Eşimden boşanmalı mıyım?

Serafina9999 .!.:

Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.

Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.

Bu böyle devam edemezdi.......

Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.

Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....

Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?

Genişletmek için tıkla...

Serafina9999 .!.:

Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.

Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.

Bu böyle devam edemezdi.......

Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.

Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....

Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?

Genişletmek için tıkla...

Pamukannesi83 .!.:

Görsün diye ayağına götürdünüz ya size de pes diyorum başka birşey demiyorum. Rezil olmaya devam o zaman. Ya su bebekleri hasta evliliklerde dünyaya getirmeyin! Olan onlara oluyor sonra

Genişletmek için tıkla...

Serafina9999 .!.:

Bebek istedigimiz zamanlarda iyiydik, rezil olmaya niyetim yok, bebeğimi en güzel şekilde yetiştirebilecek durumum var, hamileliğimde böyle yapabileceği aklimin ucundan bile geçmemişti, ....

Genişletmek için tıkla...

Mi-Ok Yun .!.:

Önce kendinize saygınız olsun diyorum boşuna değil. Siz daha kendinize saygı duymayıp bu ne olduğu belirsiz kişinin ayağına çocuk götürüyorsunuz.

5-6 sene sonraki konunuzu da yazıyım ben sizin şimdiden " Çocuğum bana saygı duymuyor ne yapmalıyım " .Duymaz tabi annenin kendine saygısı yokki çocuk niye böyle birine saygı duysun. Aileniz ne güzel arkanızda ki bunu bulamadan yalnız kalmaya cesaret etmiş nice güçlü kadın gördüm ben gerek hayatta gerek bu forumda...

Bence size ne söylense dinleyecek gibi değilsiniz. Kaşınıyorsunuz diyebilirim.

Genişletmek için tıkla...

Pamukannesi83 .!.:

Yaşadıklarınızı siz biliyorsunuz ve hala bu adamla görüşüyorsunuz. Hani bize deseniz çok değişti, çok ilgili bize sahip çıkıyor felan o zaman anlarım da. Ama neyise siz bildiğinizi yapın yaşayacak olan siz ve çocuğunuzsunuz. Ve bu adam çocuğu yok saydığı aslında onu yok saymaya yetecek bir sebeb bana göre. Birleşmeyi düşünüyorsanız aile terapisi alın

Genişletmek için tıkla...

Serafina9999 .!.:

Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.

Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.

Bu böyle devam edemezdi.......

Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.

Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....

Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?

Genişletmek için tıkla...