Eşimden soğudum. I Çocukla boşanmak

Izabelya

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
15 Aralık 2016
252
212
merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?


Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
 
merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?


Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?
Ben açıkcası eşinizin terapiye ihtiyacı oldugunu. Muhtemelen iş yerinde veya başka bir konuda olan stresini bu şekilde dışa vurduğunu düşünüyorum. Öncelikle öfke kontrolü için terapi alması gerektiğini yoksa bu şekide daha fazla yıpranıcağınızı ona söyleyin, siz üstünüze düşeni yaptıktan sonra eğer düzelirse zaten sorun kalmaz. Düzelmezse o zaman boşanmayı düşünürsünüz.
 
Doğru demiş adam Annesi değilsiniz :KK70:
Kilo meselesine gelince de orada size bir söylediyse siz ona 10 söyleseydiniz.
Ben şunu çok net biliyorum hediye derdine düşülen ve beklentiye girilen evlilik asla iflah olmuyor.
Ben sizi çok kaprisli buldum. Bence kilo almak sizin de psikolojiyi çökertmiş.
 
Sorunlarınız çözülmeyecek gibi durmuyor. Eşinizi yaşına göre olgun buldum, konuşunca laftan anlayan bir adama benziyor.
Sizin aranızdaki iletişim sorunu biraz üstüne düşülürse çözülür gibi geliyor bana.
Ortak bir terapi ikinize de iyi gelir.
 
merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?


Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?

Çok küçük yaşta evlenmişsiniz ve evliliğin yükü altında ezilmiş eşiniz. Aşılmayacak sorunlar değil bunlar.

Bu konuda eşiniz haklı. Bana da doğru gelmiyor. Sizin doğum gününüz var zaten her özel günü kutlama merakını anlamıyorum ben
Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
 
Çok küçük yaşta evlenmişsiniz ve evliliğin yükü altında ezilmiş eşiniz. Aşılmayacak sorunlar değil bunlar.

Bu konuda eşiniz haklı. Bana da doğru gelmiyor. Sizin doğum gününüz var zaten her özel günü kutlama merakını anlamıyorum ben
Bugün kocişkomla ilk el ele tutuştuğumuz gün meşalelerle kutlayacağız hdhshhd
Kutlamazsa boşarım ! :KK70:
 
Doğru demiş adam Annesi değilsiniz :KK70:
Kilo meselesine gelince de orada size bir söylediyse siz ona 10 söyleseydiniz.
Ben şunu çok net biliyorum hediye derdine düşülen ve beklentiye girilen evlilik asla iflah olmuyor.
Ben sizi çok kaprisli buldum. Bence kilo almak sizin de psikolojiyi çökertmiş.
Yani o kadar içime oturmuştu ki o laf verecek cevap bile bulamadım. Hiç beklemediğim bir anda geldi.
Kaprisli olabilirim belki haklısınız. Ama nazımız niyazımız eşimize geçmeyecekse neden evliyiz? Ne bileyim en azından eşimin çok üzüldüğü bir konuyu bu kadar kırıcı bir şekilde yüzüne vurmazdım.
 
Çok küçük yaşta evlenmişsiniz ve evliliğin yükü altında ezilmiş eşiniz. Aşılmayacak sorunlar değil bunlar.

Bu konuda eşiniz haklı. Bana da doğru gelmiyor. Sizin doğum gününüz var zaten her özel günü kutlama merakını anlamıyorum ben
Doğum günümü de kutlamadı :))
 
Sorunlarınız çözülmeyecek gibi durmuyor. Eşinizi yaşına göre olgun buldum, konuşunca laftan anlayan bir adama benziyor.
Sizin aranızdaki iletişim sorunu biraz üstüne düşülürse çözülür gibi geliyor bana.
Ortak bir terapi ikinize de iyi gelir.
Böyle bir öneri sundum ama paramız yok dedi eşim. Yokmuş ne yapayım :)
Boşuna çalışıyoruz
 
merhaba
Eşimle 7 yıllık bir evliliğimiz var ve 1.5 yaşında bir kızımız var.
22 yaşında ( eşim 24 ) çok küçük bir yaşta çok severek evlendik. Eşim ev işi ve çocuk sorumluluğunu bilen biridir. Bu konuda beni hiç üzmedi. Genel olarak çevresinde çok sevilen iyi niyetli bir adamdır. Kızına da çok iyi bir baba..
Yıllar gelen bir sorunumuz var o da siniri. Gerçekten çok sinirli bir yapısı var. Trafikte, evde, misafirlikte sinirlenip bunu yüzüne çok kolay yansıtır. Asla hakaret küfür vs etmez. Sadece sesi biraz yükselip karşıdaki insanı gerecek hareketler vs.
Çocuktan sonra ama özellikle de son zamanlarda eşimden soğuduğumu çok net hissediyorum. Eskiden tolere edebildiğim şeyleri artık etmiyorum.
3-4 aydır ikimizde çok gerginiz. En ufak şeyden tartışma çıkmaya başladı. Birbirimize seni seviyorum diyemez olduk. Çocuk olmasa kesinlikle boşanırdık. Bir kez boşanmayı konuştuk eşim çok ağladı beni kızımdan ayırma diye. Eğer bizi ayırırsan seni ömür boyu affetmem ben kızımın her anına şahit olmak istiyorum dedi, kıyamadım.
Dün misafirimiz vardı. Arabadayız. Arabayı ben kullanıyorum. Sinyal verişimden, hızımdan, durup kalkmama kadar heeeer şeye söylendi. Zaten orada bi sinir oldum neyse dedim. Akşam yine misafirlerimizde salonda otururken sohbet anneler gününe geldi. Ben de eşimin hediye almadığını hatta kutlamadığını söyledim. Sen benim annem misin ne hediye alacağım gibi cümle kurdu. Taş gibi oturdu. Gerçekten çok beklemiştim güzel bir kutlama ama olmadı.
Akşam uzun uzadıya bir düşününce son günlerde özel günlerde hiç hediye almadığını, her fırsatta her konuda ne kadar çok söylendiğini, zor günlerimde artık destek olmadığını fark ettim.
Çok üzgünüm.. Toparlanır mıyız kopar gider miyiz bilmiyorum.
Çocuklu olmak ne zormuş, onun için kırk sefer düşünüp kılı kırk yarıyorum.
Bu evlilik nereye gider ?


Eskiden benimle bir ağlayan, her zaman karşı cinse kibar olup alçak gönüllü davranan adam, şekerimin olduğunu bildiği halde doğumdan sonra veremediğim kilolar için ayı gibi oldun bile dedi.. Günlerce özür diledi ama nafile.
Boşa mı zorluyorum ?es
 
Bence karşılıklı olarak birbirinize bir şeyler biriktirmişsiniz. Sizin karşılıklı olarak rahatsız olduğunuz şeyleri içinizde tutma, ve yersiz zamanlarda patlama tutumunuz var.

Alınıp alınmaması gerektiği ayrı konu ama Anneler günüde hediye alınmadığı için rahatsız olduysanız, anneler günüde söyleyeceksiniz üstünden zaman geçtikten sonra bir aile oturmasında değil. Araba kullanırken her şeye söylendiyse neyse deyip içinizde biriktirmeyeceksiniz, beğenmiyorsan in gülüm taksi orada diyeceksiniz.

Eşiniz sinirli agresif bir tip, sizin de ufak şeyleri biriktirip kin tutan bir yapınız var. İkisi de kötü şeyler.

Karşılıklı olarak rahatsız olunan konuların dile getirilmediği, birbirine güzel söz söylemekten aciz olunan her evlilikte, var olan duyguların zamanla yok olması kaçınılmaz.


Ayrıca hemen hemen yeni doğum yapmışsınız, depresyonda olabilirsiniz. Bir terapi alsanız, hatta çift olarak faydalı olabilir.
 
Evliliğinizin terapiye ihtiyacı var.
Yaşça büyük olduğum için biraz rahat konuşucam (yapıcı olabilmek adına)
Boşanmanın bir nedeni vardır.
Aradım konunuzda, ama bulamadım, birbirinize şurdan kalk şuraya otur demeniz boşanma nedeni değildir.
Evet eşiniz sinirli olabilir, her sinirli olan şiddete başvurmuyor. Bende yapı olarak öyleyim.
Her eşimize kızdığımızda, ne bileyim bunaldığımızda, veremediğimiz kiloların hırsını çıkarmak istediğimizde boşanamıyoruz.
Kiiii sevgiliyken bile ayrılmak için karşı taraf geçerli bir neden ister.
Allah kuzuna sağlıklı sıhhatli bir ömür versin, sana da akıl salimliği böylece eminim kendinde bizlere hak vereceksin.
Evlilik hep aşkla yürüyen bir kurum değil, saygını koru..............
O saygı sana hep lazım olacak.:KK200:
 
Bence karşılıklı olarak birbirinize bir şeyler biriktirmişsiniz. Sizin karşılıklı olarak rahatsız olduğunuz şeyleri içinizde tutma, ve yersiz zamanlarda patlama tutumunuz var.

Alınıp alınmaması gerektiği ayrı konu ama Anneler günüde hediye alınmadığı için rahatsız olduysanız, anneler günüde söyleyeceksiniz üstünden zaman geçtikten sonra bir aile oturmasında değil. Araba kullanırken her şeye söylendiyse neyse deyip içinizde biriktirmeyeceksiniz, beğenmiyorsan in gülüm taksi orada diyeceksiniz.

Eşiniz sinirli agresif bir tip, sizin de ufak şeyleri biriktirip kin tutan bir yapınız var. İkisi de kötü şeyler.

Karşılıklı olarak rahatsız olunan konuların dile getirilmediği, birbirine güzel söz söylemekten aciz olunan her evlilikte, var olan duyguların zamanla yok olması kaçınılmaz.
Aslında tam tersi içimde tutamayan yapım var. Ben arabada arkadaşlarımız var diye sessiz kaldım. Yoksa asla lafımı esirgemem ve altta kalmam. Eşim hep der hatta hiç bir şeyleri görmezden gelmiyorsun illa karşılık vereceksin diye. Vereceğim tabi neden vermeyeyim ?
Anneler gününde de söylemiştim. Konu konuyu açınca tekrar klonuşuldu.
 
Evliliğinizin terapiye ihtiyacı var.
Yaşça büyük olduğum için biraz rahat konuşucam (yapıcı olabilmek adına)
Boşanmanın bir nedeni vardır.
Aradım konunuzda, ama bulamadım, birbirinize şurdan kalk şuraya otur demeniz boşanma nedeni değildir.
Evet eşiniz sinirli olabilir, her sinirli olan şiddete başvurmuyor. Bende yapı olarak öyleyim.
Her eşimize kızdığımızda, ne bileyim bunaldığımızda, veremediğimiz kiloların hırsını çıkarmak istediğimizde boşanamıyoruz.
Kiiii sevgiliyken bile ayrılmak için karşı taraf geçerli bir neden ister.
Allah kuzuna sağlıklı sıhhatli bir ömür versin, sana da akıl salimliği böylece eminim kendinde bizlere hak vereceksin.
Evlilik hep aşkla yürüyen bir kurum değil, saygını koru..............
O saygı sana hep lazım olacak.:KK200:
Teşekkür ederim yorumunuz için lakin ben böyle düşünmüyorum.
Ben aşk insanıyım. Güzel sözler duymak, söylemek isterim. Ansızın boynuna atlayıp öpmek isterim. Kalbimin attığını her daim hissetmek isterim.
Aslına bakarsanız çocuk olana kadar böyle bir evliliğimiz vardı. Ve ben bunu çok özlüyorum.
Hadi bunlar bitti anlıyorum ama birini tolere edilmek için bile aşk gerekmez mi ? O zaman belki sevgimden görmediğim şeyler şimdi gözüme batıyor. Lay lay lom evlilik olmasın tamam. Ama her daim gergin olduğum acaba sinirlenecek mi acaba kırıcı bir şey söyleyecek mi diye kafa yorduğum bir evlilikte istemem
 
Velkam tu çocuktan sonra evlilik ahajsj. Aslında düşününce eşiniz doğru söylemiş. Annesi değilsiniz sonuçta. Niye anneler günü hediyesi alsın. Birilerinin belirlediği özel günlere çok da mana yüklememek lazım. Kendiliğinden özel olan günlerde (doğum günü, evlilik yıldönümü) trip yapsanız anlarım da; sevgililer günü, anneler günü çok da mühim değil bence.

Çocuk sonrası yeni hayat düzenine alışmak epey sancılı oluyor. Artık kişilerin aşka bakışı değişiyor. İster istemez ilgi, sevgi ortak çocuğunuza kayıyor. Kişilerin kalbi çok geniş ve enerjisi çok yüksek değilse sadece çocuğa kanalize olunan yeni bir hayat düzeni oluşuyor. Çocuk kendini rahatça ifade edip bağımsızlaşana kadar da bu böyle sürüyor.

Üzgünüm ama bu pek değişebilen bir durum değil. Geçici ataklar olur. Konuşmalar yapılır, sözler verilir ama hiçbir zaman çocuktan önceki o romantik hallere dönülmez. Bence normali de bu. Zira ebeveyn olduktan sonra daha farklı bakıyor insan hayata. Gerçek manada yetişkin oluyor ve bunu her daim uygulaması gerekiyor. Şımarıklık yapma lüksü kalmıyor ebeveynin. Zamanla şekil değiştirerek oturacak ilişkiniz. Kabullenmek ilk adım. Onu başardığınızda böyle ufak tefek şeylere takılmaya meyilli olmuyorsunuz zaten.

Öfke sorununa bir şey diyemem. Ama size sözlü, fiili bir zararı olmadığını söylemişsiniz. Bu durumda "bunun da yapısı böyle" deyip geçmekten başka çare yok. Benim eşim de dünyanın en negatif insanı. Boş duvarı gösterip "al buna konuş" deyip devam ediyorum. O negatifliğin beni etkilemesine izin vermiyorum. O da öyle bir adam ne yapayım yani. Ben de kaygılı bir insanım. O da beni böyle kabul ediyor.

Hayat kısa, kuşlar uçuyor. Yağ da pahalı. Sakin olun ve boşanma fikrini sakince yere bırakın.
 
X