iyi bir terapist bulursanız açık sözlü olmasa dahi o bir şekilde konuşturup sorunu bulacaktır.evet o his bende de var... ben mesela herkes ile konusurum, kaynasirim ve o hic agzini acmaz, kendinden emin olmaz. ama bundan dolayi onunla hic alay etmedim, tam tersine sirin buldum. ama sanki benim üzerimden prim yapiyor öyle sert erkeklik taslayinca.
yurt disinda cok pahali ama bence de faydasini görürüz. ama terapi icin insan acik sözlü olmasi lazim. her kavgada "senin sucun, sen baslattin" diyor.
Ailenize ihtiyacınız yok yurt dışında çalışan birisiniz. Niye çekiyorsunuz bu kabalıkları? Çok onur kırıcı hareket yaptıkları.öncelikle hepinize tesekkür ederim cevaplariniz icin. kendisi de yurt disinda dogdu ve büyüdü. ondan üst olmam sadece is yasantisinda ama ondan önce is yerinde benimle cok ugrastilar, yani üstünüm falan diye soz konusu yok fazla.
aile yasantisinda da iste dedigim gibi beni fazla arayip soran bir ebeveyn yok ortalikta. optik olarak kendisi kilolu ama yakisikli ve ben de zayif minyon tipliyim.
saygisinin olmadigini bende düsünyorum cünkü kendimi cok fazla gücsüz gösterdim bana baska kisiler tarafindan yapilanlara ama kücüklügümden beri baska türlüsünü görmedim ki... sürekli susturdular. onun yaninda tam oldugum gibiydim, komik, zeki, yeri gelince dominant, hanim hanimcik. tabi ki kizdigim bagirdigim seyler oluyor ama disarida degil. her fikir ayriliginda kizip bagirir "yap istedigini ozaman" diye ve beni öylece birakip gider. market olsun, misafirlik olsun...
terapisti düsündüm evet... ama gidince terapist bence hemen ayril der.
3 seneki iliski de gercekten böyle degildi. tabi ara sira surat falan yapardik birbirimize ama sesinin yükseldigini falan hic hic bilmezdim... evlenmek icin o tutturdu zamaninda ve beni aslinda cok seviyor yada seviyordu. ama nasil bu duruma geldik bilmiyorum.
Siz benim yerimde olsaniz ne yapardiniz? Dügünde olay mi cikartsaydim?Bundan sonrasını okumaya gerek yok bence. Tamamen sizin seçiminiz baştan göz yummuşsunuz
Kendi düşen ağlamaz diyoruz biz ona o zamanSiz benim yerimde olsaniz ne yapardiniz? Dügünde olay mi cikartsaydim?
Annen ve babanı detaylı olarak anlatmakla baştan hatayı yapmışsın. Eşin annene benzeme diye kendiside babana benzemesin diye kendince önlemini almaya çalışıyor gibi geldi. "bana terslik yapma ben baban degilim susmam" bu lafından bunu anladım. "sen delisin, sen manyaksin, seni herkes birakti ve birakacak" lafından ailen ile ilişkiler ile bütün problemini ayrıntılı bir şekilde eşine anlattığını anlıyorum sen hatayı baştan yapmışsın.Merhaba,
ben Yurt disinda yasiyorum, 31 yasindayim ve iki senelik evliyim. Ondan önce 3 senelik beraberligimiz vardi ve hersey gercekten cok güzeldi. Narsist bir annem var ve hic konusmayan, bir seye karismayan bir babam, onlardan cok siddet gördüm büyüyene kadar ama sag olsun kayin validem cok iyi bir insan.
Esime gelince, onunla evlenmeyi düsününce aklimda hayatim gercekten cok farkliydi. Kendimi cok mutlu ve sansli hissediyordum ama malesef dügün günü bana bagirmasiyla basladi aramizdaki sorunlar. Dügünde bir resim icin sandalyeye oturmustum ve bunun icin bana "saygisiz" diye kizdi milletin icinde. Sonra da her gün ailesine gitmek istedi kalan esyalarini almak icin ve bende artik bu duruma kizinca, yine büyük kavgalar ettik. bu hep böyle devam etti ama kimseye birsey söylemedim. bana yasakladigi bir sey yok, birbirimize de cok hak taniyoruz. ama yine de kavga cikacak seyler oluyor nerdeyse her gün.
ailemi bana hep kötü davrandiklari icin kücük görüyor, ki annem kendisini cok cok sever. arkadaslarimi da pek sevmez, bundan dolayi da hep tartisiyoruz cünkü gidince yalniz gittigimde tabi soruyorlar "kocan nerde" diye. Arkadaslar ile disariya cikinca muhakkak bana kizacak, bagiracak bir konu buluyor ve beni rencide ediyor. bir sene önce bir ortak arkadas "benim karim benim en iyi dostumdur" dedi, benimki de "benim degil. karim karimdir" falan dedi yanimda ve arkadasin hanimi yaninda. sonra da üzüldügümde bana "milletin arasinda surat yaptin ayip" falan dedi, yine kavga patladi ve bu olayi unutamiyorum. biktim artik insanlarin bana acinasi bakisindan. bir kere de kuzeninin nisaninda "aman evlenmekte ne var" gibi laflar saydi, sonra yine "surat yapma" dedi. Gecen de ablamin yaninda kiyamet öyle fena koptu ki, alisverisleri onu beklemeden eve götürdüm diye. kavgada bana saydiklarini hala hazm edemiyorum "sen delisin, sen manyaksin, seni herkes birakti ve birakacak" ve o anda evden de gidecegini dedi ve hazirlandi. inanin rahatladim. ama gidisi 2 saat sürdü, sonra döndü. özür diledi... hep aynisi. ama artik affedene kadar yeni bir kavga patliyor ve artik ikimizde de mide kalmadi. ama benden hayatta ayrilmaz. güya cok seviyor. seven insan böyle kirar mi? annesine danismayi düsünüyorum ama korkuyorum. dügünümüz okadar güzeldi ki, insanlar bunu bize hala söylüyor. ama bir de bunu yaninda kavga ettigimizler degerlendirsin.
kavga etmedigimiz o nadir aralarda'da sirinlik, hosluk, tatlilik yapar. hastaligimi kontrol eder. bana istedigim seyleri alir. tatiller yapar. ama konu disariya cikmak olunca direk "bana terslik yapma ben baban degilim susmam" falan der. Hep insanlara rezil oluyorum ve aglayarak uyuyorum. cocuk istiyoruz ama kavga etmekten o duruma bile artik gelemiyoruz. degisecegini söylüyor ama inanmiyorum, cocugum benim gibi siddetli bir evde büyümesini de istemiyorum. sizce aile terapistine mi gitsek?
Evlenirken kadınların yaptığı en büyük yanlışlardan biri bence ailesinden ya da yakınlarından gördükleri kötülükleri ya da aşagılamaları eşlerine anlatmalarıdır. Ya da kendi ailemize dair en ufak şeyleri bile eşe anlatıyoruz.bunu ben de çok yaşadım ve seni anlayabiliyorum.Evlenirken bence kadınlar çıktıkları baba evini çok iyi anlatsınlar eşlerine.o zaman erkek derki eşim rahat yaşamış ben de onu rahat ettireyim aksi halde sen baba evinde böylemiydin gibi tepkilerle karşılaşabiliyoruz.bir de anne baba özellikle kız evlatlarının hep yanında dursunlar onları olabildiğince iyi bir şekilde uğurladı lar koca evine.ama her şeyden önemlisi kadının tek başına güçlü olmasıdır bazen ana baba da yetmiyor.Merhaba,
ben Yurt disinda yasiyorum, 31 yasindayim ve iki senelik evliyim. Ondan önce 3 senelik beraberligimiz vardi ve hersey gercekten cok güzeldi. Narsist bir annem var ve hic konusmayan, bir seye karismayan bir babam, onlardan cok siddet gördüm büyüyene kadar ama sag olsun kayin validem cok iyi bir insan.
Esime gelince, onunla evlenmeyi düsününce aklimda hayatim gercekten cok farkliydi. Kendimi cok mutlu ve sansli hissediyordum ama malesef dügün günü bana bagirmasiyla basladi aramizdaki sorunlar. Dügünde bir resim icin sandalyeye oturmustum ve bunun icin bana "saygisiz" diye kizdi milletin icinde. Sonra da her gün ailesine gitmek istedi kalan esyalarini almak icin ve bende artik bu duruma kizinca, yine büyük kavgalar ettik. bu hep böyle devam etti ama kimseye birsey söylemedim. bana yasakladigi bir sey yok, birbirimize de cok hak taniyoruz. ama yine de kavga cikacak seyler oluyor nerdeyse her gün.
ailemi bana hep kötü davrandiklari icin kücük görüyor, ki annem kendisini cok cok sever. arkadaslarimi da pek sevmez, bundan dolayi da hep tartisiyoruz cünkü gidince yalniz gittigimde tabi soruyorlar "kocan nerde" diye. Arkadaslar ile disariya cikinca muhakkak bana kizacak, bagiracak bir konu buluyor ve beni rencide ediyor. bir sene önce bir ortak arkadas "benim karim benim en iyi dostumdur" dedi, benimki de "benim degil. karim karimdir" falan dedi yanimda ve arkadasin hanimi yaninda. sonra da üzüldügümde bana "milletin arasinda surat yaptin ayip" falan dedi, yine kavga patladi ve bu olayi unutamiyorum. biktim artik insanlarin bana acinasi bakisindan. bir kere de kuzeninin nisaninda "aman evlenmekte ne var" gibi laflar saydi, sonra yine "surat yapma" dedi. Gecen de ablamin yaninda kiyamet öyle fena koptu ki, alisverisleri onu beklemeden eve götürdüm diye. kavgada bana saydiklarini hala hazm edemiyorum "sen delisin, sen manyaksin, seni herkes birakti ve birakacak" ve o anda evden de gidecegini dedi ve hazirlandi. inanin rahatladim. ama gidisi 2 saat sürdü, sonra döndü. özür diledi... hep aynisi. ama artik affedene kadar yeni bir kavga patliyor ve artik ikimizde de mide kalmadi. ama benden hayatta ayrilmaz. güya cok seviyor. seven insan böyle kirar mi? annesine danismayi düsünüyorum ama korkuyorum. dügünümüz okadar güzeldi ki, insanlar bunu bize hala söylüyor. ama bir de bunu yaninda kavga ettigimizler degerlendirsin.
kavga etmedigimiz o nadir aralarda'da sirinlik, hosluk, tatlilik yapar. hastaligimi kontrol eder. bana istedigim seyleri alir. tatiller yapar. ama konu disariya cikmak olunca direk "bana terslik yapma ben baban degilim susmam" falan der. Hep insanlara rezil oluyorum ve aglayarak uyuyorum. cocuk istiyoruz ama kavga etmekten o duruma bile artik gelemiyoruz. degisecegini söylüyor ama inanmiyorum, cocugum benim gibi siddetli bir evde büyümesini de istemiyorum. sizce aile terapistine mi gitsek?
Hemen de boşanma tavsiyesi veren insanlardan bıktık.herkes boşanmayı kaldıramabilir.boşanma en son seçenek olmalıdırBoşanmak için tam olarak neyi bekliyorsunuz?
Sen öyle yapHemen de boşanma tavsiyesi veren insanlardan bıktık.herkes boşanmayı kaldıramabilir.boşanma en son seçenek olmalıdır
Burdan zaten belliymiş nasıl biri olduğu. Kusura bakmasın kimse paşa torunu değil milletin içinde bağırıp çağıracak. Böyle bir evliliğe de çocuk düşünmek saçmalıkDügünde bir resim icin sandalyeye oturmustum ve bunun icin bana "saygisiz" diye kizdi milletin icinde.
Siz aslında durumun ve ne yapmanız gerektiğinizin farkındasınız. Bence kendi aileniz konusunda pek şanslı ve mutlu olmadığınız için bu beyefendiyi sığınacak dal olarak görmüşsünüz. Muhtemelen evlenmeden önce de ufak tefek şeyler yaşıyordunuz ve sineye çekiyordunuz. Adamda büyük bir sevgi ve aşk göremedim. İnsan sevdiğini rencide etmez, korur kollar. Ama tabi ki boşanmayın. Önce bir çift terapisine gitmeye ikna edin eşinizi. Fakat hala bir düzelme ve çaba yoksa ayrılın tabi ki. Ömür mü geçer böyle adamla. Her şeyden önce saygı gelir.Merhaba,
ben Yurt disinda yasiyorum, 31 yasindayim ve iki senelik evliyim. Ondan önce 3 senelik beraberligimiz vardi ve hersey gercekten cok güzeldi. Narsist bir annem var ve hic konusmayan, bir seye karismayan bir babam, onlardan cok siddet gördüm büyüyene kadar ama sag olsun kayin validem cok iyi bir insan.
Esime gelince, onunla evlenmeyi düsününce aklimda hayatim gercekten cok farkliydi. Kendimi cok mutlu ve sansli hissediyordum ama malesef dügün günü bana bagirmasiyla basladi aramizdaki sorunlar. Dügünde bir resim icin sandalyeye oturmustum ve bunun icin bana "saygisiz" diye kizdi milletin icinde. Sonra da her gün ailesine gitmek istedi kalan esyalarini almak icin ve bende artik bu duruma kizinca, yine büyük kavgalar ettik. bu hep böyle devam etti ama kimseye birsey söylemedim. bana yasakladigi bir sey yok, birbirimize de cok hak taniyoruz. ama yine de kavga cikacak seyler oluyor nerdeyse her gün.
ailemi bana hep kötü davrandiklari icin kücük görüyor, ki annem kendisini cok cok sever. arkadaslarimi da pek sevmez, bundan dolayi da hep tartisiyoruz cünkü gidince yalniz gittigimde tabi soruyorlar "kocan nerde" diye. Arkadaslar ile disariya cikinca muhakkak bana kizacak, bagiracak bir konu buluyor ve beni rencide ediyor. bir sene önce bir ortak arkadas "benim karim benim en iyi dostumdur" dedi, benimki de "benim degil. karim karimdir" falan dedi yanimda ve arkadasin hanimi yaninda. sonra da üzüldügümde bana "milletin arasinda surat yaptin ayip" falan dedi, yine kavga patladi ve bu olayi unutamiyorum. biktim artik insanlarin bana acinasi bakisindan. bir kere de kuzeninin nisaninda "aman evlenmekte ne var" gibi laflar saydi, sonra yine "surat yapma" dedi. Gecen de ablamin yaninda kiyamet öyle fena koptu ki, alisverisleri onu beklemeden eve götürdüm diye. kavgada bana saydiklarini hala hazm edemiyorum "sen delisin, sen manyaksin, seni herkes birakti ve birakacak" ve o anda evden de gidecegini dedi ve hazirlandi. inanin rahatladim. ama gidisi 2 saat sürdü, sonra döndü. özür diledi... hep aynisi. ama artik affedene kadar yeni bir kavga patliyor ve artik ikimizde de mide kalmadi. ama benden hayatta ayrilmaz. güya cok seviyor. seven insan böyle kirar mi? annesine danismayi düsünüyorum ama korkuyorum. dügünümüz okadar güzeldi ki, insanlar bunu bize hala söylüyor. ama bir de bunu yaninda kavga ettigimizler degerlendirsin.
kavga etmedigimiz o nadir aralarda'da sirinlik, hosluk, tatlilik yapar. hastaligimi kontrol eder. bana istedigim seyleri alir. tatiller yapar. ama konu disariya cikmak olunca direk "bana terslik yapma ben baban degilim susmam" falan der. Hep insanlara rezil oluyorum ve aglayarak uyuyorum. cocuk istiyoruz ama kavga etmekten o duruma bile artik gelemiyoruz. degisecegini söylüyor ama inanmiyorum, cocugum benim gibi siddetli bir evde büyümesini de istemiyorum. sizce aile terapistine mi gitsek?