Ben buraya içimdeki karmaşayı yazdığım için biraz günüm günümü tutmuyor biliyorum
kızlar;ama,inanın kızımla güne başlamanın mutluluğuyla hiç de üzülme fırsatım olmuyor.
Zaten sonra annem geliyor;ya kızımı alıyor,ya o da yardım ediyor oynatıyoruz vs,
bazen dolaştırıyorum onunla yürüyorum.Yani zaman geçip gidiyor.Sadece yalnızken
sinirliysem dayanamıyordum,artık telini sildim.Aramam,mesaj atmam.Babasına da
aldattığını söyleyip söylememe konusunda hala kararsızım.Ama,kabullendim;şok
dönemim geçti.O şimdi gelse bile ''yabancı biri'' artık ben onu ne yapayım ki..
Bgn eşim kızımı görmek ıstedıgını özledıgını söyledı mesaj attı ,tamam dedim.Geldi.
Kızım önce onu görünce bol bol ağladı,yadırgadı;sonra alıştı biraz.Fazla konuşmadık.
Çay yaptım içti ama aç olduğu halde ısrarla yemek yemedi,kuru bir dilim ekmek
yedi,ben de ''fakir,ama gururlusun''diye dalga geçtim.Sırtımdaki saçları topladı
ben yerde kızımı severken.Sonra kızım popo sallıyordu bir müzikle ''kızım sen
çingene mi olacaksın her seste oynuyorsun''dedi.(Bana mesajlarda çingene demişti.)
Ben de ''annesinin kızı,tabi çingene olur''dedim.Çok özlememiştim,artık soğumuşum.
Heyecenlanmadım,önemsemedim,hazırlanmadım gelecek diye..Öyle işte..