umarım hayat onlara zindan olur hiçbir zaman yuva yıkanın yuvası olmaz arkadaşım...eşin eşşekler kadar pişman olacak senin ayaklarına kapanacakk..kendi çocuğuna baba olamamış o kadınının çocuğunamı baba olacak..aynısını ben yaşadım canım sonunda boşandık bu evlilik üzülerek söylüyorum ki bitmiş
insan yaşarken çok büyük bir acıymış senden başka kimse bunu yaşamaz ve anlayamazmış gibi geliyor ama hepsi geçiyor
istediğin kadar kendine bak istediğin kadar eşine iyi davran isterseniz evleri ayrın geçici bir süre geri gelicektir ama yine gidecektir.
benim evliliğimde de oğlum doğduktan 6 ay sonra olan oldu birden zınk diye boşanmak istiyorum dedi çok ağladım çok yalvardım üstelik çalışıyorumda ama 11 yıllık sevgilimdi o benim onu çok seviyordum saçma sapan bahaneler buldu tabi ben bu bahanelere inandım onun dediği gibi biri olmaya çalıştım bu sefer başka nedenler buldu bir kaç kez baba evine gittim kiminde 2 gün sonra geldi aldı kiminde 20 gün sonra bu arada baba evinede o gönderiyor biraz ayrı kalalım kendimizi toparlıyalım diye eve dönüyorsun herşey mükemmel 2 ay sonra sar başa bir gün saçma bir sebepten iş yerimde tartıştık vurdu bana tabi bu arada 1 yıl geçti ama sürekli evde bir boşanma lafı ve huzursuzluğu gece söylemese sabah işe giderken söyler bütün günün mahfolur neyse gittim avukata açtım davayı 1 ay sonra hakim karşısına çıktık boşandık ama son bir kesinleştirme imzası kaldı 15 gün sonra gelirsiniz dedi avukat mahkeme çıkışı başladı ağlamaya hani seviyosun ya yumuşuyor yüreğin bu arada imzaları atmayalım dedi ama istediğin her an atabilirsin de evi boşaltmam izin vermedi 5 ay sonra döndüm eve tabi daha öncede bir bayanın varlığından şüpheleniyordum ama hiç bir zaman ispatlayamadım.
eve döndüm herşey mükemmel sanki yeni evliyiz bu arada oğlum 2 yaşında oldu ilk doğum gününde boşanmayı konuşan biz şimdi doğum günü düzenliyorduk rüya gibi ta ki bir gün tasadüfen facebookta eski kız arkadaşıyla görüşmeye başlayana kadar daha önce şifrelerini biliyordum birden değiştirdi sürekli bişeyler paylaşmaya başladı sürekli o kız tarafından beğeniliyor bu arada o da evlenmiş bir oğlu var benim oğlumla yaşıt neyse evde başladı tartışmalar ben ne kadar rahatsız olduğumu dile getirdiysem o daha fazlasını yaptı resmen o kıza yapılan göndermeler şarkılar falan sonra ne mi oldu bir gece oturduk konuştuk sanki herşey tatlıya bağlandı gece sarıldı uyudu sabah işe giderken öperek uğurladı öğlen gelen telefon ben imzayı attım ve bitti .
kısa bir süre sonra evi boşalttım o küçük genç kızlık odama oğlumla geri döndüm. üzüldüm mü dersen çookkk neden ben diye çok sorguladım nerde hata yaptım dedim onun için değişmeye çalıştım neden sevdiğim için değermi hayır o benmiydim hayır oğlum çok mu mutluydu hayır.
çünkü her gece yine neden tartışma çıkıcak yine boşanma konusu açılıcakmı bu akşam eve geç gelirmi acaba onunla mı konuşuyor gibi gibi içimi kemiren beni tüketen şeylerden kurtuldum baba evine dönmek zor hele bebeğinle dönmek daha da zor ama ben şanslıydım ailem kucak açtı sorgulamadı boşanalı 6 ay oldu keşke ilk dediğinde kabul etseydim bu kadar acı çekmezdim yaralarımı zamanla sardım kimi kapandı kimi kapanmadı bu arada bir kez konuştuk onda da evliliğin bitme nedeni olarak beni suçladı ki oğlanın kreş konusunu konuşmak için çıkmıştık konuyu kapattım bir dahada görüşmedim haftada bir oğlunu görüyor ailemden alıyor aileme getiriyor ben yüzünü bile görmüyorum. bu arada biliyorum hala o bayanla birlikte umarım hayat onlarında yüzüne güler
Sorumluluklardan sıkılan koca profili..
Siz gitme dedikçe,gidesi gelecektir..
Böyle derler; 'gideceğim,sıkıldım,daraldım,bunaldım..'
Ama sonrasında tıpış tıpış geri dönerler..
Çünkü kurulu düzen,çocuk ve ev sonuçta kolay bırakılabilecek birşey değil..
Üstelik konforlu ve düzenli bir hayat..
Üstelik istediği zaman geri dönebileceğini bildiği bir kapı!
Selam kızlar ,bugün derdim öyle büyük ki derdimi anlatacak yer ararken burayı buldum...Sizlerin beni anlayabileceğine ve yardımcı olabileceğine ınandım ve yazmaya karar verdım.Çunkı derdımı kımseye anlatamıyorum ,içim dopdolu acıyla taşacak gibiyim(
Eşimle 3,5 yıldır evlıyız ve 8 aylık bır bebegımız var.Çok severek kısa sürede evlendık.Bebeğimiz doğduktan sonra sanki benden soğudu gibi yani artık onun karısı değilim de çocuğunun annesi gibi hissediyorum.Eskiden olduğu gibi davranmıyor çok değişti,hamıleyken cınsellık yasamamıstık sımdı de o yaklasmıyor,benimle ilgilenmiyor,güzel bir laf etmiyor,kıskanmıyor,umursamıyor gibi..Hatta yok gibiyim..
Ben her şekilde düzeltmeye çalıssam da 8aydır hıcbırsey duzelmıyor..
Bana göre bu hale gelışımızdekı sebepler:
1.Ailemle uzun zamandır aynı apartmanda olusumuz,
2.Doğum sonrası değişimi (babalıga adapte mı olamadı)
3.Benı kılolu bulması
4.Cinsellık yasamayısımız
5.Bebegımızın uyku sorunu
Ona göre ıse; sık sık yaptıgımız kavgaların bırıkımı ve bu durumdayken cınsellık dusunemıyormus..Bense kardes gıbı oldugumuzu,cınsellıgın önemlı oldugunu söyluyorum ama nafıle..
En son 1hafta önce konustuğumuzda ,bana ne istediğini ne hissettigini bılmedıgını,hıcbırseyden mutlu olmadıgını,içinden bırsey gelmedıgını,hayattan zevk almadıgını söyledi..Ben de ''benı sevmıyor musun'' dedım ,''sevıyorum dıyemem '' lafı benı bıtırdı ...
Anladıgım kadarıyla EŞİM; devamlı yaptıgımız kavgaların hep surecegıne ve bırlıkte olmamızın gereksız olduguna ınanıyor..
Kendıne yenı ve kafası rahat bır hayat planlıyor..Uyku sorunu olmadan, bebegı olmadan tek yasayıp kafa dınleyecegı,huzurlu
olabılecegı bır hayat..
BEN; bebegım ıcın devam etmek istiyorum,hatta aşık oldugum ıcın de ...Onsuz olmak ıstemıyorum ,cunkı özunde harıka bırıdır ve uzerımde cok emegı vardır..Böyle bırını kaybedersem bır daha kendıme gelemem,bebegıme tek basına aılemle bakamam..Kızımın gelecekte bır uvey babası-annesı olmasına dayanamam..Ama,kavgalarla onu korkutarak saygısızca da bır yere kadar gıder..Eninde sonunda o gitmeyı kafaya koymus,bense bırakmıyorum ..
O gun ben ''Benı sevmeyen ,ilgilenmeyen bırıyle ben de olamam ama bebegımızın sana da ıhtıyacı var,bu zor dönemlerını beraber atlatalım,aıleme söylemem ıcın zaman ver onları uzmek ıstemıyorum''dedım,o da kabul etti.Yani pamuk ipliğine bağlıyız ve ınsanlara rol yapacagız bırkac ay duracak,sonra da gidecek: ((
En son dunden önceki gunkı kavgada eve gelip eşyalarını alıp gideceğini söyledi,ben de ''bu evden birşey alamazsın o zaman çöpe atarım eşyalarını''dedim.Bütün gün kavga küfür mesajlastık ,bu da bahanesı oldu ''bir daha asla dönmem'' dedi;ben de ablasına anlattım
(bu arada 6 aylık hamıleyken benı evlı cocuklu lıse askıyla mesajlasarak aldatmıstı,yakaladıgımda da ayrı sehırde olduklarını ve sadece eslerını cekıstırdıklerını söylemıstı) benı aldattıgından ıtıbaren dogumdan sonrakı değişimine kadar herşeyi..O da onunla konustu ,ama maalesef ''çok sinirliyim konusmak ıstemıyorum ''deyıp kapatmış
Hala nedensiz bir umut ıcındeyım ve kaybetmek ıstemıyorum onu..(Çünki en son bayramda duzeldıgımız zaman eskısı gıbı bırıne dönusmus her dakıka benı öpen bırı olmustu) Ama ne yapabılecegımı de hıc bılmıyorum kızlar..Küçük genc kızlık odama mınık bebegımle gerı dönmek bana cok agır gelıyor,meslegım olsaydı asla durmazdım ama bulacagım ıs bebegıme yetmemı veya onunla tek yasamamı saglayamaz..Kurulu duzenımı bozmak,sevdıgım adamı ellerımle baska kadınlara teslım etmek ıstemıyorum..İntiharı bıle dusundum ,ama bebegım ıcın yasıyor,herkese mutlu rolu yapıyorum ..Kimseyle paylasamıyorum..Bana fıkır verebılır mıısnız kızlar,sız olsanız ne yapardınız?Yuva kurmak kolay,ama yıkmak cok zormus özellıke de mınık bır bebekle(
canım, kavga sebepleriniz neler. neden kavga ediyorsunuz? sen çocuktan dolayı çok streslisindir anlıyorum, eşin de alışammaıştır. biz de yaşadık bunları. hatta kızımın 12. ayından 16-17 ay olana kadar aramz eşimle o kadar kötüydü ki anlatamam, 1 mayısta bir kavgamız oldu hiç unutmam, birbirimize girdik ve kızımı kucağına alıp ben gideceğim memlekete, sen de ben de kafamızı dinleyelim dedi. ben kızımı alıp defol dedim eşime. sonra ablamlar yan komşudayken oldu bunlar ve ablamın haberi oldu, eniştemle gelip bizi güya barıştırdılar! ondan önce de annem bizle kalmıştı 3-4 ay kadar, kızıma bakıyordu ben kurstayken.
Selam kızlar ,bugün derdim öyle büyük ki derdimi anlatacak yer ararken burayı buldum...Sizlerin beni anlayabileceğine ve yardımcı olabileceğine ınandım ve yazmaya karar verdım.Çunkı derdımı kımseye anlatamıyorum ,içim dopdolu acıyla taşacak gibiyim(
Eşimle 3,5 yıldır evlıyız ve 8 aylık bır bebegımız var.Çok severek kısa sürede evlendık.Bebeğimiz doğduktan sonra sanki benden soğudu gibi yani artık onun karısı değilim de çocuğunun annesi gibi hissediyorum.Eskiden olduğu gibi davranmıyor çok değişti,hamıleyken cınsellık yasamamıstık sımdı de o yaklasmıyor,benimle ilgilenmiyor,güzel bir laf etmiyor,kıskanmıyor,umursamıyor gibi..Hatta yok gibiyim..
Ben her şekilde düzeltmeye çalıssam da 8aydır hıcbırsey duzelmıyor..
Bana göre bu hale gelışımızdekı sebepler:
1.Ailemle uzun zamandır aynı apartmanda olusumuz,
2.Doğum sonrası değişimi (babalıga adapte mı olamadı)
3.Benı kılolu bulması
4.Cinsellık yasamayısımız
5.Bebegımızın uyku sorunu
Ona göre ıse; sık sık yaptıgımız kavgaların bırıkımı ve bu durumdayken cınsellık dusunemıyormus..Bense kardes gıbı oldugumuzu,cınsellıgın önemlı oldugunu söyluyorum ama nafıle..
En son 1hafta önce konustuğumuzda ,bana ne istediğini ne hissettigini bılmedıgını,hıcbırseyden mutlu olmadıgını,içinden bırsey gelmedıgını,hayattan zevk almadıgını söyledi..Ben de ''benı sevmıyor musun'' dedım ,''sevıyorum dıyemem '' lafı benı bıtırdı ...
Anladıgım kadarıyla EŞİM; devamlı yaptıgımız kavgaların hep surecegıne ve bırlıkte olmamızın gereksız olduguna ınanıyor..
Kendıne yenı ve kafası rahat bır hayat planlıyor..Uyku sorunu olmadan, bebegı olmadan tek yasayıp kafa dınleyecegı,huzurlu
olabılecegı bır hayat..
BEN; bebegım ıcın devam etmek istiyorum,hatta aşık oldugum ıcın de ...Onsuz olmak ıstemıyorum ,cunkı özunde harıka bırıdır ve uzerımde cok emegı vardır..Böyle bırını kaybedersem bır daha kendıme gelemem,bebegıme tek basına aılemle bakamam..Kızımın gelecekte bır uvey babası-annesı olmasına dayanamam..Ama,kavgalarla onu korkutarak saygısızca da bır yere kadar gıder..Eninde sonunda o gitmeyı kafaya koymus,bense bırakmıyorum ..
O gun ben ''Benı sevmeyen ,ilgilenmeyen bırıyle ben de olamam ama bebegımızın sana da ıhtıyacı var,bu zor dönemlerını beraber atlatalım,aıleme söylemem ıcın zaman ver onları uzmek ıstemıyorum''dedım,o da kabul etti.Yani pamuk ipliğine bağlıyız ve ınsanlara rol yapacagız bırkac ay duracak,sonra da gidecek: ((
En son dunden önceki gunkı kavgada eve gelip eşyalarını alıp gideceğini söyledi,ben de ''bu evden birşey alamazsın o zaman çöpe atarım eşyalarını''dedim.Bütün gün kavga küfür mesajlastık ,bu da bahanesı oldu ''bir daha asla dönmem'' dedi;ben de ablasına anlattım
(bu arada 6 aylık hamıleyken benı evlı cocuklu lıse askıyla mesajlasarak aldatmıstı,yakaladıgımda da ayrı sehırde olduklarını ve sadece eslerını cekıstırdıklerını söylemıstı) benı aldattıgından ıtıbaren dogumdan sonrakı değişimine kadar herşeyi..O da onunla konustu ,ama maalesef ''çok sinirliyim konusmak ıstemıyorum ''deyıp kapatmış
Hala nedensiz bir umut ıcındeyım ve kaybetmek ıstemıyorum onu..(Çünki en son bayramda duzeldıgımız zaman eskısı gıbı bırıne dönusmus her dakıka benı öpen bırı olmustu) Ama ne yapabılecegımı de hıc bılmıyorum kızlar..Küçük genc kızlık odama mınık bebegımle gerı dönmek bana cok agır gelıyor,meslegım olsaydı asla durmazdım ama bulacagım ıs bebegıme yetmemı veya onunla tek yasamamı saglayamaz..Kurulu duzenımı bozmak,sevdıgım adamı ellerımle baska kadınlara teslım etmek ıstemıyorum..İntiharı bıle dusundum ,ama bebegım ıcın yasıyor,herkese mutlu rolu yapıyorum ..Kimseyle paylasamıyorum..Bana fıkır verebılır mıısnız kızlar,sız olsanız ne yapardınız?Yuva kurmak kolay,ama yıkmak cok zormus özellıke de mınık bır bebekle(
canım benım umarım ÇOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOK MUTLU OLURSUN OĞLUŞUNLA BERABERaynısını ben yaşadım canım sonunda boşandık bu evlilik üzülerek söylüyorum ki bitmiş
insan yaşarken çok büyük bir acıymış senden başka kimse bunu yaşamaz ve anlayamazmış gibi geliyor ama hepsi geçiyor
istediğin kadar kendine bak istediğin kadar eşine iyi davran isterseniz evleri ayrın geçici bir süre geri gelicektir ama yine gidecektir.
benim evliliğimde de oğlum doğduktan 6 ay sonra olan oldu birden zınk diye boşanmak istiyorum dedi çok ağladım çok yalvardım üstelik çalışıyorumda ama 11 yıllık sevgilimdi o benim onu çok seviyordum saçma sapan bahaneler buldu tabi ben bu bahanelere inandım onun dediği gibi biri olmaya çalıştım bu sefer başka nedenler buldu bir kaç kez baba evine gittim kiminde 2 gün sonra geldi aldı kiminde 20 gün sonra bu arada baba evinede o gönderiyor biraz ayrı kalalım kendimizi toparlıyalım diye eve dönüyorsun herşey mükemmel 2 ay sonra sar başa bir gün saçma bir sebepten iş yerimde tartıştık vurdu bana tabi bu arada 1 yıl geçti ama sürekli evde bir boşanma lafı ve huzursuzluğu gece söylemese sabah işe giderken söyler bütün günün mahfolur neyse gittim avukata açtım davayı 1 ay sonra hakim karşısına çıktık boşandık ama son bir kesinleştirme imzası kaldı 15 gün sonra gelirsiniz dedi avukat mahkeme çıkışı başladı ağlamaya hani seviyosun ya yumuşuyor yüreğin bu arada imzaları atmayalım dedi ama istediğin her an atabilirsin de evi boşaltmam izin vermedi 5 ay sonra döndüm eve tabi daha öncede bir bayanın varlığından şüpheleniyordum ama hiç bir zaman ispatlayamadım.
eve döndüm herşey mükemmel sanki yeni evliyiz bu arada oğlum 2 yaşında oldu ilk doğum gününde boşanmayı konuşan biz şimdi doğum günü düzenliyorduk rüya gibi ta ki bir gün tasadüfen facebookta eski kız arkadaşıyla görüşmeye başlayana kadar daha önce şifrelerini biliyordum birden değiştirdi sürekli bişeyler paylaşmaya başladı sürekli o kız tarafından beğeniliyor bu arada o da evlenmiş bir oğlu var benim oğlumla yaşıt neyse evde başladı tartışmalar ben ne kadar rahatsız olduğumu dile getirdiysem o daha fazlasını yaptı resmen o kıza yapılan göndermeler şarkılar falan sonra ne mi oldu bir gece oturduk konuştuk sanki herşey tatlıya bağlandı gece sarıldı uyudu sabah işe giderken öperek uğurladı öğlen gelen telefon ben imzayı attım ve bitti .
kısa bir süre sonra evi boşalttım o küçük genç kızlık odama oğlumla geri döndüm. üzüldüm mü dersen çookkk neden ben diye çok sorguladım nerde hata yaptım dedim onun için değişmeye çalıştım neden sevdiğim için değermi hayır o benmiydim hayır oğlum çok mu mutluydu hayır.
çünkü her gece yine neden tartışma çıkıcak yine boşanma konusu açılıcakmı bu akşam eve geç gelirmi acaba onunla mı konuşuyor gibi gibi içimi kemiren beni tüketen şeylerden kurtuldum baba evine dönmek zor hele bebeğinle dönmek daha da zor ama ben şanslıydım ailem kucak açtı sorgulamadı boşanalı 6 ay oldu keşke ilk dediğinde kabul etseydim bu kadar acı çekmezdim yaralarımı zamanla sardım kimi kapandı kimi kapanmadı bu arada bir kez konuştuk onda da evliliğin bitme nedeni olarak beni suçladı ki oğlanın kreş konusunu konuşmak için çıkmıştık konuyu kapattım bir dahada görüşmedim haftada bir oğlunu görüyor ailemden alıyor aileme getiriyor ben yüzünü bile görmüyorum. bu arada biliyorum hala o bayanla birlikte umarım hayat onlarında yüzüne güler
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?