Var olmaz mi..
Ama hicbirini hatirlamamak icin yazmaycagim. Benim esim ve cocugum yeter bana. Sadece insan oldugum icin hala saygi duyup katlaniyorum, bana kalsa görüsmem icin neden bile yok ama hala arayinca konusurum sanki hic yasanmamais gibi o kötü günler.
Yasandi hem de ne bicim yasandi.
Yalnizim da, ailem Türkiye de kaldi, ki yanimda olsa da pasiflerdi hep agizlarini acip kimseye birsey söyleyemezler.
Ben mi?
Ben artik söylerim. Söyledim de karsiligini da gördüm. Ha ne oldu gözümde kücüldüler.
Ne diye katlanirim, iste esimin anasi babasi diye.
Öyle insanlardan nasil anne baba olmus anlamam.
Yine de sacma bir saygidir tutturmusuz, ee biz böyle yetistirildik ya. Susarak, konusmayarak sitem etmeyerek büyüttüler bizleri.
Eee ne oldu.
Ergen gibi atarli degilim ama birldigin anarsits ruhlu mu derler ne derler. Öyleyim iste.
Cektiklerimi cebime koydum arada bir yoklayip kinlenirim. Kime zarar yine kendime, ama hayatta hicbirseye kinlerime baglandigim kadar baglanamadim ben.
Resmen suyum ekmegim onlar benim.
Bir günahim da bu olsun be benim de.
Sanki öc alabilecekmisim gibi tutarim icimde.
Ama almayacagimi pekala bilirim.
Ama bilirim ki gözümü kirpmadan da harcarim insanlari, tek kalemde silerim.
Yüregim kaskati benim. gözüme yas dayansa kinimden akmaz.
Öyle doluyum ama bir ise yaramaz.
Savasirim sadece, güclü olmak icin yasiyorum saki.
Ömür dedigin geciyor iste, ben nedense hep bu insanliktan cikmis bir sürü yaratigin üzerime attigi camurlardan önümü göremiyorum.
Ömrüm geciyor ama hala cok gencim, hala cok diriyim, sanki hersey dün yasanmis gibi.
Arkada Cem kararca caliyordu ben ne yazdim ne kadar yazdim anlayamadim.