Eşimi çok seviyorum, çok iyi niyetlidir bana hiç kötü sözü davranışı olmamıştır. Üzerime titrer küçük bir çocuk gibi ilgilenir benimle, beni hep böyle alıştırdı. İyidir işte belki de ideal bir eş. Ama ben kendmi son zamanlarda çok kötü hissediyorum. Küçücük tartışmanın üstesinden gelemiyoruz. Ben tepkimi hep konuşmayarak göstermeye çalışıyorum, küsen taraf genelde ben oluyorum, ondan sürekli ilgi gördüğümden de küstüğümde de benmle ilgilensin hemen gönlümü alsın istiyorum. Önceden bu hep böyle olurdu ama son zamanlarda hiç ilgilenmiyor. O ilgilenmedikçe ben daha kötü oluyorum. Beni artık sevmiyor, üzülmemi umursamıyor diye düşünceler sarıyor beni. Ben ağlamayı sevmeyen, ağladığımda kendini kötü hisseden biriyimdir kolay kolay da ağlamam. Ama son zamanlarda bu düşüncelerle beraber ağlamaktan helak oluyorum. Eşim ağladığımı da görüyor ama yine de hiçbir şey yapmıyor. Bizim kavgalarımız öyle gürültülü olmaz genelde ben söyleyeceğimi söylerim ve susarım. Saatlerce konuşmayız ve beni bu çok yaralıyor. Geçenlerde tam 2 gün boyunca çözemedik sorunu. Ha tabi ben öyle kötüyken üzgünken ağlıyorken eşim çok kötü oluyor. O da ağlıyor sessiz sessiz
( Benim tek düşündüğüm "neden gönlümü almıyor bıktı mı benden sevmiyor mu " yken, eşimse ben onu mutlu edemiyorum, üzüyorum hep ağlatıyorum diye kahrediyor kendini. Ve böyle bi çıkmaza giriyoruz. Eşime ben küsüyorum benim gönlümü almıyor diye üzülüyorum, üzüldükçe üzülüyorum. ben üzüldükçe eşim daha çok üzülüyor bu böyle sürüp gidiyor. Ve işin içinden kolay kolay çıkamıyoruz. Bu bahsettiğim durum nerdeyse her gün gerçekleşir oldu. Kendimi çok yorgun hissediyorum. Belki de gerçekten bıktırdım canım kocamı
Belki ben suçluyum belki de eşim, belki ben eşimi öyle bir yere koydum ki hep iyi olduğunu düşünmek istiyorum hep buna inandırıyorum kendimi, bilmiyorum napıcam