- 26 Temmuz 2010
- 1.629
- 986
- 248
- Konu Sahibi ezelimsin06
-
- #181
Buraya konu açması bir adim değil mi? Ilımlı yaklasilsaydi çok daha farklı kararlar alabilecekken bence şu an hayatına gomulmeyi tercih edecek duruma geldi. Belki bilinçsizce inatlasacak ve gücünün farkına bile varamayacak. Keşke çatır çatır karşı koyabilseydi tüm bu yazılanlara. Tek cevap yazmıyor artık baksaniza. Daha açtığı konuyla başa cikamazken boşanmaya kalkisabilecek kudreti kim bekleyebilir şimdi bu kadincagizdan. Öyle yerlerden vurdular ki gardı düştü resmen!Iyi de patafix ne yardımı istiyor ki? Bu konuda yapilacaklar zaten belli degil mi ? Annesi de arkasindayken boyle bir adami sevdiğini söylüyor. Hatta sevdigi icin ayrilamadigini itiraf etmek yerine kizim babasiz yapamaz diyerek kızını one sürüyor.
Psikolojisi bozuk evet ama bunu duzeltmek icin bir adim atmiyor. Bosan ayril demek yasamayana kolay tabi diyerek verilen onerileri de bu sekilde geri çeviriyor. Ben hala konuda ne yardimi istedigini anlamadim
Buraya konu açması bir adim değil mi? Ilımlı yaklasilsaydi çok daha farklı kararlar alabilecekken bence şu an hayatına gomulmeyi tercih edecek duruma geldi. Belki bilinçsizce inatlasacak ve gücünün farkına bile varamayacak. Keşke çatır çatır karşı koyabilseydi tüm bu yazılanlara. Tek cevap yazmıyor artık baksaniza. Daha açtığı konuyla başa cikamazken boşanmaya kalkisabilecek kudreti kim bekleyebilir şimdi bu kadincagizdan. Öyle yerlerden vurdular ki gardı düştü resmen!
Shot senin mesajlarına hayranım. Ilk kez bdsm konusunda tanınmıştim seni iyi ki de tanımısim :)Belli ki sinirleri bozuk, zaten hamilelik psikolojisinin üstüne çok yakın zamanlarda hiç beklemediği bir şekilde hem aldatılmış hem dayak yemiş, psikolojisi bozuk. Konu açıp dürüstçe içinden geçenleri paylaştığına pişman edersiniz insanları.
Herkes her zaman pespembe düşünemiyor, özellikle umutsuz olduğu zamanlarda stresini yanlış yerlere yansıtabiliyor. Kadıncağızın tek suçu aklından geçeni buraya yazmış olması.
Hadi taşlayalım.
iyi okuyuculuk gibi bir durum yok . Sizin üzerinde çıkarımlar yaptığınız alanın eğitimini aldım (psikoloji) yorumlariniz son derece yüzeysel,yanlış ve tehlikeli.insan psikolojisine dair bilgileriniz belli ki çok kulaktan dolma . Insanlar öfke, travma anlarında hislerini yanlış iifade edebilir,duygu karmaşası yaşayabilir .annelik vitrinde ki parlatilmis elma değildir . Sinanmadiginiz acının masumu olmayın .veya tamam vazvazgectim en anne sizsiniz. En uzman psikolog en kutsal anne en yüce gönüllü sizsiniz.kanaat önderi eşik bekcisisinizbenim sezgilerim çok iyidir tatlım.uzman psikolog değilim. yalnız iyi okuyucuyumdur.ben konudan bebeğe olan kızgınlıktan başka bir şey çıkaramadım.
Kasım sıkıntısından mıdır, nedir?Tamamdır öldü vurmayin artık! Daha da gelip bu konuda yardım istemez. Rahatlamak için başka konular seçin bence.
iyi okuyuculuk gibi bir durum yok . Sizin üzerinde çıkarımlar yaptığınız alanın eğitimini aldım (psikoloji) yorumlariniz son derece yüzeysel,yanlış ve tehlikeli.insan psikolojisine dair bilgileriniz belli ki çok kulaktan dolma . Insanlar öfke, travma anlarında hislerini yanlış iifade edebilir,duygu karmaşası yaşayabilir .annelik vitrinde ki parlatilmis elma değildir . Sinanmadiginiz acının masumu olmayın .veya tamam vazvazgectim en anne sizsiniz. En uzman psikolog en kutsal anne en yüce gönüllü sizsiniz.kanaat önderi eşik bekcisisiniz
Ben çekip çekmemesine laf etmiyorum.
İster seviyorum düzelir der katlanır.
İstemezse bitirir.
Anneniz de hazır değildi isteksizdi doğurdu..
İyiki de doğurmuş ve hayırlı evlatmışsınız ki anneniz bugün sizi doğurduğu için çok mutlu..
Ama bir bebeğe uğursuz demeyi benim anne kalbim almıyor.
Doğmamış bebeğe böyle yüklenmek yerine eşinin belki de öncesinde görmediği karakterine kızmak gerekir diye düşünüyorum.
Sözüne istinaden söyledim tavrını bilemiyorum..
Kolaya kaçmasın.
Gözünü açsın istiyorum..
Bu duruma getirenle sorunlarını çözsün istiyorum..
Bebek için gelen tepkiler eşi için gelen tepkileri solda sıfır bıraktı. Belki şu an hersey için sadece kendini suçluyordur?Belki de ve umarım tam tersi olmuştur.
Ben napıyorum diye düşünür ve ayağa kalkar..
Kimse hakli bulmaz. Olsa olsa "anlaşılabilir" bulur. Tabii azıcık empati yapılsa.siz iyi misiniz? bana en iyi psikolog sizsiniz derken kendinizin ne kadar iyi oldugunuza vurgu yapmışsınız.travmadan bahsediyorsunuz, oysa burada 3 aylık bir süreçten bahsediliyor.travma ilk anlarda olmaz mıydı? ilk olayda ve son olaylarda hep bebek üstüne ve özellikle hayat felsefesi haline gelmiş olan "uğur" olayına değinilmiş.hayatın incelikleri kavranılmamış.bir annenin masum bir bebege yuklenmesini hangi travma haklı gösterir.
sizden bir ricam var ne olur aptal olduğumu düşünmeden sadece empati kurarak yorum yazınız ve akıl veriniz. 9 yıllık evliyim 7 yaşında bir kızım var ve şuan 4 aylık hamileyim. 3 ay öncesine kadar muhteşem olmasada gayet düzenli düzeyli giden bir evliliğim vardı. ne bir aldatılma ne bir dayak ne bir kavga... dingin, sakin, huzurluyduk. 1 sene uğraştıktan sonra 3 ay önce hamile olduğumu öğrendim gerçekten sevinmiştim. eşimde öyle. 1 hafta sürdü sözde mutluluğum. kahvaltı hazırlıyordum eşim ekmek almaya gitti ve telefonunu evde bıraktı. kayıtlı olmayan bir numaradan gayet samimi bir günaydın mesajı geldi. eve geldi mesaj geldi dedim titreyerek kaptı telefonu, mesajı gördü ve direk bana baktı. tanımadığını yanlışlıkla atılmış olduğunu söyledi. bende telefonu elinden kapıp hoparlörü açarak şahsı aradım. gayet samimi konuşmalar yapan bir kadın, eşimi tanıyor, eşim mesaj yanlışlıkla geldi bana diyor ve kadın eşimin adıyla hitap etmeye başlayarak, ''yooo hayır sana attım s....cığım 'diyor. o arada bardağı suratına fırlattım bayan anladı. o ses ne dedi. eşimde yanlış zamanda aradığının sesi dedi ve kapattı telefonu. kıyamet koptu. ancak 2. bebeğime hamileyim aileler onun yeminlerine inandı, ayrılmamıza gönlü olmadı kimsenin; affet birdaha yapmaz dedi. bende inanmasamda son bir şans dedim güya kendi kendime. keşke bunla kalsa. 2 gün öncesine kadar kalbim kırık dökük hamileliğimi geçiriyorum, eşimi hiç umursamıyorum. gece çok geç saatte eve geldi. kapıda direk boğazıma yapıştı. 9 senedir sesini bile yükseltmeyen adam tam bir canavar oldu. üstüme saldırdı. suratımda morarmayan yer yok. sebep ise evli üvey kız kardeşi var, eşi başka bir şehirde, görev icabı. arada bir bana çocuğunu bırakıp gezmeye giderdi. yada hastaneye postaneye. hep bahanesi hazırdı. meğer benim eşimin çok yakın bir arkadaşıyla ilişkisi varmış. adamda evli üstelik. oturduğumuz yer küçük adı çıkmış kötü diye. çocuğunuda bana bıraktığı için benim adımda ona çanak tutuyora çıkmış. eşimin adı adamla aynı masada oturup içtiği için kardeşini pazarlıyora çıkmış . sen biliyordun benden sakladın sendemi onla bir haltlar yiyorsunda saklıyorsun diye hiç sormadan hayvan gibi saldırdı bana. 2 gündür sanki hiçbirşey olmamış gibi annemi arıyor. pişman olduğunu sorgulamadan bir hata yaptığını affettirmek için elinden geleni yapacağını söylemiş. üstelik hala anneme diyormuşki kızın sana hiç çocuğu bırakıp gece biryere gittimi. annemde elin kolun kırılsın. kızımı arıycam gelirim derse 2 çocuğununda yüzünü göremeyeceksin demiş. şuan hala eşimle aynı evdeyim ama 2 yabancı. o hala hiçbirşey olmamış gibi bense resmen soğudum ondan. diyorum karnımdaki bebek uğursuz geldi bana. ama okadar kararsızımki seviyormuyum bittimi. eğer çeker gidersem 3 gün sonra tükürdüğümü yalamakda istemiyorum. hamilelik psikolojimi zaten bozmuştu. bunlarda cabası. ne olur yardım edin intiharı bile düşünüyorum. karnımdaki değil kızıma kıyamıyorum. belki konuyu yanlış yerde açmışımdır. daha yeni üyeyim.
yazık günah karnındaki meleğe kıyma o seni hissediyo bize akıl vermek kolay ben olsam diyorum direk çekip gitmiştim anne evime aldatılmak ne demek ya sevmiyorsan başka hislerin varsa defolup gitsin hayatından yani ailen arkanda nesine acıyosun ki seni hamileyken dövmüş oda ayrı bişeysizden bir ricam var ne olur aptal olduğumu düşünmeden sadece empati kurarak yorum yazınız ve akıl veriniz. 9 yıllık evliyim 7 yaşında bir kızım var ve şuan 4 aylık hamileyim. 3 ay öncesine kadar muhteşem olmasada gayet düzenli düzeyli giden bir evliliğim vardı. ne bir aldatılma ne bir dayak ne bir kavga... dingin, sakin, huzurluyduk. 1 sene uğraştıktan sonra 3 ay önce hamile olduğumu öğrendim gerçekten sevinmiştim. eşimde öyle. 1 hafta sürdü sözde mutluluğum. kahvaltı hazırlıyordum eşim ekmek almaya gitti ve telefonunu evde bıraktı. kayıtlı olmayan bir numaradan gayet samimi bir günaydın mesajı geldi. eve geldi mesaj geldi dedim titreyerek kaptı telefonu, mesajı gördü ve direk bana baktı. tanımadığını yanlışlıkla atılmış olduğunu söyledi. bende telefonu elinden kapıp hoparlörü açarak şahsı aradım. gayet samimi konuşmalar yapan bir kadın, eşimi tanıyor, eşim mesaj yanlışlıkla geldi bana diyor ve kadın eşimin adıyla hitap etmeye başlayarak, ''yooo hayır sana attım s....cığım 'diyor. o arada bardağı suratına fırlattım bayan anladı. o ses ne dedi. eşimde yanlış zamanda aradığının sesi dedi ve kapattı telefonu. kıyamet koptu. ancak 2. bebeğime hamileyim aileler onun yeminlerine inandı, ayrılmamıza gönlü olmadı kimsenin; affet birdaha yapmaz dedi. bende inanmasamda son bir şans dedim güya kendi kendime. keşke bunla kalsa. 2 gün öncesine kadar kalbim kırık dökük hamileliğimi geçiriyorum, eşimi hiç umursamıyorum. gece çok geç saatte eve geldi. kapıda direk boğazıma yapıştı. 9 senedir sesini bile yükseltmeyen adam tam bir canavar oldu. üstüme saldırdı. suratımda morarmayan yer yok. sebep ise evli üvey kız kardeşi var, eşi başka bir şehirde, görev icabı. arada bir bana çocuğunu bırakıp gezmeye giderdi. yada hastaneye postaneye. hep bahanesi hazırdı. meğer benim eşimin çok yakın bir arkadaşıyla ilişkisi varmış. adamda evli üstelik. oturduğumuz yer küçük adı çıkmış kötü diye. çocuğunuda bana bıraktığı için benim adımda ona çanak tutuyora çıkmış. eşimin adı adamla aynı masada oturup içtiği için kardeşini pazarlıyora çıkmış . sen biliyordun benden sakladın sendemi onla bir haltlar yiyorsunda saklıyorsun diye hiç sormadan hayvan gibi saldırdı bana. 2 gündür sanki hiçbirşey olmamış gibi annemi arıyor. pişman olduğunu sorgulamadan bir hata yaptığını affettirmek için elinden geleni yapacağını söylemiş. üstelik hala anneme diyormuşki kızın sana hiç çocuğu bırakıp gece biryere gittimi. annemde elin kolun kırılsın. kızımı arıycam gelirim derse 2 çocuğununda yüzünü göremeyeceksin demiş. şuan hala eşimle aynı evdeyim ama 2 yabancı. o hala hiçbirşey olmamış gibi bense resmen soğudum ondan. diyorum karnımdaki bebek uğursuz geldi bana. ama okadar kararsızımki seviyormuyum bittimi. eğer çeker gidersem 3 gün sonra tükürdüğümü yalamakda istemiyorum. hamilelik psikolojimi zaten bozmuştu. bunlarda cabası. ne olur yardım edin intiharı bile düşünüyorum. karnımdaki değil kızıma kıyamıyorum. belki konuyu yanlış yerde açmışımdır. daha yeni üyeyim.
sizden bir ricam var ne olur aptal olduğumu düşünmeden sadece empati kurarak yorum yazınız ve akıl veriniz. 9 yıllık evliyim 7 yaşında bir kızım var ve şuan 4 aylık hamileyim. 3 ay öncesine kadar muhteşem olmasada gayet düzenli düzeyli giden bir evliliğim vardı. ne bir aldatılma ne bir dayak ne bir kavga... dingin, sakin, huzurluyduk. 1 sene uğraştıktan sonra 3 ay önce hamile olduğumu öğrendim gerçekten sevinmiştim. eşimde öyle. 1 hafta sürdü sözde mutluluğum. kahvaltı hazırlıyordum eşim ekmek almaya gitti ve telefonunu evde bıraktı. kayıtlı olmayan bir numaradan gayet samimi bir günaydın mesajı geldi. eve geldi mesaj geldi dedim titreyerek kaptı telefonu, mesajı gördü ve direk bana baktı. tanımadığını yanlışlıkla atılmış olduğunu söyledi. bende telefonu elinden kapıp hoparlörü açarak şahsı aradım. gayet samimi konuşmalar yapan bir kadın, eşimi tanıyor, eşim mesaj yanlışlıkla geldi bana diyor ve kadın eşimin adıyla hitap etmeye başlayarak, ''yooo sana attım s....cığım 'diyor. o arada bardağı suratına fırlattım bayan anladı. o ses ne dedi. eşimde yanlış zamanda aradığının sesi dedi ve kapattı telefonu. kıyamet koptu. ancak 2. bebeğime hamileyim aileler onun yeminlerine inandı, ayrılmamıza gönlü olmadı kimsenin; affet birdaha yapmaz dedi. bende inanmasamda son bir şans dedim güya kendi kendime. keşke bunla kalsa. 2 gün öncesine kadar kalbim kırık dökük hamileliğimi geçiriyorum, eşimi hiç umursamıyorum. gece çok geç saatte eve geldi. kapıda direk boğazıma yapıştı. 9 senedir sesini bile yükseltmeyen adam tam bir canavar oldu. üstüme saldırdı. suratımda morarmayan yer yok. sebep ise evli üvey kız kardeşi var, eşi başka bir şehirde, görev icabı. arada bir bana çocuğunu bırakıp gezmeye giderdi. yada hastaneye postaneye. hep bahanesi hazırdı. meğer benim eşimin çok yakın bir arkadaşıyla ilişkisi varmış. adamda evli üstelik. oturduğumuz yer küçük adı çıkmış kötü diye. çocuğunuda bana bıraktığı için benim adımda ona çanak tutuyora çıkmış. eşimin adı adamla aynı masada oturup içtiği için kardeşini pazarlıyora çıkmış . sen biliyordun benden sakladın sendemi onla bir haltlar yiyorsunda saklıyorsun diye hiç sormadan hayvan gibi saldırdı bana. 2 gündür sanki hiçbirşey olmamış gibi annemi arıyor. pişman olduğunu sorgulamadan bir hata yaptığını affettirmek için elinden geleni yapacağını söylemiş. üstelik hala anneme diyormuşki kızın sana hiç çocuğu bırakıp gece biryere gittimi. annemde elin kolun kırılsın. kızımı arıycam gelirim derse 2 çocuğununda yüzünü göremeyeceksin demiş. şuan hala eşimle aynı evdeyim ama 2 yabancı. o hala hiçbirşey olmamış gibi bense resmen soğudum ondan. diyorum karnımdaki bebek uğursuz geldi bana. ama okadar kararsızımki seviyormuyum bittimi. eğer çeker gidersem 3 gün sonra tükürdüğümü yalamakda istemiyorum. hamilelik psikolojimi zaten bozmuştu. bunlarda cabası. ne olur yardım edin intiharı bile düşünüyorum. karnımdaki değil kızıma kıyamıyorum. belki konuyu yanlış yerde açmışımdır. daha yeni üyeyim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?