Hadi kendilerini ikna etmeye çalışıp başarıyorlar da bizi niye ikna etmeye çalışıyorlar onu anlamıyorum.
Evimdeyim, tatlımı yapmışım, gelip oturmuşum bilgisayarın başına. Bir konuya giriyorum, aldatma hikayesi var.
Adamın teki eşini aldatmak istemiş; bunu kafaya koymuş ve eşinin herhangi bir özel günü için sarf etmeyeceği eforu sarf ederek gitmiş hayat kadını aramış bulmuş, mekan ayarlamış, keyfince takılmış, arkadaşıyla bunun muhabbetini çevirmiş vs vs...
Ne diyelim ya şu duruma, boşan demeyelim de ne diyelim?
Ve bu adamın karısı gelmiş beni, seni, bizi ikna etmeye çalışıyor. Canla başla kocasının aslında çok iyi bir adam olduğunu, mükemmel bir ilişkileri olduğunu anlatıyor.
Evimde oturuyorum ya ben. Seni de tanımıyorum kocanı da. Sen niye beni ikna etmeye uğraşıyorsun? Bu konuyu niye açtın?
İkna olmayınca da kıskanıyor oluyoruz, boşandırma meraklısı oluyoruz, berbat hayatımızın hıncını konu açanlardan alıyor oluyoruz, "kadının düşmanı kadın" oluyoruz.
Çok mutluysan unut ve otur, bize niye soruyorsun? Bizim sana üzüldüğümüz kadar sen kendine üzülmüyorsun ki zaten.
Ayrıca ben konunun 1 sene önce olduğuna falan da inanmadım. Herhangi biriyle 1 sene önceki yazışmalarımı bulmam bin yıl sürer. Büyük ihtimalle gayet de taze bir olay.
Kardeşi de yeni boşanmış, ailesi zaten üzgünmüş, bir de kendisi üzemezmiş falan filan.
E zaten affedeceğin belli. O zaman bu konunun amacı ne?
en azından benim gibi düşünen arkadaşlarımı..
artık bilmiyorum kendi hayatlarinda ne yaşıyorlarsa burada tüm yorumları hep aşağı çekmek üzerine. Mükemmel insanlar ya!!
