35 yaşındayım, hala babamla sarmaş dolaş olur şakalaşırım. Sarılır öperiz birbirimizi doya doya. 50 yaşında olsam yine böyle olurum.
Eşim de hiç rahatsız olmaz bu durumdan. Kendi babasını birkaç yıl önce kaybetti eşim. Biz sevgiliydik o zaman. (Onlar da mesafeli samimilerdenmiş.) Aksine ben birkaç gün babamı aramasam. Neden aramıyorsun babanı özlemedin mi götüreyim mi diye sorar. Bizim bir tanecik babamız var der. Hatta babamla bir oluruz ben eşimi babam annemi şikayet ederiz birbirimize -eşim ve anneme duyuyarak- aha derler buldular birbirlerini yine bizi çekiştiriyorlar. Güleriz hep birlikte..
Geçen günkü konuya gelince, okudum fakat yorum yapmamıştım. Çünkü bana normal geliyor. Anne bu baba bu tabi ki sevecek evladını. Bir gün onlarsız kaldığımızda neden daha çok sarılmadık, koklamadık, öpmedik diye pişman olmak da var. Ölüm diye bir şey var.. Kvler Kpler gelinleriyle damatlarıyla kendi çocuklarının arasına girip kötülük düşünmüyorsa sarılsınlar ya öpsünler koklasınlar. Yaşın ne önemi var ki. Yaş kaç olursa olsun bir çocuk hep çocuktur anne babasının yanında. Üstelik öpmek de sarılmak da canım oğlum kızım kuzum demek de sevgi göstergesidir. Bazı insan içinden sever bazısı dışa yansıtır..
Ben çok merak ediyorum, kvsi eşini samimi seviyor diyen kadın bir gün oğluna nasıl davranacak? Gelinine nasıl davranacak?
Ya da bir kız ile babayı kıskanan adam bir gün kızına nasıl davranacak? Sevgi göstermeyerek mi sevmeyerek mi yoksa öperek sarılarak mı?