- Konu Sahibi safiye03434
- #1
Merhabalar arkadaşlar aranıza yeni katıldım..günlerdir yassam mı yazmasam mı diye düşündüm.çok zor durumdayım yaklaşık 1,5 yıldır içim de taşıyorum..omuzlarım da bu yükü taşıyorum fakat gün geçtikçe ağırlaşıyor ve mutsuzlaşıyorum aynaya baktığım da eski beni göremiyorum yaşamaktan zevk almıyorum...
bundan 1,5 yıl önce eşimle evlendik çok zor şartlar da evlendik gerçi evlilik denemez ama kısacası aileler anlaşamadı eşimin ailesi yüzünden birsürü olay yaşandı..biz benim ailemin desteğiyle evlendik evlendiğimiz hafta eşimle tartışmalar başladı en güzel günlerimiz kavga tartışmayla sonuçlandı..2 defa ciddi şekilde tartışmamızın ardından boşanmaya karar verdim baba evine dönmeye karar verdim eşimin birdaha olmayacak sözleriyle yapamadım aslında ona inandığımdan değil dedim ya güç bir şekilde evlendik benim çok hatalarım oldu...bu hatalarıma rağmen ailem benim arkamda oldu bana destek çıktılar..bu yüzden baba evine dönmeme sebebim eşime inandığımdan değil henüz yedi evliydim ne olur ne derler dul mu kalacağm bu yaşta?? sabrettim...eşimin yüzünden ailemle aram açıldı 1 yıldır görüşmedim kendimce kendimi sorguladım kafam da belki de dul kalmayı çok büyüttüm kendi kabuğuma çekildim gün geçtikçe içten içe eşimii suçladım evliliğimizi gözden geçirdim olmuyordu yürümüyordu.ben 24 eşim 37 yaşında.. belki yaş farkındandır dedim ama değil yaşına göre bana göre olgun değil evliliğimizn ilk aylarında ailesiyle okadar iyidi ki hep beni ve ailemi konuşuyorlardı kaynanamın görümcemin dolduruşuna gelip benmle tartışıyordu içime atıyordum çünkü başarmıştı yalnızdım...ailemle görüşmüyordum ezdikçe eziyordu...benmle yaşadığı herşeyi her anı annesine anlatıyordu samimi arkadaşlarına anlatıyordu ben duydukça daha çok sinirleniyordum arkadaşlarının yanında beni rencide ediyordu ailemi küçük düşürüyordu arkadaşları da istediği gibi espiriye vurup bana ve evliliğime gönderme yapıyordu susuyordum eşimi izliyordum erkek gibi adam gibi eşine sahip çıkmasını bekliyordum fakat o çocuk ruhluydu ne yöne çekersen o yöne gidiyordu...eşimin ilk evliliği değilim daha önce evlenp boşanmış...ben gerçekten çok sevdim 2 yıla yakın flört ettik onu görünce ki o heycanım onu özlemelerim..hiçbiri yok artık kendime de ona da zaman verdim kendimce ama maalesef ne kendimi ne de evliliğimi kurtaramadım...eşim hep beni dul kalmayla tehdit etti...ben dul kalmaktan değil ben başaramamaktan, ben artık kimseye güvenememekten korkuyorum..aylardır kafam da şunları düşündüm ailemle barışıp kendimi affettiirip boşanmak...ailem haklıydı babam haklıydı ama ben dinlemedim sevdim sadece masumanece sevdim ama eşim kendi elleriyle beni kendinden soğuttu...hergün yaşadıklarımızı düşünüyorum bana yaşattıklarını bana yaptıkları haksızlıkları öyle bir an geliyor kii nefret ediyorum..kendi içimde düşünmekten sdece omuzumda yükü benim taşımamdan yoruldum çünkü eşimle konuşamıyorum ne zaman konuşsak hep o haklı oluyor kendince...yada konuşma tartışmaya dönüşüyor kırıp döküyor..bana şiddet uygulamasa da kalbimi kırışları beni anlayamaması bu evliliği,sevgimi bitirmeye yetiyor...son birkaç aydır düzelme gördüm üstüme titrer oldu ama bana geçmişi unutturmuyor içimde hep korkularım var şüphelerim var ya yine değişirse...evlendiğimzden buyana ne zaman eşime güvendiysem hep yarı yolda kaldım ne zaman bana söz verse tutamadı güvenim çok zedelendi..boşanmayı ciddi şekilde düşünmeme,birgün tartıştık bana kötü bir espiri yaptı bende kırıldım ve özür bile dilemedi normal konuşmaya çalıştı bende konuşmadım soğuk davrandım sonra da kırgınlığımıbelirttim bağırdı...çağırdı sonra da bana dedi ki bak ben ilk eşimden de vazgeçtim senden de geçerim sonra bidaha evlenirim ondan da geçerim beni tınlamayan bir kadın benim hayatım da olamaz dedi bende dedim yaptığın espiri saygısızcaydı aynı şeyi ben sana desem hoşuna gider mi dinlemedi bile...sonra dediği bak dedi benim hayatım da bir kadın var ama görüşmüyorum ona evli olduğumu evli olduğum sürece seninle görüşmeyeceğimi ama eşimle olurda boşanmaya karar verirsem seninle görüşeceğimi söyledim dedi..başımdan kaynar sular döküldü karşımda ki nasıl olurda benm eşim olurdu sonra sabah ben hiç birşey söylemedim o konuştukça cevap verdim ve gece söylediklerini söyledim senden beni sinir etmeseydin dedi hayatında biri varsa ben giderim dedim beim duygularımla oynama dedim..ve gece beni sinir etmek için öyle söylediğini söyledi bir yandan inanmıyorum bir yandan da belki görüşüyordur diyorum ama hiç öyle bir izlenim vermiyor birde dediği doğruysa diyorum hangi kadın bir erkek böyle dese onu bekler diyorum çelişkideyim...aslın da benim için çokta önemi yok artık..kendimi herşeye hazır hissediyorum beni evliliğimiz boyunca çok yaraladı artık sözleri canımı acıtmıyor sadece kendime kızıyorum hatalarıma...bu evliliği bitirmeyi artık isteme sebebim hayatım da artık daha fazla birşey kaybetmek istemiyorum ama başarabilir miyim bilmiyorum arkadaşlar...tek isteğim güç kendi ayaklarımın üstünde durabilmek..boşanan veya boşanmayan ama mutsuz olan arkadaşlar siz olsaydınız ne yapardınız çok sevip sevdiğiniz için herşeyi geride bırakıp hayal kırıklığına uğrasaydınız ve sevginizin bittiğini hissetseydiniz ne yapardınız...ailemi çok kırdığım için yüzüm yok kendime kızıyorum affederler mi diyorum bilmiyorum tek bildiiğim ailemi çok özlediğim bana destek çıkacak olanların yine onlar olduğu...
bundan 1,5 yıl önce eşimle evlendik çok zor şartlar da evlendik gerçi evlilik denemez ama kısacası aileler anlaşamadı eşimin ailesi yüzünden birsürü olay yaşandı..biz benim ailemin desteğiyle evlendik evlendiğimiz hafta eşimle tartışmalar başladı en güzel günlerimiz kavga tartışmayla sonuçlandı..2 defa ciddi şekilde tartışmamızın ardından boşanmaya karar verdim baba evine dönmeye karar verdim eşimin birdaha olmayacak sözleriyle yapamadım aslında ona inandığımdan değil dedim ya güç bir şekilde evlendik benim çok hatalarım oldu...bu hatalarıma rağmen ailem benim arkamda oldu bana destek çıktılar..bu yüzden baba evine dönmeme sebebim eşime inandığımdan değil henüz yedi evliydim ne olur ne derler dul mu kalacağm bu yaşta?? sabrettim...eşimin yüzünden ailemle aram açıldı 1 yıldır görüşmedim kendimce kendimi sorguladım kafam da belki de dul kalmayı çok büyüttüm kendi kabuğuma çekildim gün geçtikçe içten içe eşimii suçladım evliliğimizi gözden geçirdim olmuyordu yürümüyordu.ben 24 eşim 37 yaşında.. belki yaş farkındandır dedim ama değil yaşına göre bana göre olgun değil evliliğimizn ilk aylarında ailesiyle okadar iyidi ki hep beni ve ailemi konuşuyorlardı kaynanamın görümcemin dolduruşuna gelip benmle tartışıyordu içime atıyordum çünkü başarmıştı yalnızdım...ailemle görüşmüyordum ezdikçe eziyordu...benmle yaşadığı herşeyi her anı annesine anlatıyordu samimi arkadaşlarına anlatıyordu ben duydukça daha çok sinirleniyordum arkadaşlarının yanında beni rencide ediyordu ailemi küçük düşürüyordu arkadaşları da istediği gibi espiriye vurup bana ve evliliğime gönderme yapıyordu susuyordum eşimi izliyordum erkek gibi adam gibi eşine sahip çıkmasını bekliyordum fakat o çocuk ruhluydu ne yöne çekersen o yöne gidiyordu...eşimin ilk evliliği değilim daha önce evlenp boşanmış...ben gerçekten çok sevdim 2 yıla yakın flört ettik onu görünce ki o heycanım onu özlemelerim..hiçbiri yok artık kendime de ona da zaman verdim kendimce ama maalesef ne kendimi ne de evliliğimi kurtaramadım...eşim hep beni dul kalmayla tehdit etti...ben dul kalmaktan değil ben başaramamaktan, ben artık kimseye güvenememekten korkuyorum..aylardır kafam da şunları düşündüm ailemle barışıp kendimi affettiirip boşanmak...ailem haklıydı babam haklıydı ama ben dinlemedim sevdim sadece masumanece sevdim ama eşim kendi elleriyle beni kendinden soğuttu...hergün yaşadıklarımızı düşünüyorum bana yaşattıklarını bana yaptıkları haksızlıkları öyle bir an geliyor kii nefret ediyorum..kendi içimde düşünmekten sdece omuzumda yükü benim taşımamdan yoruldum çünkü eşimle konuşamıyorum ne zaman konuşsak hep o haklı oluyor kendince...yada konuşma tartışmaya dönüşüyor kırıp döküyor..bana şiddet uygulamasa da kalbimi kırışları beni anlayamaması bu evliliği,sevgimi bitirmeye yetiyor...son birkaç aydır düzelme gördüm üstüme titrer oldu ama bana geçmişi unutturmuyor içimde hep korkularım var şüphelerim var ya yine değişirse...evlendiğimzden buyana ne zaman eşime güvendiysem hep yarı yolda kaldım ne zaman bana söz verse tutamadı güvenim çok zedelendi..boşanmayı ciddi şekilde düşünmeme,birgün tartıştık bana kötü bir espiri yaptı bende kırıldım ve özür bile dilemedi normal konuşmaya çalıştı bende konuşmadım soğuk davrandım sonra da kırgınlığımıbelirttim bağırdı...çağırdı sonra da bana dedi ki bak ben ilk eşimden de vazgeçtim senden de geçerim sonra bidaha evlenirim ondan da geçerim beni tınlamayan bir kadın benim hayatım da olamaz dedi bende dedim yaptığın espiri saygısızcaydı aynı şeyi ben sana desem hoşuna gider mi dinlemedi bile...sonra dediği bak dedi benim hayatım da bir kadın var ama görüşmüyorum ona evli olduğumu evli olduğum sürece seninle görüşmeyeceğimi ama eşimle olurda boşanmaya karar verirsem seninle görüşeceğimi söyledim dedi..başımdan kaynar sular döküldü karşımda ki nasıl olurda benm eşim olurdu sonra sabah ben hiç birşey söylemedim o konuştukça cevap verdim ve gece söylediklerini söyledim senden beni sinir etmeseydin dedi hayatında biri varsa ben giderim dedim beim duygularımla oynama dedim..ve gece beni sinir etmek için öyle söylediğini söyledi bir yandan inanmıyorum bir yandan da belki görüşüyordur diyorum ama hiç öyle bir izlenim vermiyor birde dediği doğruysa diyorum hangi kadın bir erkek böyle dese onu bekler diyorum çelişkideyim...aslın da benim için çokta önemi yok artık..kendimi herşeye hazır hissediyorum beni evliliğimiz boyunca çok yaraladı artık sözleri canımı acıtmıyor sadece kendime kızıyorum hatalarıma...bu evliliği bitirmeyi artık isteme sebebim hayatım da artık daha fazla birşey kaybetmek istemiyorum ama başarabilir miyim bilmiyorum arkadaşlar...tek isteğim güç kendi ayaklarımın üstünde durabilmek..boşanan veya boşanmayan ama mutsuz olan arkadaşlar siz olsaydınız ne yapardınız çok sevip sevdiğiniz için herşeyi geride bırakıp hayal kırıklığına uğrasaydınız ve sevginizin bittiğini hissetseydiniz ne yapardınız...ailemi çok kırdığım için yüzüm yok kendime kızıyorum affederler mi diyorum bilmiyorum tek bildiiğim ailemi çok özlediğim bana destek çıkacak olanların yine onlar olduğu...
