- 10 Ekim 2016
- 1.843
- 2.504
- 83
Selam Hanımlar,
Öncelikle şunu belirtmek isterim ki ne kendi aileme saygısızlık yapılsın isterim ne de eşimin ailesine yaparım. Kötü bakış bile atamam onlara ama gelin görün ki eşimin ailesine çıkışmadığım sürece sınırı aşmaya oldukça müsaitler ve eşim buna çok izin veriyor. Eşim kardeşinden 3 yaş büyük, bir erkek kardeşi daha var, 4-5 bin lira maaş alıyor. Ama öğrenim kredisi borcunu gidip sıra beklemek istemediği için (söylediği bu) annesiyle katakulliye getirip benim salağa ödettiler. Abisine telefon aldırır, abisinin kıyafetlerini alır, kredi kartını veriyosun alış verişe gidicem der. Ailesi de göz yumar, çünkü eşim özel üniversitede okumuş, bunun ezikliğini hissettiriyorlar ona. Evlencem diyormuş şimdi düğünü de eşime yaptıracaklar. Bu arada biz evlenirken tek çöp yardımları dokunmamıştır, kira gelirleri var, kv ve kp ayrı ayrı emekli maaşları var, ekstra bir yerden 3-5 gelirleri daha var. Benim de annem babam yok, annem vefat etti, babamın başka ailesi var küçüklüğümden beri pek görüşmem. Benim her şeyimi 80 yaşımdaki anneannem ve teyzem yaptı. İnsanın zoruna gidiyor. Balayından döndüğümüz gün, ilk defa evimizde akşam yemeği yiyecektik ilk defa evimizde uyuyacaktık. Eşimin kendi ailesine uğraması gerekti, para mı ne bırakmıştı onlara. Kapıdan girer girmez ettiği laf yarın kardeşim gelip bizde kalıcak babamla kavga etmiş. Kardeşi de bu arada şehir dışında. Şehre gelicek ama annesi babasında kalmıcak iki adım ötede, gelip bizde kalıcak öyle mi? Dünyayı başına yıktım, bir hafta konuşmadım da akıllandı. Böyle yapmadığım sürece sınırı bilmiyorlar. Maddi konularda da Bu vakte kadar benden kısmasın ailesine ne yaparsa yapsın diye düşündüm hep. Ama son günlerde bir arsa ev mevzusu dönüyor akşam yemeklerinde. Haftada iki gün onlarda yemek yiyoruz ben çalışıyorum diye. İşte oğlum ruhsatı hallettin mi evet diyor benimki, devir işlemleri için bilemmne tamam mı vs gibi konuşmalar var. Meğer bunlar iki arsalarından birini benim eşime devrediyorlarmış, o da mütteahite vericekmiş. Benden düğünde takılan altınları istemese bilmiyorum hiç. Kusura bakma veremem tüm aileye ev yapılcaksa neden ben fedakarlık yapıyorum ben orda oturmucam, benim üstüme yapılmıcak, elime geçen bişey olmıcak banane annen bozdursun altınları dedim. Ben onun annesinin adını bi daha anmıcakmışım diye öküz gibi bağırdı bana. 10 haftalık hamileyim çok duygusalım, nasıl ağladım anlatamam. Ama vermedim altınlarımı vermicem de. Hiçbir şey olmamış gibi konuşuyor şimdi benle, ben dedim krediye girip ev alıcam -ailesinden uzak bi yerde- eğer öyle bişey yaparsan evin giderine ortak olursun kendi yediğini içtiğini alırsın faturaları ortak ödersin sana beş lira yardım etmem dedi. Kendi aileme de anlatamıyorum, zaten bir anneannem var yaşlı kadın üzülmesin. Hayatta hep zorlukla mücadele ettim, mücadeleden çekinecek değilim ama karşımdaki kocan da olsa arkanda sana göğüs gerecek birinin ihtiyacı hep oluyor. Allah kimseyi sahipsiz bırakmasın, eşim bunu farketti ve çok iyi kullanıyor. Gebe olduğum için sabahları işe giderken zorlanıyorum metroyu kaçırıyorum bazen. Eşim götürdü 2-3 kere nasıl söylendi nasıl bağırdı anlatamam. O istedi diye onun işine yakın benim işime uzak bir yerde oturuyoruz. Ben sabah 6.30da kalkıp akşam 8de geliyorum eve. Bana ne işi bırak ya da geç kal yapabilecek bir şeyim yok diyor. Çok üzülüyorum haftalardır tadım tuzum yok, kendime bakmıyorum hep ağlıyorum ev işi yapmıyorum işe gitmek istemiyorum, eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Beni çok üzdü. Dünyadaki her şey üstüme geliyor sanki, kadınların her şeysi mücadele! Ne yapmalıyım bilmiyorum hayatımda neyi değiştirmeliyim?
Öncelikle şunu belirtmek isterim ki ne kendi aileme saygısızlık yapılsın isterim ne de eşimin ailesine yaparım. Kötü bakış bile atamam onlara ama gelin görün ki eşimin ailesine çıkışmadığım sürece sınırı aşmaya oldukça müsaitler ve eşim buna çok izin veriyor. Eşim kardeşinden 3 yaş büyük, bir erkek kardeşi daha var, 4-5 bin lira maaş alıyor. Ama öğrenim kredisi borcunu gidip sıra beklemek istemediği için (söylediği bu) annesiyle katakulliye getirip benim salağa ödettiler. Abisine telefon aldırır, abisinin kıyafetlerini alır, kredi kartını veriyosun alış verişe gidicem der. Ailesi de göz yumar, çünkü eşim özel üniversitede okumuş, bunun ezikliğini hissettiriyorlar ona. Evlencem diyormuş şimdi düğünü de eşime yaptıracaklar. Bu arada biz evlenirken tek çöp yardımları dokunmamıştır, kira gelirleri var, kv ve kp ayrı ayrı emekli maaşları var, ekstra bir yerden 3-5 gelirleri daha var. Benim de annem babam yok, annem vefat etti, babamın başka ailesi var küçüklüğümden beri pek görüşmem. Benim her şeyimi 80 yaşımdaki anneannem ve teyzem yaptı. İnsanın zoruna gidiyor. Balayından döndüğümüz gün, ilk defa evimizde akşam yemeği yiyecektik ilk defa evimizde uyuyacaktık. Eşimin kendi ailesine uğraması gerekti, para mı ne bırakmıştı onlara. Kapıdan girer girmez ettiği laf yarın kardeşim gelip bizde kalıcak babamla kavga etmiş. Kardeşi de bu arada şehir dışında. Şehre gelicek ama annesi babasında kalmıcak iki adım ötede, gelip bizde kalıcak öyle mi? Dünyayı başına yıktım, bir hafta konuşmadım da akıllandı. Böyle yapmadığım sürece sınırı bilmiyorlar. Maddi konularda da Bu vakte kadar benden kısmasın ailesine ne yaparsa yapsın diye düşündüm hep. Ama son günlerde bir arsa ev mevzusu dönüyor akşam yemeklerinde. Haftada iki gün onlarda yemek yiyoruz ben çalışıyorum diye. İşte oğlum ruhsatı hallettin mi evet diyor benimki, devir işlemleri için bilemmne tamam mı vs gibi konuşmalar var. Meğer bunlar iki arsalarından birini benim eşime devrediyorlarmış, o da mütteahite vericekmiş. Benden düğünde takılan altınları istemese bilmiyorum hiç. Kusura bakma veremem tüm aileye ev yapılcaksa neden ben fedakarlık yapıyorum ben orda oturmucam, benim üstüme yapılmıcak, elime geçen bişey olmıcak banane annen bozdursun altınları dedim. Ben onun annesinin adını bi daha anmıcakmışım diye öküz gibi bağırdı bana. 10 haftalık hamileyim çok duygusalım, nasıl ağladım anlatamam. Ama vermedim altınlarımı vermicem de. Hiçbir şey olmamış gibi konuşuyor şimdi benle, ben dedim krediye girip ev alıcam -ailesinden uzak bi yerde- eğer öyle bişey yaparsan evin giderine ortak olursun kendi yediğini içtiğini alırsın faturaları ortak ödersin sana beş lira yardım etmem dedi. Kendi aileme de anlatamıyorum, zaten bir anneannem var yaşlı kadın üzülmesin. Hayatta hep zorlukla mücadele ettim, mücadeleden çekinecek değilim ama karşımdaki kocan da olsa arkanda sana göğüs gerecek birinin ihtiyacı hep oluyor. Allah kimseyi sahipsiz bırakmasın, eşim bunu farketti ve çok iyi kullanıyor. Gebe olduğum için sabahları işe giderken zorlanıyorum metroyu kaçırıyorum bazen. Eşim götürdü 2-3 kere nasıl söylendi nasıl bağırdı anlatamam. O istedi diye onun işine yakın benim işime uzak bir yerde oturuyoruz. Ben sabah 6.30da kalkıp akşam 8de geliyorum eve. Bana ne işi bırak ya da geç kal yapabilecek bir şeyim yok diyor. Çok üzülüyorum haftalardır tadım tuzum yok, kendime bakmıyorum hep ağlıyorum ev işi yapmıyorum işe gitmek istemiyorum, eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Beni çok üzdü. Dünyadaki her şey üstüme geliyor sanki, kadınların her şeysi mücadele! Ne yapmalıyım bilmiyorum hayatımda neyi değiştirmeliyim?
