Kizlar merhaba. Uzun zamandir kafa yordugum ama icinden bir turlu cikamadigim problemimi sizlerle paylasmak ve fikrinizi almak istiyorum.
Lutfen bana empati kurup bir akil verin ben nasil dusunmem gerektigini bilmiyorum cunku
Sorun evliligim... Soyle gerekli bilgileri paylasayim sizlerle
Ben ogretmenim esim ise asker. İsi geregi benden daha stresli ve sinirli. Ben delidolu kipir kipirim o ise asiri sakin ve sessiz. Ben gezip tozmayi severim o ise hani tv karsisina koy saatlerce oturur o tiplerden. Dort yil oldu evleneli. Yeri geldi ben alttan aldim yeri geldi karsi ciktim bir seyleri duzelttim sandim ama sadece ben oyle sanmisim
Ailelerimiz bize pek karismaz benimkiler de esiminkiler de yilda bir defa anca goruruz. Ara sira kaynanam doldurur esimi beni de kendi annem. Ama bir zaman sonra kendimize geliriz.
Dunyalar tatlisi bir kizimiz var 2 yasinda sayilir. Kizim dunyaya gelmeden once de tartisirdik ama simdi daha da artti. Ya da benim tahammul seviyem doldu bilmiyorum.
Problemimiz esimin asiri duygusal olmasi. Ama sadece kendi acisindan. Yani duygusaldir deyip de karsisindakini anlayan tiplerden degil. Disari cikarim sanki her gun disardayim gibi surat yapar. Arkadasimla telefonda konusurum amma da konustun ha deyip tavir yapar. Geceleri kizimin huysuzluklarindan dolayi uyuyamam o nedenle kizim sabah karsi ya da oglen uyudu mu onla uyurum tatil zamanlari ona bile laf eder. Surekli uyuyormusum gibi. Her gun dort cesit yemek bekler. Ben senden yemek istemiyorum der ama yapmadim mi domuz gibi gezer evde. Yemek yerken de surekli cocukla ilgilen der. Yani yanimda kizim elnde catali kagisi kendi yemegini yer arada ben de veririm cnku artik bireysellesmesi gerektir bu konuda. Ama esim surekli cocuga bak ilgilen der durur. Aslinda ister ki esim kendi yiyecek ben de oyle kut gibi durup bakacagim sadece kizimla ilgilenecegim yemek yiyip yiyememem onemli degil. Surekli benimle ugrasir durur. Kitap okurum gelir beni lafa tutar ama ben kinusmak istesem canim isim var der savusturur.
Aslinda karakterini begeniyorum esimin. Akli basinda sorumluluk sahibi bilincli bir insan. İlgili bir baba. Yeri geldi mi yemek de yapar temizlik de. Ama sadece iyi oldugumuzda iyi bir insan. Velev ki bir seyden tartistik ve ben onu hakli gormedim o zaman aman Allahim. Kacacak delik ara kendine. O derece huysuz agresif ketum. Ben adim atmasam yumusatmasam gunlerce gezer o sekilde.
Arkadaslarimiz hep der sanslisin esin cok iyi falan diye ama inanin her gun ayri bir sebepten beni gucendiriyor. Disariya karsi ne kadar kibarsa ve sinirlense bile sakin kalsa da ecde tam tersi. Mesela bir gun kizim odada kosarken duser hemen baslar sen ne bicim annesin diye soylenmeye. Sen de babasisin madem ben kotuyum sen bak dersem eger kiyamet koparır evde. Ama canim sinirlenme olmaz bir sey merak etme falan diye alttan alsam susar. Ama inanin yuregim tukendi artik. Aslinda esim iyi biri ama bana iyi gelmedigini dusunuyorum. Surekli alttan alan taraf ben oldukca degistim gibi geliyor zoruma gidiyor. Bir filmde gormustum "seninle cebellesecegim diye tum guzel huylarimi kaybettim ben" diyordu. Kendimi oyle kapana kisilmis hissediyorum bazen
Konusmak asla cozum degil. Cnku empati yoksunu bir insan esim. Yani sozlerine kirildim desem ben daha cok kirildim sana der. Sana küserim bak desem ben sana küsüm zaten naparsan yap der doner gider.
Ne hissetmem lazim? Sizce nasil bir sey bu? Ben neyle karsi karsiyayim goremiyorum yolumu nasil cizmem lazim? Sizler bunlari yasasaniz ne hissedersiniz?