ee gzmeyıp devam et..
Benım en cok üzüldüğüm konu bugun babamın tamamen sessiz olması oldu kızlar
(
Gerçekten de tahmin ettiğim gibi bu hayatta yapayalnızmısım
(( Adam yüzüme bile
bakmadı.Tabi benim kocam onların oglu olmustu,ben onların kızı değilim ki..Kardesım
bıle anneme anlatırken ''bugune kadar ona aıle oldunuz artık ablama olacaksınız''dıye
söylemişti.Gerçekten de hep ben suclandım hani doğru söyleyenı 9köyden kovarlar ya
işte ben o kısıyım.Ya da adı cıkmıs 9a ınmez 8e .İşte o da benım.Tamam asabı biriyim,
sevdıklerımı cok üzer,sevmedıklerımı hıc takmam.Bunun yüzünden psikoloğa da gitmiştim
üniversitedeyken..ama nasıl bır aıle cocugunun arkasında olmaz,cocuklarını ınsanlara
kötuler ya da aılesının ıcındekılerı komsulara anlatır anlayamıyorum.aılemı gördukce nasıl
bır anne olmam gerektıgını ögrenıyorum,onların tam tersi!! Çok mutsuzum .Yalnızım.
Tek basımayım hayatta.
Anneme ''çocugu al arada benım yalnız kalmaya kendımı dınlemeye
ıhtıyacım var ''dıyorum;o da ''neden yalnız kalcaksın cok sacma''diyor.Annem kocamın
kapıyı kırdıgını gösterdıgımde ''ev sahıbıne ne acıklama yapacaksın''dıyen,hamıle oldugumu
söyledıgımde de ''teyzene nasıl söyleyeceksın''(teyzemın bebegı olmuyordu)dıyebılen bırı.
Babam dogum yaptıgım gun bana ''ınsallah bıze cektırdıklerını kızından cekersın''dedıgı ıcın
tartısıp nefesım kesılene kadar agladıgım bırı ve o gunlerde bana kusup naz yapıp
cocugumu görmeye geldıgınde (yan odadaydım)kocama ''sen benım oglumsun.Ben buraya
gelıyorsam sen ve torunum ıcındır''dıyebılen bırı.Resmen esımı sımartıp baslarına cıkardılar!
Siz dusunun artık..
Aılemle sorunlarımı devamlı esıme anlatıp aglamam,içimi tamamen ona dökmem,onu herkese
karsı savunup sımarmam,ona sırtımı gözumu kapatıp dayamam da benım salaklıgım
(
Neden esımı tercıh ettıgımı,neden onlarla yasamak ıstemedıgımı umarım bıraz olsun acıklayabılmısımdır.
Gercek bır mutsuzluklar silsilesi benı beklıyor,eşimi de süper bekar bir gelecek ve rahat bır hayat!!!
Tek degıl de bızımle bu apartmandan gıtseydı hıcbırsey bu kadar kötu olmayacaktı..