Kızlar merhaba. Ben 3 yıllık evliyim 1 yaşında da çocuğum var. Eşimle birbirimizi çok seviyoruz ve hiçbir sorunumuz yok. Ancak ailesi maalesef huzurumuzu bozuyor. Babası evlendigimizden beri surekli bizden para istiyor bu yuzden borca girdik. Evlenirken zaten hicbir katkida bulunmadilar. Esim ve benim ailem yapti herşeyi. Balayına bile gidemedik. Evlendigimiz hafta daha para istedi ve 3 yildir surekli istiyor. Her seferinde vermedik tabi. En son bebegimiz oldu bebegimizi gormedi bile. Ama esimin isyerine gelip tehdit edip para istedi. Rezil olduk.
Farkli sehirde yasiyoruz onlardan esimin isi geregi. Biz Kocaeli'deyiz onlar Kayseri'de. Esimin annesi ve ablaları da para vermemiz konusunda ustumuze geldi. Ben hepsine en bastan beri saygili ve icten davrandim. Ama onlar beni hep dis kapinin mandali olarak gördüler. Hep kardesleriyle iliski kurup beni saf disi birakmak istediler. Ablasinin biri hamileligimi tebrik bile etmedi. Ben de dogal olarak gorusmeyi kestim. Dogum yaptigim gun daha hastanede lohusa halimle diger ablasi telefonda benimle kavga etti. Doguma bir tek annesini cagirdik. Annesi de aman kardeslerin arasi bozulmasin aileye bisey olmasin kafasinda bi insan. Kimsenin beni dusundugu yok. Onlarin yuzunden benim sutum kesildi ve lohusa depresyonuna girdim.
Bunlarin uzerine ben hicbiriyle gorusmeme kararı aldım. 1 yildir gorusmuyorum telefonda konusmuyorum. Ve hayat bu sekilde cok guzel bizim icin. Annesi disinda hicbiri de arayip arayi duzeltmek istemedi 1 yildir. Esim de cok yiprandi ve o da babasi ve ablalariyla konusmuyor. Ancak annesiyle arada bir telefonda konusuyor. Ben de konusmasini istiyorum zaten annesi sonucta.
Simdi de annesi cocugu gormeye gelmek istedi. Kabul etmedim. Esim de bu durumda olmaktan cok mutsuz beni hakli görüyor ama vicdan yapti. Surekli ruyalarinda ailesini goruyor, anne ahı almaktan korkuyor. Ben de istedigi zaman ailesinin yanina gidebilecegini gorusebilecegini ancak benim kesinlikle gorusmek istemedigimi soyledim. Bir cozum olmayacak cunku cocugu yine gormek isteyecekler dedi. Biraz daha buyuyunce cocugu da goturursun ama simdi degil dedim.
Ikimiz de merhametli insanlariz. Bir yandan onlarsiz cok mutlu ve huzurluyuz. Bir yandan da kendimizi kotu hissediyoruz. Benim hic tahammulum yok onlari gormeye aklima geldikçe midem agzima geliyor o derece. Ne yapmalıyım, günaha mı giriyorum bu sekilde?