belki.
Evlenmeden önce kendine güveni gayet yerinde olan bir kızdım.Okulunu okumuş, çalışma hayatına atılmasa da mesleğini eline almış biriydim. Neşeliydim, fikirlerimi korkmadan dile getirirdim hata yapmaktan korkmazdım. Yanlış bir şey demekten de korkmazdım.Geri planda kalmak yerine öne çıkarırdım kendimi. Ailem hep destek olmuştur kararlarımın arkasında durmuştur. Evlendim ailemden uzağa kimseyi tanımadığım bir şehre geldim.
Evlendikten sonra başta kayınvalidem ve tanıdıkları olmak üzere her şeyimi eleştirdiler, konuşmamı (ki gayet düzgün konuşurum), davranışlarımı, her şeyimi "Bak senin iyiliğin için söylüyoruz .... " adı altında eleştirmişler tabi ben kötü niyetli olmadıklarını düşünüp, içten içe yanlış bir şey yapıyorum herhalde diye düşünürdüm. Çünkü ben daha küçük bir ilden geldim onlarsa kaç yıldır çalışma hayatındalar, büyük şehirde yaşıyorlar yol yöntem biliyorlar diye düşündüm. Asıl mesele eşimin tanıdıklarıyla değil kendi çabasıyla ayakta durmasıydı geç anladım, ailede eşimi hep pısırık ayak işlerine koşan biri yapmak istemişler beceremeyince hırçınlaşmışlar eşime diş geçiremeyince olan bana olmuş, hala onun yanında farklı, yalnızken farklı davranıyorlar. Ve oğlunu çok seven, ölüp biten (!) kayınvalidem neden kendinizi ezdirmiyorsunuz diye resmen gücü yettiği kadar eşime ve (asıl olarak) bana baskı uyguluyor
Örnek verecek olursam kayınvalidenin dedikleri "X kişisine hoş geldin dedin ama az güldün biraz daha gülümse, bizim aileden şu kişiye şöyle davranman gerek neden yapmıyorsun, şu kişi ne derse tamam diyeceksin parası çok o ne derse tamam de, misafir geldiğinde ona daha fazla ilgi göster, şunları neden yemeğe çağırmadın bak dedikodunu ediyorlar", bir şeyi beğenmeme lüksüm yoktu ya şöyle mi olsa dediğim an hemen iş "sen bilmezsin"e geliyordu. Tabi bir de bitmek bilmeyen kendini geliştir, kendini geliştir, kendini geliştir lafları.
Şimdi fark ediyorum ki onlar etrafımdayken içten içe hala yanlış bir şey yapacağım hissi oluşuyor ve maalesef artık başka insanlarla beraberkende hata yaparım hissi oluştuğunu fark ettim. Artık hiç biriyle görüşmüyoruz ama ben eski halime dönmek istiyorum. Yavaş yavaş dönüyorum da ama sanki o eski öz güvenime tam anlamıyla sahip olamayacağım gibi geliyor.
Bu konuyu açıyorum ki hem içimi dökeyim istedim. Hem de bir yol yöntem gösterirsiniz belki.
Evlenmeden önce kendine güveni gayet yerinde olan bir kızdım.Okulunu okumuş, çalışma hayatına atılmasa da mesleğini eline almış biriydim. Neşeliydim, fikirlerimi korkmadan dile getirirdim hata yapmaktan korkmazdım. Yanlış bir şey demekten de korkmazdım.Geri planda kalmak yerine öne çıkarırdım kendimi. Ailem hep destek olmuştur kararlarımın arkasında durmuştur. Evlendim ailemden uzağa kimseyi tanımadığım bir şehre geldim.
Evlendikten sonra başta kayınvalidem ve tanıdıkları olmak üzere her şeyimi eleştirdiler, konuşmamı (ki gayet düzgün konuşurum), davranışlarımı, her şeyimi "Bak senin iyiliğin için söylüyoruz .... " adı altında eleştirmişler tabi ben kötü niyetli olmadıklarını düşünüp, içten içe yanlış bir şey yapıyorum herhalde diye düşünürdüm. Çünkü ben daha küçük bir ilden geldim onlarsa kaç yıldır çalışma hayatındalar, büyük şehirde yaşıyorlar yol yöntem biliyorlar diye düşündüm. Asıl mesele eşimin tanıdıklarıyla değil kendi çabasıyla ayakta durmasıydı geç anladım, ailede eşimi hep pısırık ayak işlerine koşan biri yapmak istemişler beceremeyince hırçınlaşmışlar eşime diş geçiremeyince olan bana olmuş, hala onun yanında farklı, yalnızken farklı davranıyorlar. Ve oğlunu çok seven, ölüp biten (!) kayınvalidem neden kendinizi ezdirmiyorsunuz diye resmen gücü yettiği kadar eşime ve (asıl olarak) bana baskı uyguluyor
Örnek verecek olursam kayınvalidenin dedikleri "X kişisine hoş geldin dedin ama az güldün biraz daha gülümse, bizim aileden şu kişiye şöyle davranman gerek neden yapmıyorsun, şu kişi ne derse tamam diyeceksin parası çok o ne derse tamam de, misafir geldiğinde ona daha fazla ilgi göster, şunları neden yemeğe çağırmadın bak dedikodunu ediyorlar", bir şeyi beğenmeme lüksüm yoktu ya şöyle mi olsa dediğim an hemen iş "sen bilmezsin"e geliyordu. Tabi bir de bitmek bilmeyen kendini geliştir, kendini geliştir, kendini geliştir lafları.
Şimdi fark ediyorum ki onlar etrafımdayken içten içe hala yanlış bir şey yapacağım hissi oluşuyor ve maalesef artık başka insanlarla beraberkende hata yaparım hissi oluştuğunu fark ettim. Artık hiç biriyle görüşmüyoruz ama ben eski halime dönmek istiyorum. Yavaş yavaş dönüyorum da ama sanki o eski öz güvenime tam anlamıyla sahip olamayacağım gibi geliyor.