İnan ki çocuğunun tek gördüğü dirdirci,evin huzurunu kaçıran bir anne .
Bizim evde çok kavga gürültü olmazdı. Ama olduğu zamanlar bağıran çağıran, huzursuzluk çıkartan, evin tadını kaciran hep annemdi. Babamsa sakince onun sinirini atmasını bekler, balkona cikar , bizim odaya gelir bizi neselendirmeye falan çalışırdı - Gerginliği bitirmek için. Kavgaların tam konusunu bilmiyorum ama ekonomik sebepli olduğunu hatırlıyorum..
Sonuç olarak, annem çok uzun zamandir ,belki de onbeş yıldır babamla hiç yüksek sesle kavga etmedi. Belki kendini sakinlestirmenin yolunu buldu, belki aralarındaki meseleyi çözduler, bilmiyroum. Ama aradan geçen onbeşten fazla seneye rağmen benim için konu ne olursa olsun asla anneme hak veremiyorum. Kesinlikle babam haklıymis gibi geliyor. Annemin onbeş senedir daha da kavga çıkarmamış olması evin huzurunu kaçıran,kavgacı bir insan olduğu konusundaki fikrimi degistirmeye yetmedi.
Sizin kizinizla da muhtemelen yaşayacağınız şey bu olacak.
Ya bosanin kurtulun, ya da ofkelenince kendinize hakim olmanın bir yolunu bulun.
Çünkü böyle devam ederseniz kaybettiginiz şey sadece kocanız olmayacak, çocuğunuzla da bağlarıniz kopacak.
Benden soylemesi